Dyr. Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego: proboszczom brakuje dobrych wzorców i narzędzi w pracy duszpasterskiej
Stając wobec przemianami społeczno-kulturowych, które zmieniają religijność, kapłanom brakuje wzorców i narzędzi, co wynika z badań Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego "Parafia z perspektywy proboszczów" - powiedział w środę dyrektor instytutu prof. dr hab. Marcin Jewdokimow.
Całość badań ISKK "Parafia z perspektywy proboszczów" zostanie zaprezentowana w czasie II Kongresu Teologii Praktycznej "Parafia Jutra", który odbędzie się w dniach 19-21 września w Licheniu - przekazano w czasie konferencji prasowej, która odbyła się w środę w Warszawie. Wezmą w niej udział naukowcy, duszpasterze i świeccy przedstawiciele wspólnot parafialnych.
Celem II kongresu będzie diagnoza obecnej sytuacji społeczno-religijnej w Polsce oraz stan duszpasterstwa. Będziemy chcieli także zanalizować ją w świetle nauczania magisterium Kościoła katolickiego i ocenić. Uczestnicy wydarzenia będą w końcu wytyczać kierunki działań dla działalności polskich parafii, które przyczynią się do budowania strategii Kościoła w Polsce na następne lata" - zapowiedział organizator kongresu ks. dr hab. Tomasz Wielebski, prof. UKSW.
Zwrócił uwagę, że według badań CBOS 3/4 CBOS ankietowanych ocenia, że nie ma wpływu na to, co dzieje się w ich parafii. "Tylko w połowie parafii w Polsce są parafialne rady duszpasterskie, ale nie wiadomo, czy działają, zaś w 1/10 parafii istnieją rady ekonomiczne.
Podziel się cytatem
Badania socjologicznego pt. "Parafia z perspektywy proboszczów" przeprowadzono metodą world cafe.
"Odeszliśmy od badań ilościowych na rzecz badań jakościowych, ponieważ chcieliśmy nie tyle poznać opinie, ile dowiedzieć się, jak z perspektywy doświadczenia życia codziennego wygląda, zdaniem proboszczów, wizja +parafii przyszłości+" - powiedział w środę dyrektor Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego, prof. dr hab. Marcin Jewdokimow.
Wyjaśnił, że w ramach badania poproszono proboszczów, aby najpierw w swoim gronie porozmawiali, z czym muszą się na co dzień mierzyć w swojej pracy, a następnie podzielili się wnioskami z osobami przeprowadzającymi badanie.
W czasie badania podjęto 12 zagadnień. Wśród nich był np. "dzień proboszcza" oraz "kwestie poruszane w rozmowach między duchownymi".
Reklama
"W przypadku tematu +dnia proboszcza+ dominującym motywem wypowiedzi była niepewność dotycząca codzienności. Zwracano uwagę, że w związku z szerszymi przemianami społeczno-kulturowymi zmienia się religijność, a poprzez to także duszpasterstwo, które odchodzi, jak wskazał jeden z badanych, +od sieciowego na rzecz duszpasterstwa wędkowego+. Tym samym, w życiu codziennym proboszcz mierzy się z koniecznością zmiany pracy duszpasterskiej, której uczył się w seminarium, na rzecz poszukiwania indywidualnych strategii i działań" - powiedział dyrektor ISKK. Dodał, że "według badanych, proboszczowie czują się w tym osamotnieni". Ponad to "brakuje im dobrych wzorców i narzędzi".
Prof. Jewdokimow powiedział również, że "w ocenie uczestników badania +kondycja parafii zależy od kondycji duchowej księdza+. "Oznacza to, według badanych, indywidualne działania i strategie oraz zaangażowanie proboszcza przekładające się na stan życia religijnego w parafii" - wskazał dyr. ISKK.
Przekazał, iż z badania wynika, że "choć proboszczowie są świadomi, że na stan duchowy parafii mają wpływ czynniki zewnętrzne, to jednak patrzą na nią nie, jako na sieć powiązań, którą można dynamicznie zmienić, ale na twór centrystyczny". "Zakłada on, że dynamika - nie tylko religijna, ale również wspólnotowa parafii - opiera się na roli proboszcza" - wyjaśnił dyrektor ISKK.
"Według badanych +bycie proboszczem staje się rolą opartą na wysokiej refleksyjności+" - dodał.
Badanie metodą world cafe przeprowadzono na dwóch grupach księży (łącznie 24 zaangażowanych duchownych z różnych diecezji w Polsce). "Spotkaliśmy się z nimi dwa razy po 3 godziny" - powiedział dyrektor ISKK.
Zastrzegł, że "ten rodzaj badania nie obniża jakości danych". "Wręcz przeciwnie, podwyższa zaangażowanie i szczerość wypowiedzi" - ocenił.
