Gdy pytamy uczniów ostatnich klas szkół ponadpodstawowych, młodych ludzi w wieku 17-19 lat, na czym zależy ich rodzicom, to przede wszystkim zależy im na tym, aby ich dzieci studiowały, podejmowały pracę zarobkową i aby rozwijały swoje życie kulturalne. Ale na chodzeniu do kościoła zależy im w niewielkim stopniu. Z tego wynika, że zarówno dziedziczenie postaw, jak i proces świadomego formowania w rodzinie młodego człowieka do wiary i praktyk religijnych, są słabe.

Jeśli porównujemy dane sprzed pandemii, np. z 2018 r., z danymi w trakcie pandemii i po pandemii, to widać, że wykruszyli się ci, którzy chodzili do kościoła ze względów społeczno-kulturowych. Trochę wzrósł odsetek tych, którzy nie praktykowali i nie praktykują. Ci, co praktykowali gorliwie (częściej niż raz w tygodniu, a nawet codziennie), nadal to czynią. Natomiast tych, którzy praktykowali w miarę regularnie (raz w tygodniu), w 2018 r. było 45% a w 2022 r. jest 32%. Widać zatem odpływ katolików, którzy być może praktykowali nie tyle z osobistej potrzeby, ale bardziej ze względów społeczno-kulturowych.

Trzeba tu jednak zwrócić uwagę na dwa wymiary tego zjawiska. Po pierwsze, było to długotrwałe ograniczenie możliwości udziału w Mszach św., spowodowane „lockdownem”. Praktykujący zostali wytrąceni z pewnej rutyny: nie praktykowali i okazało się, że mogą nie praktykować. Po drugie, w tym czasie miały też miejsce rozmaite wydarzenia, które miały swoje skutki krótkotrwałe (protesty po orzeczeniu TK, oburzenie moralne po ujawnieniu skandali pedofilskich), ale które uruchamiały pewne bardziej długotrwałe procesy sekularyzacyjne.

Także akcesja Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. ma tutaj swoje znaczenie. Peter Bergera, amerykański socjolog religii powiedział, że przystępując do Unii Europejskiej, kupiliśmy cały „pakiet”, w którym jest, jak on to nazwał, eurosekularyzm, czyli oddziaływania, zamierzone i niezamierzone, w kierunku sekularyzacji. To jednak nie ujawniło się w 2004 czy 2005 r., bo procesy społeczne nie uruchamiają się z dnia na dzień, natomiast ujawniają się w dłuższym okresie. W tym procesie przoduje tak Unia Europejska jak i Kanada.

KAI: Jak Kościół w Polsce powinien się opowiedzieć wobec „nowej epoki”, o której mówi papież Franciszek? A w Polsce charakteryzuje się ona odchodzeniem od Kościoła części wiernych, głównie ze środowisk inteligencji i młodzieży oraz naciskiem sprzecznych z duchem chrześcijaństwa propozycji kulturowych, jak chociażby nowy model rodziny, itp. Jak ten gwałtownie zmieniający się świat winniśmy ewangelizować, nawracać, prowadzić dialog, w jaki sposób dawać świadectwo?

- Bycie chrześcijaninem - mówi kard. Műller - nie może polegać tylko na tym, że uczestniczy się w jakimś zwyczaju i jakiejś określonej lokalnej czy narodowej tradycji. Coś takiego nie ostoi się podczas kryzysu. Nie mogę np. powiedzieć: „Jestem Polakiem, dlatego jestem katolikiem. Właśnie dlatego, że u nas tak jest, muszę tę tradycję uczynić moją własną, muszę ją uwewnętrznić. Przed Bogiem staję bezpośrednio jako pojedynczy człowiek, chociaż cieszyłem się wsparciem innych, np. rodziny, w której wzrastałem, wspólnoty, w której żyłem. Ale dochodzimy do momentu w którym kończy się „niesienie” przez innych. Ja sam muszę powiedzieć: „Tak, jestem o tym przekonany, wierzę, że Chrystus jest Synem Bożym. Ja tak wierzę!”.

