Te słowa wypowiedział do rektora Akademii Medycznej w Warszawie Prymas Tysiąclecia na kilka dni przed swoją śmiercią, a profesor powtórzył ją na spotkaniu duszpasterstwa Służby Zdrowia w kościele św. Stanisława w Warszawie. Duszpasterzem był wówczas bł. ks. Jerzy. Patrząc z perspektywy czasu można by powiedzieć, że nie udało się nam zrealizować testamentu Wielkiego Prymasa. Ze wszystkich stron słychać narzekania na młodzież zarówno tę starszą, jak i młodszą, a zwłaszcza gimnazjalną. Słuchacze moich wtorkowych audycji literacko-muzycznych zwracają mi uwagę, że zbyt często podkreślam swój wiek. Cóż, jeśli nawet przestanę o tym mówić, mój pesel się przez to nie zmieni. Nie jestem młodzieniaszkiem - użyjmy takiego eufemizmu. Ostatnio doświadczyłem na sobie choroby kunktatorstwa, której niestety doświadczają dzisiaj ludzie w pewnym wieku. Kunktator - to dla tych, którzy naigrawają się, że bez słownika nie da się tych tekstów czytać - to człowiek rozmyślnie powolny w działaniu, odwlekający decyzje, grający na zwłokę. Nie narazić się, najpierw wyczaić, w którą stronę wieją wiatry i potem w ich rytm mówić, postępować, w końcu żyć.
Trwa w Polsce zmaganie o ustawę in vitro, a właściwie o jej zanegowanie. Nie liczy się kompetencja, ale właśnie kunktatorstwo - mówić tak jak telewizja, Palikot, RMF. Gdyby krytyków postawy biskupów zatrzymać nagle w ich słowotoku i zapytać, dlaczego biskupi mówią tak, a nie inaczej, zapowietrzyliby się i po prostu powtórzyli medialne banały. Zatem dlaczego?
Selekcja zarodków sprawia, że pozostają do zamrożenia zarodki ludzkie, czyli ludzie, bez szans na przeżycie. Już dziś w wielu miejscach świata używane są one do leczenia zwierząt, bogatych ludzi itp. Jak może być szczęśliwe dziecko, które kiedyś dowie się, że może patrzeć na świat dlatego, że zabito kilkoro z jego rodzeństwa? Ktoś powie - tak jest dziś, ale kiedyś medycyna poczyni takie postępy, że ten problem przestanie istnieć. To prawda, tak może być i to nawet w niedalekiej przyszłości. Pozostaje jednak problem sposobu poczęcia tych dzieci. Już dziś można wiele powiedzieć na temat stanu zdrowia dzieci, które poczęły się w akcie małżeńskim odbytym w klimacie miłości, poczucia wierności, a tymi, które są owocem grzechu, niefrasobliwości lub zwyczajnego folgowania zmysłom. Jedynie życie poczęte w akcie zjednoczenia fizycznego dwóch osób - małżonków jest zamysłem Boga i tego nie zastąpi żadna technika. Milczenie i unikanie głoszenia prawdy jest wielkim grzechem, który zaciągają ludzie za to odpowiedzialni. Jedna z moich krewnych, dziś starsza kobieta, kiedy po raz pierwszy usłyszała o tej metodzie, uznała ją za właściwą i wychodzącą naprzeciw pragnieniu macierzyństwa i ojcostwa. Sama wskutek choroby nie mogła mieć dzieci. Ujawniła swoje niespełnienie. Kiedy jednak mój brat, nauczyciel, wyjaśnił na czym polega zło, uznała, że tak rzeczywiście nie można. Jest winą wykształconej części społeczeństwa milczenie, unikanie głoszenia prawdy. A młodzi, od których zacząłem, są chłonni prawdy, potrzebują jej. Kiedy wypowiedział się abp Hoser, moja siostrzenica zapytała wprost - co o tym sądzisz wujku? Zacząłem kluczyć, że… i jeszcze coś… Tak naprawdę nie wiedziałem, jakie jest jej zdanie i zwyczajnie tchórzyłem. Ona widząc moje kunktatorstwo ulitowała się i powiedziała krótko, niejako dopowiadając na swoje pytanie - …bo ja jestem za! Wtedy i ja już byłem „za”. Ale dopiero wtedy.
Przejrzystość życia wspólnoty, do której należę, w tym przypadku Kościoła, jest niezmiernie ważna i starsi są za to odpowiedzialni. Sięgnijmy do odległej pamięci. Byłem w szkole podstawowej. W naszej parafii trwały misje. Przed kościołem pojawił się mały kramik z książeczkami i dewocjonaliami. Możliwe, że przywieźli je sami misjonarze - nie pamiętam. Po sporych żebraninach dostałem pieniądze na zakup książeczki. Pamiętam - „Kwiat Eucharystyczny”. Od dziecka lubiłem czytać i tę książeczkę dość szybko przeczytałem od deski do deski, a potem stała się moją towarzyszką rozmów z Bogiem. To, co mnie głęboko przejęło, to był rachunek sumienia, a szczególnie maleńki jego fragment. Do dziś widzę wytłuszczony tytuł: grzechy zastrzeżone. Ciekawość mnie pali, więc czytam: grzech sodomski i gomorejski. Otchłań niewiedzy i wyobrażenie, jak wielki to musi być grzech, skoro musi go rozgrzeszyć sam biskup. Ale zaraz obok, jako kolejny: grzech fizycznego znieważenia ojca lub matki. Od tamtej chwili nie musiał mnie nikt uczyć szacunku dla rodziców. To byli ważni ludzie, skoro ich znieważenie pociągało tak wielki skutki.
Chwała Pasterzom za tę odwagę. Potrzebny byłby list, w którym biskupi jasno by określili, że niemożliwym jest rozgrzeszenie dla narzeczonych, którzy mieszkają jak mąż i żona i nie zamierzają tego zmienić. Jest takie zastrzeżenie od dawna, ale dziś próbuje się szantażować spowiedników, kłamiąc lub wprost wymuszając rozgrzeszanie z grzechu, z którego Pan Bóg nie rozgrzesza. Więcej znane są coraz liczniejsze przypadki biegania do kolejnych spowiedników, aż trafi się na takiego, który, nie wiem z jakiego powodu, takiego rozgrzeszenia udzieli. Rozgrzeszenia, którego udzielić nie może. Warto to powiedzieć, warto o tym przypominać.