Reklama
W kongresie w Licheniu weźmie udział m.in.: bp Andrzej Czaja, przewodniczący komisji duszpasterstwa KEP, ordynariusz toruński bp Wiesław Śmigiel, prof. Mirosława Grabowska z Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Henryk Sławiński z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, ks. prof. Wojciech Czupryński z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, czy dr Joanna Chwaszcz? z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Kongres organizuje UKSW wraz z czterema stowarzyszenia pastoralistów, katechetyków, liturgistów i homiletów. (PAP)
Autor: Magdalena Gronek
mgw/ mir/
2023-05-31 17:46
Ocena:+20Podziel się:
Reklama
Wybrane dla Ciebie
Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za powołania kapłańskie
Powołanie kapłańskie jest darem Bożym, stanowiącym niewątpliwie wielkie dobro dla tego, dla kogo jest przede wszystkim przeznaczone. Ale jest to również dar dla całego Kościoła, dobro dla jego życia i misji. Kościół przeto winien chronić ten dar, cenić go i miłować. Kościół ponosi odpowiedzialność za narodziny i dojrzewanie powołań kapłańskich. Dlatego aktywnym podmiotem i animatorem duszpasterstwa powołań jest wspólnota kościelna w całej swej różnorodności: od Kościoła powszechnego do Kościoła lokalnego i – dalej – do parafii i do każdego członka Ludu Bożego.
Istnieje dziś szczególna konieczność, aby rozpowszechniało się i utrwalało przekonanie, że troska o powołania jest łaską i odpowiedzialnością powierzoną wszystkim bez wyjątku członkom Kościoła. Sobór Watykański II bardzo wyraźnie stwierdził, że „obowiązek budzenia powołań ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej, która winna spełniać go przede wszystkim przez życie w pełni chrześcijańskie”. Tylko dzięki takiemu przekonaniu duszpasterstwo powołań ukaże swe oblicze naprawdę kościelne, rozwinie jednolitą działalność, korzystając także ze specjalnych instytucji i odpowiednich środków służących budowaniu wspólnoty i współodpowiedzialności.
Odpowiedzialność za duszpasterstwo powołań kapłańskich spoczywa przede wszystkim na biskupie, który winien mu się poświęcić osobiście, chociaż może i powinien korzystać z wielorakiej współpracy. Biskup jest ojcem i przyjacielem dla swoich kapłanów, i stąd do niego przede wszystkim należy troska o „zapewnienie kontynuacji” charyzmatu i posługi kapłańskiej, o przysporzenie presbyterium nowych sił przez nałożenie rąk. Winien on dbać o to, aby duszpasterstwo ogólne miało zawsze wymiar powołaniowy, a raczej, żeby wymiar ten stanowił jego integralną, nieodłączną część. Zadaniem biskupa jest wspomaganie i koordynowanie różnych inicjatyw powołaniowych.
Biskup wie, że może liczyć przede wszystkim na pomoc swoich kapłanów. Wszyscy księża dzielą z nim troskę i odpowiedzialność za budzenie i rozwijanie powołań kapłańskich, jak bowiem stwierdził Sobór, „do kapłanów, jako wychowawców w wierze, należy troszczyć się osobiście lub przez innych, by każdy z wiernych został doprowadzony w Duchu Świętym do rozwoju swego własnego powołania”. „Obowiązek ten należy niewątpliwie do samego posłannictwa kapłańskiego, przez które prezbiter uczestniczy w trosce całego Kościoła, aby nigdy tu na ziemi nie brakło robotników wśród Ludu Bożego”. Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i jego Kościołowi – służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji.
Bardzo szczególna odpowiedzialność spoczywa na rodzinie chrześcijańskiej, która na mocy sakramentu małżeństwa uczestniczy na swój własny i oryginalny sposób w misji wychowawczej Kościoła, Nauczyciela i Matki. Jak napisali Ojcowie Synodalni, „rodzina chrześcijańska, istotnie stanowiąca «niejako domowy Kościół» (Lumen gentium, 11), zawsze stwarzała i nadal stwarza warunki sprzyjające budzeniu się powołań. Ponieważ dzisiaj rodzina chrześcijańska jest zagrożona, należy przywiązywać wielką wagę do duszpasterstwa rodzin, aby one, przyjmując wielkodusznie dar ludzkiego życia, stanowiły «jakby pierwsze seminarium» (Optatam totius, 2), w którym dzieci mogłyby od początku uczyć się pobożności, modlitwy i miłości do Kościoła”. Harmonijną kontynuacją dzieła rodziny i rodziców powinna być szkoła, powołana do tego, by urzeczywistniać swą tożsamość „wspólnoty wychowującej” między innymi przez taki program kształcenia, który zdolny jest ukazać powołanie jako fundamentalną i wpisaną w naturę wartość osoby ludzkiej. W tym też znaczeniu szkoła, jeśli jest ubogacona duchem chrześcijańskim (zarówno dzięki obecności odpowiednio licznych przedstawicieli Kościoła w szkołach państwowych, zgodnie z prawem poszczególnych krajów, jak i przede wszystkim dzięki działalności szkół katolickich), może rozbudzić „w duszy chłopców i młodzieży pragnienie pełnienia woli Bożej przez wybór stanu życia najbardziej odpowiadającego każdemu, przy czym nie powinno być nigdy wykluczone powołanie do posługi kapłańskiej”.