Jakie istnieje lekarstwo na sekularyzację? Papież Franciszek radzi: najpierw uznać własną słabość i otworzyć się na łaskę, by żyć po nowemu, jak uczył Jezus. On to sprowadził do trzech punktów: Jezus, modlitwa, świadectwo. Jezus jest najważniejszy. Jeśli na pierwszym miejscu stawiamy organizację czy jakieś inne rzeczy, nawet piękne, z ewangelizacji nic nie wyjdzie. To Jezus musi być naszym liderem. Z Nim musimy przygotowywać ewangelizację, gotowi na Jego niespodzianki. On musi nas prowadzić, po swojemu. Następnie potrzeba spotkania z Nim na modlitwie. Dla Franciszka to przede wszystkim codzienny Różaniec i adoracja. Modlitwa jest ważna również dlatego, że przygotowuje ona nasze serca na tych, których spotkamy. I w końcu świadectwo; jasny przykład konsekwentnego życia. Tylko święci są siłą napędową Kościoła.

KAI: Co Ksiądz Arcybiskup oczekuje po toczącym się synodzie o „Kościele synodalnym”? Jak dalej winien on być prowadzony i do czego powinien doprowadzić?

- Choć synod stwarza nam wielką szansę nawrócenia duszpasterskiego w kluczu misyjnym a także ekumenicznym, nie jest on wolny od pewnych zagrożeń. Wspomnę o trzech z nich, o których wspominał papież Franciszek.

Pierwszym z nich jest formalizm. Można sprowadzić synod do wydarzenia nadzwyczajnego, ale fasadowego, jak byśmy patrzyli na piękną fasadę kościoła, nigdy nie wchodząc do jego wnętrza. Synod jest natomiast drogą prawdziwego rozeznania duchowego, którego nie podejmujemy po to, aby uzyskać dobry obraz samych siebie, ale po to, by lepiej współpracować w dziele Boga w dziejach. Dlatego, jeśli mówimy o Kościele synodalnym, nie możemy zadowalać się formą, ale potrzebujemy także treści, narzędzi i struktur, które sprzyjają dialogowi i interakcji wewnątrz ludu Bożego; zwłaszcza między kapłanami a świeckimi. Niekiedy bowiem istnieje pewnego rodzaju elitaryzm stanu kapłańskiego, który oddziela go od świeckich. Ksiądz staje się w ostatecznym rachunku tym, który rządzi, a nie pasterzem całego Kościoła, postępującego naprzód. Wymaga to przekształcenia pewnych centralistycznych, wypaczonych i fragmentarycznych wizji Kościoła, posługi kapłańskiej, roli świeckich, odpowiedzialności eklezjalnej, roli zarządzania i tak dalej…

Drugim zagrożeniem jest intelektualizm, gdy rzeczywistość zmierza ku przekształceniu synodu w rodzaj grupy studyjnej, z uczonymi, lecz abstrakcyjnymi wypowiedziami na temat problemów Kościoła i zła świata. W rodzaj „rozmowy o sobie”, gdzie postępujemy w sposób powierzchowny i światowy, popadając w końcu w jałowe klasyfikacje ideologiczne i partyjne, odrywając się od konkretnego życia wspólnot rozproszonych po całym świecie.

Wreszcie, może też pojawić się pokusa bezczynności: ponieważ „zawsze się tak robiło” („Evangelii gaudium”, 33) to lepiej nic nie zmieniać. Ci, którzy zmierzają w tym kierunku - nie zdając sobie z tego sprawy - popełniają błąd polegający na niepoważnym traktowaniu czasu, w jakim żyjemy. Ryzyko polega na tym, że w końcu dla nowych problemów przyjmujemy stare rozwiązania: przyszywamy nową łatę do starego sukna, która w końcu spowoduje jeszcze gorsze rozdarcie (por. Mt 9,16). Z tego powodu ważne jest, aby droga synodalna była procesem w trakcie tworzenia; aby angażowała, na różnych etapach i oddolnie Kościoły lokalne, w dzieło pełne fascynacji i ukonkretnione, które wyznacza styl komunii i uczestnictwa naznaczony misją. Z tego powodu wszyscy są wezwani do uczestnictwa w życiu Kościoła i jego misji. Jeśli brakuje prawdziwego uczestnictwa całego ludu Bożego, mówienie o komunii może pozostać tylko pobożnym życzeniem. Poczyniliśmy postępy w tej dziedzinie, ale nadal istnieją pewne trudności i jesteśmy zmuszeni odnotowywać kłopoty i cierpienie wielu pracowników duszpasterskich, organów partycypacyjnych diecezji i parafii, kobiet, które często nadal pozostają na marginesie. Wszyscy winni być zaangażowani.

