Mocnym akordem zakończył się Rok Kapłański. Z blisko 100 krajów świata do stolicy chrześcijaństwa zjechało ok. 15 tys. księży, by pod przewodnictwem Benedykta XVI zamknąć całoroczną celebrację przeżywaną pod hasłem: „Wierność Chrystusa, wierność kapłana”. Rzymskie spotkanie odbywało się od 9 do 11 czerwca.
Wbrew wszystkiemu był to czas dumy, ale nie z osobistych przymiotów, tylko z Bożego daru dla Kościoła, którego blasku nie pozbawią nawet ludzkie słabości, o których też pamiętano. Z tego bólu może, dzięki Bogu, zrodzić się coś opatrznościowego, „uświadomienie sobie, że należy przeżywać okres odrodzenia i duchowej odnowy, podążać śmiało drogą nawrócenia, oczyszczenia i pojednania, odnaleźć nowe drogi przekazywania młodzieży piękna i bogactwa przyjaźni z Jezusem Chrystusem w jedności całego Kościoła” - mówił watykański sekretarz stanu kard. Tarcisio Bertone. Kościół jest jedyną bodaj wielką organizacją, która potrafi uderzyć się w piersi, żałować, bo na sercu leży mu permanentne nawrócenie, które dokonuje się w sakramencie pokuty.

Strata dla Kościoła

Zaniedbanie nawrócenia, zaniedbanie sakramentu pokuty, zdaniem kard. Joachima Meisnera, jest przyczyną kryzysu w Kościele. Koloński hierarcha poświęcił temu tematowi medytację w środę, pierwszym dniu spotkania. - Jedną z najtragiczniejszych strat, jakie Kościół nasz poniósł w drugiej połowie XX wieku, jest utrata Ducha Świętego w sakramencie pojednania - mówił odważnie kard. Meisner. Bo bez sakramentu pokuty zatraca się kapłańska tożsamość i kapłan staje się „religijnym opiekunem socjalnym”. Niemiecki purpurat apelował do duchownych, aby bez względu na to, czy przy konfesjonałach są ludzie, czy ich nie ma, koniecznie siedzieli w nich. - Konfesjonał, w którym jest kapłan, w pustym kościele jest najbardziej poruszającym symbolem cierpliwości Boga, który czeka. Taki jest Bóg. Czeka na nas całe życie - mówił.

Misje dla ubogich

Rzymski czas świętowania był krótki. Duchowni wrócili do swoich krajów, parafii, szkół, szpitali. Do powierzonych im ludzi, gdzie czeka ich praca od podstaw. O zadaniach, które swoją rozległością mogą porażać, a niektórych nawet zniechęcać - mówił kard. Cláudio Hummes, szef Kongregacji ds. Duchowieństwa podczas pierwszej, środowej wspólnej Eucharystii w Bazylice św. Pawła za Murami. - Trzeba powstać i przede wszystkim ruszyć na misje - mówił bez ogródek. I to wszędzie, bo w krajach dawnej ewangelizacji potrzeba „nowej ewangelizacji, która często będzie musiała być prawdziwą pierwszą ewangelizacją”, mniej więcej taką samą jak głoszenie po raz pierwszy Ewangelii na terenie misji „ad gentes”. Kardynał skierował uwagę duchownych na ubogich, którzy w sposób szczególny są odbiorcami tej misji. W te słowa kard. Hummesa wpisało się świadectwo kanadyjskiego purpurata, który wyznał, że w czasach kontestacji lat 60. XX wieku mógł „zboczyć z drogi lub nawet zerwać z nią, jak to się przydarzyło w tamtym okresie wielu kapłanom i zakonnikom”. - Wytrwałem dzięki doświadczeniu misyjnemu, przyjaźni kapłańskiej i bliskości ubogich - zakończył kard. Marc Ouellet.

Spotkanie z ojcem i bratem

Poruszające było wieczorne spotkanie Benedykta XVI z kapłanami 10 czerwca na Placu św. Piotra. Miało charakter szczerej rozmowy braci. Kapłani pytali Benedykta XVI, a Papież - ojciec i brat - odpowiadał. Pytania zadawali duchowni z różnych kontynentów. Ksiądz z Afryki mówił o rozbieżności między niektórymi nurtami teologii a doktryną katolicką. Papież przyznał, że istnieje teologia, „która nie karmi wiary”, jednocześnie też wskazał, że w sytuacjach zamieszania doktrynalną opoką jest Katechizm Kościoła Katolickiego.
Słowacki duchowny, pracujący w Rosji, pytał o krytykę i sens celibatu. Ojciec Święty, odpowiadając, wskazał na jego wartość jako znaku sprzeciwu i antycypacji przyszłości. Problemem chrześcijaństwa, jego zdaniem, jest to, że dziś nie myśli się o przyszłości Boga, ale o teraźniejszości świata. - Chcemy mieć tylko ten świat, żyć tylko na tym świecie, tym samym zamykamy drzwi przed prawdziwą wielkością naszej egzystencji - podkreślił Benedykt XVI. Jego zdaniem, „sens celibatu jako antycypacja przyszłości” jest „otwarciem drzwi i ukazaniem realności przyszłości, świadectwem, że rzeczywiście wierzymy, że Bóg jest”, oraz że można „oprzeć życie na Chrystusie, na przyszłym życiu”. Krytyka celibatu, według Ojca Świętego, jest dowodem na to, że jest on wielkim znakiem Boga w świecie.
Pytania zadali ponadto ksiądz z Azji oraz duchowny z Australii.

Razem przy ołtarzu

Zwieńczeniem trzydniowego spotkania i całorocznych obchodów Roku Kapłańskiego była Msza św., którą Benedykt XVI odprawił w uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego na Placu św. Piotra. - Daliśmy się prowadzić Proboszczowi z Ars, aby zrozumieć na nowo wielkość i piękno posługi kapłańskiej - mówił w kazaniu. Można więc było oczekiwać, że szatanowi „to nowe rozbłyśnięcie kapłaństwa nie spodoba się, wolałby on widzieć je w stanie upadku, aby w ostatecznym rozrachunku Bóg został usunięty ze świata”. I „stało się, że właśnie w tym roku radości z sakramentu kapłaństwa, wyszły na światło dzienne grzechy kapłanów - przede wszystkim nadużycia wobec najmniejszych, w których kapłaństwo jako troska Boga o człowieka obrócone zostało w swoje przeciwieństwo”.
- Usilnie prosimy o przebaczenie Boga i osoby tym dotknięte, a zarazem chcemy obiecać, że uczynimy wszystko, co w naszej mocy, aby do takich nadużyć już nigdy więcej nie mogło dojść, obiecać, że w dopuszczaniu do posługi kapłańskiej i w formacji w czasie przygotowań uczynimy wszystko, aby ocenić prawdziwość powołania oraz że chcemy jeszcze bardziej towarzyszyć kapłanom na ich drodze, aby Pan ich strzegł i czuwał nad nimi w sytuacjach bolesnych i w zagrożeniach życia - zapewnił Ojciec Święty.
Podkreślił, że w Roku Kapłańskim chodziło nie o podkreślanie „osobistych osiągnięć ludzkich” duchowieństwa, lecz o wyrażenie wdzięczności za kapłaństwo - „dar Boży, który ukrywa się w «glinianych naczyniach» i który ciągle na nowo, mimo całej słabości ludzkiej, ukonkretnia na tym świecie Jego miłość”.
Na zakończenie Roku Kapłańskiego Papież ogłosił św. Jana Marię Vianneya patronem wszystkich księży.