Również świeccy chrześcijanie, w szczególności katecheci, nauczyciele, wychowawcy, animatorzy duszpasterstwa młodzieży, w miarę własnych umiejętności i na własny sposób, odgrywają wielką rolę w duszpasterstwie powołań kapłańskich; im lepiej zrozumieją sens swego powołania i misji w Kościele, tym pełniej będą cenili wartość powołania i posłannictwa kapłańskiego, którego nic nie może zastąpić.
We wspólnotach diecezjalnych i parafialnych trzeba doceniać i popierać grupy powołaniowe, których członkowie ofiarowują swe modlitwy i cierpienia w intencji powołań kapłańskich i zakonnych, a także wspierają je moralnie i materialnie.
Należy również wspomnieć o licznych grupach, ruchach i stowarzyszeniach świeckich chrześcijan, które dzięki Duchowi Świętemu rodzą się i rozwijają w Kościele i nadają bardziej misyjny charakter chrześcijańskiej obecności w świecie. Te różnorodne zrzeszenia świeckich okazują się niezwykle żyzną glebą dla rodzenia się powołań do życia konsekrowanego, prawdziwymi ośrodkami formowania się i dojrzewania powołań. Istotnie, wielu młodych właśnie w środowisku tych zrzeszeń i dzięki nim usłyszało wezwanie Pana, by iść za Nim drogą kapłańskiej posługi, oraz odpowiedziało na nie z budującą wielkodusznością. Należy zatem docenić działalność tych grup, aby w jedności z całym Kościołem i dla jego wzrostu mogły wnieść swój specyficzny wkład w rozwój duszpasterstwa powołań.
Praca różnorodnych grup i licznych członków Kościoła zaangażowanych w duszpasterstwo powołań będzie tym skuteczniejsza, im bardziej będą się starali, aby wspólnota kościelna, poczynając od parafii, zrozumiała, że sprawa powołań kapłańskich nie może być w żadnym wypadku „zlecona” wybranym „pełnomocnikom” (księżom w ogóle, a księżom pracującym w seminarium w szczególności), bowiem jest to „żywotny problem leżący w samym sercu Kościoła”, musi zatem znaleźć się w centrum miłości, jaką każdy chrześcijanin żywi do Kościoła.
Z posynodalnej adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Pastores dabo vobis”, nr 41 z roku 1992
Biografia świętego, któremu Ewangelia poświęca jedynie 26 wierszy, a jego imię pojawia się tam zaledwie 14 razy.
By napisać biografię św. Józefa, znany teolog, ks. prof. Andrzej Zwoliński, kierownik katedry Katolickiej Nauki Społecznej, sięgnął po apokryfy, wielkie objawienia (Maríi z Ágredy, Catheriny Emmerich i wielu innych) a także cuda Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.
Bazylika Watykańska zaprezentowała nowe inicjatywy komunikacyjne na Rok Święty. Przy Grobie Apostoła Piotra i Drzwiach Świętych umieszczone zostaną kamery internetowe, aby każdy mógł doświadczyć Jubileuszu również z daleka. Będzie też wydawany 86-stronnicowy watykański magazyn pt. „Plac Świętego Piotra”, który będzie bezpłatny dla tych, których na niego nie stać.
Prezentując nowe inicjatywy ks. Enzo Fortuanto, który jest dyrektorem ds. komunikacji Bazyliki Watykańskiej podkreślił, że jubileusz jest wielkim wyzwaniem komunikacyjnym. Stąd pomysł stworzenia specjalnego magazynu, który publikowany będzie w języku włoskim, angielskim i hiszpańskim. Uosabia on nowoczesność w dobie globalizacji, z wyjątkowym „redaktorem”, samym papieżem Franciszkiem, który osobiście będzie odpowiadał na pytania czytelników. „Prostym ludziom, zwykłym ludziom: młodemu mężczyźnie, ojcu rodziny, starszej pani” - podkreśla włoski franciszkanin.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
