Reklama

Kościół

Jak się modlić, by skorzystać z odpustów?

Często wykonujemy czynności, z którymi związana jest możliwość uzyskania odpustu, np. modlimy się lub nawiedzamy miejsca święte. Niestety, wiele osób nie wypełnia właściwie warunków koniecznych do uzyskania odpustu lub w ogóle nie zdaje sobie sprawy z ich istnienia.

[ TEMATY ]

spotkanie

odpust

Graziako

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W czasie spotkania przybliżona zostanie problematyka odpustów, aby nie marnować szans na otrzymanie tych szczególnych łask, które są w zasięgu naszej ręki. Łask, które możemy otrzymać dla siebie lub dla swoich bliskich zmarłych.

Podczas spotkania poruszony zostanie również temat ofiarowania Mszy świętej. Wyjaśnione zostanie, w jakich intencjach może być sprawowana Msza święta oraz czy sprawowanie Mszy świętej przez kapłana w jakiejś intencji pozbawia uczestniczących w niej wiernych darów związanych z Eucharystią.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Harmonogram dnia skupienia:

Reklama

10:00 – modlitwa wprowadzająca

10:30 – I konferencja

11:30 – przerwa kawowa

12:00 – spowiedź

13:00 – Msza Święta z homilią

14:00 – przerwa obiadowa

15:00 – II konferencja + modlitwa

16:30 – adoracja w ciszy

17:00 – zakończenie dnia skupienia

Ks. Tomasz Jakubiak – ksiądz katolicki, doktor habilitowany nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego, profesor Akademii Katolickiej w Warszawie, redaktor tematyczny tekstów z nauk prawnych czasopisma „Warszawskie Studia Teologiczne” zakwalifikowanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego do programu „Wsparcie dla czasopism naukowych”. Od 2010 roku pracownik naukowo-dydaktyczny Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela (od 15 sierpnia 2020 r. Akademia Katolicka). W 2000 roku uzyskał na PWTW tytuł magistra teologii w zakresie historii Kościoła. W 2003 r. decyzją Rady PWTW Sekcji św. Jana Chrzciciela uzyskał licencjat kościelny z teologii w zakresie historii Kościoła. Drugie magisterium, z prawa kanonicznego, uzyskał w 2008 r. na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW na podstawie pracy „Iurisdictio” i „facultas” do spowiadania według prawa powszechnego oraz partykularnego Archidiecezji Warszawskiej od Kodeksu prawa kanonicznego z 1917 roku. Doktorat z nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego uzyskał na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW w 2010 r. na podstawie pracy Osoba szafarza i przyjmującego sakrament Eucharystii w uchwałach Synodów Archidiecezji Warszawskiej. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w dyscyplinie prawa kanonicznego uzyskał w 2018 r. na podstawie uchwały Rady Wydziału Prawa Kanonicznego UKSW. Głównym osiągnięciem naukowym przewodu była monografia pt. Problem ważności przyjęcia sakramentu święceń w prawie Kościoła katolickiego. W 2019 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w zakresie prawa karnego materialnego i procesowego. W 2020 r. ukończył drugie studia podyplomowe z prawa dowodowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego organizowane przy współpracy z Instytutem Ekspertyz Sądowych w Krakowie. W 2020 r. na wniosek Senatu PWTW został mianowany przez Kardynała Kazimierza Nycza na stanowisko profesora Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. W związku ze zmianą nazwy uczelni od 15 sierpnia 2020 r. jest zatrudniony na stanowisku profesora Akademii Katolickiej w Warszawie. Referent Kurii Metropolitalnej Warszawskiej oddelegowany do pracy w Wydziale Spraw Sakramentalnych (2006-2007 r.), notariusz Kurii Metropolitalnej Warszawskiej (2007-2010 r.), sędzia Metropolitalnego Sądu Biskupiego w Warszawie (2010-2013 r.). Członek Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego (od 2011 r.) i Stowarzyszenia Kanonistów Polskich (od 2014 r.)

OBOWIĄZUJE BEZPŁATNA REJESTRACJA na stronie: dobryzakatek.org

2023-10-06 13:38

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Odpust na szczycie Śnieżki

[ TEMATY ]

odpust

Zbigniew Piepiora

W XVII wieku prawa do karkonoskich szczytów rościł sobie ród Harrachów, do którego należały tereny na południowych stokach gór. Dla udowodnienia swoich praw hrabia Krzysztof Leopold Schaffgotsch, władający ziemiami na północ od Karkonoszy, sfinansował budowę kaplicy na szczycie Śnieżki. Budowę kaplicy pod wezwaniem św. Wawrzyńca zakończono w 1681 roku.

W trzechsetną rocznicę poświęcenia kaplicy na szczycie Śnieżki przez opata Bernarda Rosę z Krzeszowa, Jerzy Pokój – ówczesny członek Zarządu Koła Przewodników Sudeckich – przedstawił wniosek o ustanowienie święta przewodników sudeckich w dniu 10 sierpnia. Datę wybrał nieprzypadkowo, gdyż w tym dniu przypada liturgiczny obchód ku czci św. Wawrzyńca, diakona i męczennika z III w. n.e., który był wiernym sługą ubogich i mężnym świadkiem wiary w męczeństwie.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Świdnik. Jubileusz parafii Chrystusa Odkupiciela

2024-04-29 05:51

Paweł Wysoki

40 lat temu w Świdniku biskup lubelski Bolesław Pylak powołał nowy ośrodek duszpasterski. Do tworzenia parafii i budowy kościoła pw. Chrystusa Odkupiciela skierował ks. Andrzeja Kniazia, który wraz z grupą wiernych jeszcze w 1984 r. wybudował tymczasową kaplicę, a kilka lat później świątynię.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję