Katarzyna Cinzio: - W jakich okolicznościach poznał Pan Lecha Kaczyńskiego?

Dr inż. Tadeusz Wrona: - Lech Kaczyński był człowiekiem „Solidarności”, jej współzałożycielem, należał do struktur krajowych, ja działałem na Politechnice Częstochowskiej. W latach 80. byłem wiceprzewodniczącym uczelnianej „Solidarności”. Los nas zetknął na II i III Zjeździe „Solidarności” w gdańskiej „Olivii”. Niewielu wie, że był współautorem tekstu Porozumień Gdańskich, słynnych 21 postulatów. Już jako prezydent Warszawy podpisał umowę o partnerstwie miast między Warszawą a Częstochową. Nie skupiał się tylko na ogromnej Warszawie, był otwarty na współpracę. To wielki gest wobec nas, mogliśmy korzystać z doświadczeń i potencjału Warszawy... Pamiętam, że gdy podpisywaliśmy tę umowę, obecni byli wszyscy najbliżsi współpracownicy Prezydenta Stolicy, z jego zastępcami Władysławem Stasiakiem i Sławomirem Skrzypkiem na czele. W moim przekonaniu, świadczyło to o tym, że prezydent Kaczyński miał szacunek dla mniejszych od stołecznej wspólnot. Gdy na deskach warszawskiego Teatru Dramatycznego nasz częstochowski Teatr pokazywał spektakl „Skrzyneczka bez pudła”, na widowni zasiadł Prezydent Warszawy z Małżonką. Pomyślałem wtedy, że to niezwykłe - tak zajęty człowiek znajduje czas, by przyjść do nas... Myślę, że ważny był dla Pana Prezydenta kontakt z ludźmi.

- Jako prezydent Warszawy przyjechał do Częstochowy...

-...odsłonić tablicę pamiątkową gen. Okulickiego na budynku przy ul. 7 Kamienic. Wtedy zrobił coś, na co nie zdobył się żaden poprzedni prezydent Warszawy - podziękował mieszkańcom Częstochowy, że po upadku Powstania przyjęli do swoich domów wypędzonych ze stolicy warszawiaków. Niewielu wiedziało, że w Częstochowie mieścił się ostatni sztab Komendy Głównej Armii Krajowej, że tutaj gen. Okulicki podpisał rozkaz jej rozwiązania. To rys charakterystyczny dla osobowości Lecha Kaczyńskiego - przywracanie pamięci narodowej, przypominanie tych faktów, które były pomijane czy zakłamywane. Tak było z wybudowaniem od podstaw Muzeum Powstania Warszawskiego. Dzięki przywracaniu pamięci narodowej zyskał sobie wielki szacunek wśród samorządowców - Liga Krajowa przyznała mu Nagrodę im. Grzegorza Palki, czyli samorządowego „Oskara”, za szczególne zasługi dla samorządu terytorialnego... O ile wiem, bardzo sobie tę nagrodę cenił.

- Jako Prezydent RP był w Częstochowie raz...

- Kilka razy. Pierwszy raz z wizytą nieoficjalną, tuż po ogłoszeniu wyników wyborów prezydenckich, ale jeszcze przed zaprzysiężeniem, przyjechał z żoną na Jasną Górę. Nie chciał medialnej wrzawy, zadzwoniono tylko do mnie z informacją jako do prezydenta miasta. Zostałem zaproszony na wspólne śniadanie. Potem długo modlił się w Kaplicy Cudownego Obrazu. Sądzę, że zawierzał Matce Bożej swoją prezydenturę. Wiedział, że łatwo nie będzie, że służba państwowa jest trudna i często niewdzięczna. Człowiek, który pełnił wcześniej wiele ważnych funkcji w kraju, wiedział, z jaką materią będzie miał do czynienia. Czuł na barkach ciężar odpowiedzialności za Polskę. Bo człowiek pełniący urząd publiczny otoczony jest wieloma ludźmi, doradcami, ekspertami, ale ostatecznie decyzje podejmuje sam, a potem personalnie za nie odpowiada. Przyjechał do nas w ubiegłym roku, na 100-lecie Wystawy Przemysłu i Rolnictwa... Corocznie był też obecny w czasie Jasnogórskich Dożynek.

- Jaki Prezydent był prywatnie, w kontakcie bezpośrednim?

- Wiele się o tym teraz mówi, i dobrze! W czasie prezydentury przewijały się niemiłe teksty o Lechu Kaczyńskim czy złe fotografie Prezydenta. I niech ludzie wreszcie dowiedzą się, że był bezpośredni, ciepły, nie tworzył dystansu. Nigdy nie czułem się przy nim kimś mniej ważnym... Gdy przyjechał na 100-lecie Wystawy Przemysłu i Rolnictwa, szliśmy razem środkiem Alei NMP... Ludzie lgnęli do niego, a on z uśmiechem ściskał ręce, rozmawiał z ludźmi. Był wtedy i pod pomnikiem ks. Jerzego Popiełuszki, i w naszym teatrze, gdzie mówił o rozwoju naszego miasta z dużym znawstwem tematu. Obok wielkich międzynarodowych i narodowych spraw doceniał także małe wspólnoty. Bardzo często jeździł po całym kraju... Myślę, że całym swoim życiem, swoją prawością, uczciwością świadczył, że człowiek może i powinien być taki sam w życiu zawodowym, publicznym, jak w rodzinnym, prywatnym... Swoim życiem dał mocne świadectwo...

