Ojciec Święty przyjął wczoraj na audiencji prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Amato papież i upoważnił tę dykasterię do ogłoszenia 4 dekretów. Dwa dotyczą cudów za wstawiennictwem błogosławionych, zaś dwa pozostałe o heroiczności cnót Sług Bożych - kandydatów na ołtarze. Dwa dekrety dotyczą cudów za wstawiennictwem franciszkanina, bł. Ludwika z Casorii (1814-1885). Założył on dwa zgromadzenia zakonne, szkoły, schroniska, konwikty, hospicja, kasy zapomogowo-pożyczkowe, czasopisma, drukarnie, zespoły muzyczne.

Urodził się 11 marca 1814 r. w miejscowości Casoria koło Neapolu jako Archanioł Palmentieri. Pracował jako nauczyciel chemii, matematyki i fizyki. W 1832 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Taurano, otrzymał imię Ludwik. W 1837 r. przyjął święcenia kapłańskie. Zajmował się propagowaniem III Zakonu św. Franciszka z Asyżu.

W 1847 r., podczas jednej z modlitw, przeżył intensywne doświadczenie duchowe, po którym postanowił całkowicie poświęcić się pracy wśród chorych i ubogich. Założył infirmerię i aptekę dla starszych i chorych zakonników. W 1854 r. założył dom zwany "La Palma", w którym mieściło się dzieło "Opera dei Moretti" (Dzieło Murzynów), w którym młodzi Afrykańczycy przygotowywali się do pracy apostolskiej na Czarnym Lądzie.

W 1864 r. założył w Neapolu Akademię Religii i Nauki, dla której pozyskał wielu wpływowych ludzi nauki i artystów. Założył "La Caritá" - szkołę z internatem dla młodzieży z neapolitańskich rodzin mieszczańskich. Przyczynił się do powstania pięciu czasopism i przełożenia na język włoski dzieł św. Bonawentury oraz wydania Pisma świętego w formacie kieszonkowym.

W 1871 r. w Asyżu otworzył dom dla niewidomych i głuchoniemych dzieci. W 1877 r. wybudował we Florencji kościół ku czci Najświętszego Serca, pierwszy we Włoszech pod tym wezwaniem. W ramach szerzenia miłosierdzia i dobra promował kulturę, widząc w niej drogę do wiary i środek do moralnego odrodzenia człowieka.

Miał wyjątkowy dar zjednywania przyjaciół dla prowadzonych przez siebie dzieł.

Ściśle współpracował z władzami Zakonu Braci Mniejszych. Z jego inicjatywy założono Kolegium św. Bonawentury w Quaracchi pod Florencją oraz instytut naukowo-wydawniczy. Jako pierwszy poddał myśl o utworzeniu w Mediolanie uniwersytetu katolickiego, którą zrealizował później franciszkanin o. Agostino Gemelli.

Zmarł 30 marca 1885 r. w Hospicjum Morskim, ostatnim jego dziele, przeznaczonym dla emerytowanych marynarzy. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 18 kwietnia 1993 r. W liturgii bł. Ludwik wspominany jest 30 marca.

Drugi z przyszłych świętych, bł. Amato Ronconi żył w XIII wieku. Był tercjarzem franciszkańskim. Założył w Saludecio koło Rimini na północy Włoch szpital-przytułek dla pielgrzymów, istniejący do dziś jako dom starców. Kult tego błogosławionego został zatwierdzony w XVIII wieku, ale nie było do tego wymagane stwierdzenie heroiczności cnót, co nastąpiło 11 października ub. roku. Datę kanonizacji tych obydwu błogosławionych ogłosi papież po wysłuchaniu opinii kardynałów zgromadzonych na konsystorzu.

Jeden z dekretów o heroiczności cnót dotyczy Sługi Bożego, abp Alana Marii Guynot de Boismenu. Urodził się on 27 grudnia 1870 w Saint-Malo w Bretanii we Francji, a zmarł w Kubuna na wyspach Fidżi, 5 listopada 1953 roku. W roku 1886 wstąpił on do zgromadzenia Misjonarzy Najświętszego Serca Jezusowego, a w 1895 przyjął święcenia kapłańskie. Był arcybiskupem tytularnym Claudiopoli, i wikariuszem apostolskim Papui w latach 1899-1945.

Drugi natomiast austriackiego redemptorysty Wilhelma Janauschka, urodzony we Wiedniu 16 października 1859 roku i zmarłego tamże 30 czerwca 1926 roku. Do beatyfikacji obydwu tych Sług Bożych są jeszcze konieczne dekrety o cudzie za ich wstawiennictwem.