Już jako dziecko była bardzo religijna i miała pierwsze mistyczne spotkania z Chrystusem (do pierwszej komunii świętej przystąpiła jako ośmiolatka). Będąc jeszcze nastolatką, przeżyła śmierć matki i ponowne małżeństwo ojca. Niedługo później zamieszkała u zamożnej ciotki (siostry ojca), Konstancji Siemieńskiej. To właśnie przy jej rodzinie Wanda spędziła większą część życia, zajmując się szeroko pojętym wolontariatem. Mieszkańców wsi zaopatrywała w książki, uczyła dzieci czytać i pisać, katechizowała37. Niejednokrotnie służyła radą i pomocą. Zrobiła nawet kurs felczerski, by zajmować się chorymi, zaś w czasie powstania styczniowego zorganizowała szpital dla rannych powstańców. Warto zaznaczyć, że leczyła nie tylko Polaków, lecz także Rosjan. Po śmierci ciotki Wanda Malczewska przez pewien czas zamieszkała gościnnie w klasztorze sióstr dominikanek pod Przyrowem. Nadal leczyła i odwiedzała chorych, zajmowała się szyciem parametrów liturgicznych, oddawała się modlitwie. Trzy ostatnie lata życia spędziła na plebanii w Parznie, oddając się pracy społecznej i charytatywnej. Z powodu braku sił nie mogła osobiście odwiedzać chorych, więc przyjmowała ich u siebie. Jeszcze za życia uznawano Malczewską za osobę uduchowioną i głęboko wierzącą. Zresztą nie bezpodstawnie. Obdarzona była bowiem charyzmatem proroctwa i miewała religijne wizje.
Reklama
Żyła w czasach, gdy Polski nie było na mapie. Dlatego Wanda, jako gorliwa patriotka, często modliła się o niepodległość pozostającej pod zaborami ojczyzny. Część objawień, które wówczas otrzymywała, to były proroctwa Matki Bożej lub Jezusa dotyczące Polski. Dawały one rodakom nadzieję na wolną, lepszą przyszłość. Podczas jednego z jej licznych widzeń Pan Jezus polecił jej krzewienie adoracji Najświętszego Sakramentu, również w rodzinach.
„Gdy to nabożeństwo rozkrzewi się wśród wszystkich klas społeczeństwa w świecie… świat się odrodzi… nastąpi braterstwo narodów… uświęcenie rodzin. Zbliży się do was Królestwo Boże, o które prosicie (ale bez zastanowienia): Przyjdź Królestwo Twoje…”. To orędzie połączył Pan Jezus z odrodzeniem Polski, mówiąc jej: „Mów, komu tylko możesz, że odrodzenie waszej ojczyzny, jej rozkwit i utrzymanie się w niezależności, zależy od zjednoczenia się ze mną przez życie eucharystyczne”.
WIĘCEJ HISTORII W KSIĄŻCE "Tajemnice stygmatyków". DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!
Chrystus niejednokrotnie zresztą zapowiadał w swych orędziach odzyskanie przez Polskę niepodległości. W Wielkim Poście 1872 roku Wanda Malczewska usłyszała od Niego prorocze słowa: „Twoja ojczyzna i Kościół w tej ojczyźnie również przez krwawą pracę i bratnią jedność dojdą do upragnionej wolności. Niech tylko naród tej wolności nie obróci w swawolę”. Maryja mówiła Wandzie w jednej z wizji o odzyskaniu przez Polskę niepodległości: „Polska na moją prośbę będzie wskrzeszona i wszystkie jej części będą złączone. Ale… niech strzeże wiary i nie dopuszcza niedowiarstwa… zdrady… niezgody i lenistwa, bo te wady mogą ją na powrót zgubić i to… na zawsze!”.
Reklama
Chyba najbardziej znane jest jednak jej widzenie z 15 sierpnia 1873 roku. Wanda Malczewska usłyszała wówczas słowa Matki Bożej: „Uroczystość dzisiejsza wnet stanie się świętem narodowym dla was, Polaków, bo w tym dniu odniesiecie zwycięstwo nad wrogiem dążącym do waszej zagłady”. Maryja mówiła wówczas także: „Skoro Polska otrzyma niepodległość, to niedługo powstaną przeciwko niej dawni gnębiciele, aby ją zdusić, ale moja młoda armia, w imię moje walcząca, pokona ich, odpędzi daleko i zmusi do zawarcia pokoju. Ja jej dopomogę”. Słowa te dawały nadzieję i mocno się wryły w pamięć. Dlatego po 47 latach powiązano je z wielkim zwycięstwem Polaków nad bolszewikami 15 sierpnia 1920 roku – słynnym Cudem nad Wisłą.
Wanda Malczewska niejednokrotnie przeżywała też w sposób mistyczny mękę Chrystusa, czując wówczas ból swych ukrytych stygmatów. Regularnie miewała ekstazy i widzenia męki Pańskiej. Rozmawiała też z Matką Bożą, Chrystusem i świętymi. Miewała aż pięć–sześć widzeń w miesiącu i to przez kilkanaście lat. W przeciwieństwie jednak do wcześniej prezentowanych tu mistyczek (siostry Faustyny czy siostry Dulcissimy) nie prowadziła ona duchowych zapisków. Zebrał je później i zanotował jej wychowanek, ksiądz Grzegorz Augustynik. Jednak to, co się do dziś zachowało, dotyczy głównie 1872 roku.
Reklama
Do przeżywania męki Pańskiej przez Wandę Malczewską nawiązał 25 września 2021 roku arcybiskup Grzegorz Ryś podczas Mszy Świętej w 125. rocznicę jej śmierci. Zwrócił wówczas uwagę na to, że Jezus był w sercu Wandy Malczewskiej, ponieważ wzięła sobie do niego prawdę o Jego ukrzyżowaniu.
Jak mówił arcybiskup: „Dobrze wiecie, że to najpierw było z jej medytacji, modlitwy, skupienia się na krzyżu. Z tym najbardziej wstrząsającym Wielkim Postem w jej życiu w 1872 roku. Każdy piątek Wielkiego Postu przeżywała w sposób wyjątkowy, skupiony na męce, przechodząc mękę Jezusa od samej wieczerzy po samą śmierć Wielkiego Piątku, doznając wszystkich cierpień fizycznych i odczuwając ból w miejscach ran Jezusa, niewidzialne stygmaty, ale też odczuwając moralne bóle, które odczuwał Jezus”.
Wanda Malczewska zmarła 25 września 1896 roku. Po śmierci mistyczki miejscowa ludność zaczęła o niej mówić „święta pani”, a wobec częstych nawiedzeń grobu przez wiernych przeniesiono jej zwłoki z cmentarza do krypty pod kościołem Serca Jezusowego w Parznie. Proces beatyfikacyjny Malczewskiej ruszył jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym, jednak został przerwany przez wybuch drugiej wojny światowej. Staraniem archidiecezji łódzkiej został jednak niedawno wznowiony. Obecnie akta procesu znajdują się w Watykanie, zaś 21 lutego 2006 roku Ojciec Święty Benedykt XVI zatwierdził dekret o heroiczności jej cnót i dlatego przysługuje jej tytuł Czcigodnej Sługi Bożej.
_1733144487.jpg)