- Od kilku miesięcy był Pan jednym z doradców prezydenta Kaczyńskiego. Poznał Pan bliżej styl pracy ludzi Pałacu Prezydenckiego...

- Zaszczytem było dla mnie, że gdy zakończyłem swoją pracę jako prezydent Częstochowy, prezydent Lech Kaczyński wyciągnął pomocną dłoń i mogłem podjąć pracę jako jeden z jego doradców. Docenił moją wiedzę i doświadczenie w dziedzinie samorządu terytorialnego. Zostałem w gronie doradców, jak się dziś o nich mówi - ludzi Prezydenta - przyjęty niezwykle ciepło. To jest świetna drużyna! Część osób znałem wcześniej, część poznawałem podczas ostatnich miesięcy... Przyjechałem na weekend po południu 9 kwietnia do domu, do Częstochowy. Następnego dnia rano siedziałem z kolegą w biurze Ligi Miejskiej, gdy usłyszeliśmy, co się stało. Najpierw niedowierzanie, potem groza. Dzwoniłem do wielu osób, niektóre - jak Grażyna Gęsicka - nie odebrały już tego telefonu. Dziwne, ale już po katastrofie odezwała się do mnie poczta głosowa z jej telefonu... Wiele osób dzwoniło do mnie, a słysząc, że żyję, wybuchali z ulgą płaczem. Myśleli, że leciałem do Katynia. Z Zarządem Częstochowskiej Organizacji Turystycznej pojechaliśmy na Jasną Górę, a potem wsiadłem w pociąg do Warszawy... Wieczorem spotkaliśmy się wszyscy w warszawskiej archikatedrze… W tygodniu nie mogłem usiedzieć na miejscu w Kancelarii, poprosiłem więc w Pałacu Prezydenckim o zajęcie - zlecono mi opiekę nad wartami honorowymi, które stały przy trumnach Pary Prezydenckiej. Świadomość ogromu strat przychodziła powoli... W poniedziałek w Kancelarii Prezydenta pod wieloma drzwiami stały zdjęcia Ofiar, kwiaty i znicze - wstrząsający widok. Władysław Stasiak, Paweł Wypych, Mariusz Handzlik, Aleksander Szczygło, Barbara Mamińska, Izabela Tomaszewska, Katarzyna Doraczyńska, ks. Roman Indrzejczyk...W czwartek widziałem po raz ostatni prezydenta Kaczyńskiego. Leciał do Wilna i tego samego dnia wracał. Wieczorem uścisnęliśmy sobie dłonie na pożegnanie.... Razem z Panem Prezydentem i jego Małżonką odeszło tak wielu wspaniałych Rodaków, wielu związanych z Częstochową, jak Prezydent Ryszard Kaczorowski, Janusz Kochanowski, Stanisław Mikke czy współpracujący z nami Maciej Płażyński, Sławomir Skrzypek…

- Niech ta tragedia coś w nas zmieni, nie tylko społeczeństwo, ale nade wszystko polityków!... - tak mówią teraz ludzie w całej Polsce... Jak Pan sądzi - jest szansa na lepszą Polskę?

- Ta wielka tragedia naszego pokolenia, która połączyła się z tragedią sprzed 70 lat, wyzwoliła w Polakach to, co w nas tkwi, choć w czasie spokoju jest ukryte, a widać to w czasach zagrożenia - solidarność... Było to widać nie tylko w Warszawie czy Krakowie, ale i w wielu innych miejscach Polski. Teraz, gdy skończyła się żałoba, to nowe życie musi być silniejsze od tego, co było w przeszłości. Bo razem można zrobić więcej. A kłócąc się, poniżając, działamy na szkodę nie tylko nas samych, ale i całego narodu. Wielu konfrontowało to, co widziało w telewizji jeszcze na dzień przed katastrofą, z tym, co tuż po niej... I zobaczyło, że ten Prezydent, któremu zarzucano dosłownie wszystko, nawet wzrost!, okazał się być człowiekiem honoru, uczciwości, prawości...Mam nadzieję, że zostanie w nas przeświadczenie, że prawda zawsze zwycięża, że trzeba iść drogą uczciwości i prawości, zarówno w życiu publicznym, jak i prywatnym. Trzeba budować na tym fundamencie przywiązanie do Ojczyzny, na jej prawdziwej, a nie zakłamanej historii, bo polski patriotyzm jest wielką wartością. Symbolem takiej postawy stał się Lech Kaczyński. I dla nas żyjących jego przesłanie staje się testamentem na przyszłość. Jego dzieło życia powinno być kontynuowane...