Dzisiaj, gdy próbuje się zerwać więzi jedności między kapłanami a wiernymi i wciągać kapłanów w bagno grzechu, jeszcze mocniej potrzebujemy Waszej modlitwy. Okazją do tego jest Światowy Dzień Modlitw o Uświęcenie Kapłanów, który obchodzimy w Kościele w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Być księdzem zawsze znaczy to samo: dzielić codziennie troski i sprawy ludzi, a pośród nich wskazywać na sprawy Boże. „Kapłan [jest] brany spośród ludzi, dla ludzi też jest ustanawiany w sprawach Bożych, aby składał dary i ofiary za grzechy” – czytamy w Liście do Hebrajczyków (por. 5, 1). Kapłan potrzebuje wsparcia od ludzi, bo jest dla ludzi. Nie ma kapłaństwa bez wiernych, bez Kościoła. W Starym Testamencie jest wymowna scena przedstawiająca walkę Izraelitów z Amalekitami, którzy zagrodzili im drogę do Ziemi Obiecanej. Rozgorzała bitwa. Mojżesz stał na górze z wyciągniętymi ku niebu ramionami i modlił się o błogosławieństwo dla swego narodu. Gdy ręce Mojżesza, omdlewając, opadały, przewagę w walce zdobywali Amalekici. Gdy znów wznosił je ku niebu, Bóg błogosławił Izraelitom. Słabnące ręce Mojżesza podtrzymywali starsi, którzy nie brali udziału w bitwie, by w ten sposób wesprzeć walczących (por. Wyj 17, 8-13). Kapłan zatem ma być jak Mojżesz – wyciągać ręce ku niebu i modlić się wytrwale, musi być więc przede wszystkim człowiekiem modlitwy, gdyż istotą i podstawą posługi kapłańskiej jest głęboka osobista więź z Bogiem.