W sumie – na poziomie ogólnopolskim - synod wydobył z nas oczekiwanie zmian w Kościele. Ta dostrzegana potrzeba zmiany dotyczy jednak przede wszystkim sposobu funkcjonowania, nie zaś doktryny, nauczania czy kwestii fundamentalnych. Potrzebujemy zmian, aby realizować naszą misję we współczesnym świecie. Potrzeba zmiany nie dotyczy tylko samej instytucji Kościoła, ale nas wszystkich – zarówno świeckich jak i prezbiterów. Wszyscy mamy wiele do zrobienia. Mamy przede wszystkim bardziej zatroszczyć się o własne nawrócenie.

KAI: Jesteśmy u progu kampanii wyborczej, w której dyskusja o Kościele – jak już widać – będzie jednym z istotnych tematów. Przez środowiska opozycyjne Kościół jest oskarżany o sojusz z obozem władzy i stąd pojawiają się liczne postulaty ograniczenia jego publicznego oddziaływania, jak choćby nauczania religii w szkole, czy na innych polach. Co na to Ksiądz Arcybiskup?

- Kościół – podążając śladami Zbawiciela - pragnie spełniać w dziedzinie polityki tylko taką rolę, jaką wyznaczył mu Chrystus. Nie utożsamia się zatem ze wspólnotą polityczną ani w ogóle z żadnym systemem politycznym. Kościół nie jest po stronie prawicy, lewicy ani po stronie centrum, ponieważ Kościół ma swoją własną stronę; Kościół winien stać po stronie Bożej i Ewangelii.

Obie wspólnoty, Kościół oraz wspólnota polityczna - z uwagi na swój kształt i cele - mają zupełnie inną naturę. Autonomia i niezależność tych dwóch wspólnot widoczna jest przede wszystkim w porządku celów ich istnienia. Wspólnoty polityczne służą temu, co wchodzi w zakres doczesnego dobra wspólnego, stąd zadaniem państwa jest dbałość o doczesne sprawy obywateli. Kościół natomiast jest zorganizowany w taki sposób, aby odpowiedzieć na potrzeby duchowe swoich wiernych; aby troszczyć się o duchowe dobro doczesne i wieczne człowieka a także społeczeństwa.

Kościół – uczy konstytucja soborowa „Gaudium et spes” - z racji swej uniwersalnej misji, kierując swoje przesłanie do ludzi ze wszystkich opcji politycznych, nie może utożsamiać się z żadną konkretną opcją polityczną (por. „Gaudium et spes”, 76), byłoby to bowiem szkodliwym wypaczaniem misji Kościoła. Ze względu na swoje zadanie i kompetencje Kościół nie może być na usługach stronnictw politycznych. Winien się też wystrzegać włączania się do sporów na korzyść tego lub innego odłamu politycznego, bo odstręczałoby to od Kościoła ludzi innych przekonań politycznych. Nie powinien też dać się zinstrumentalizować przez partie polityczne dla ich własnych, partykularnych interesów. „Kościół respektuje słuszną autonomię porządku demokratycznego i nie ma tytułu do opowiadania się za takim albo innym rozwiązaniem instytucjonalnym czy konstytucyjnym. Nie ma też upoważnienia do wkraczania w meritum programów politycznych, chyba że mają one związek z religią i moralnością” („Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 424). Dzięki temu Kościół może pozostać niezastąpionym znakiem i obrońcą transcendentnego wymiaru osoby ludzkiej, czyli zdolności osoby ludzkiej do otwarcia się na Boga i wejścia w relację z Nim.

Jego obowiązkiem jest „głoszenie wiary i pouczanie na temat swojej doktryny społecznej, efektywne wykonywanie swojego zadania wśród ludzi, a także wydawanie osądu moralnego, również o sprawach, które dotyczą porządku politycznego, zwłaszcza gdy wymagają tego fundamentalne prawa osoby albo zbawienie dusz; przy zastosowaniu tych wszystkich środków pomocniczych, które zgodne są z Ewangelią i dobrem wszystkich, stosownie do czasu i zmieniających się warunków” („Gaudium et spes”, 42. 76).

Pierwszym i podstawowym zadaniem Kościoła jest wychowanie sumienia - tak w dziedzinie etyki indywidualnej, jak i publicznej. Kościół bowiem jest przekonany, że także polityka nie może być wolna od zasad moralnych. Polityka wolna od zasad moralnych jest bowiem prostą drogą do samowoli i anarchii w życiu publicznym, która zamienia niezbędną instytucję państwa - stworzoną dla dobra i pomyślności ludzi - w piekło. Biskupi i kapłani - zgodnie z właściwą sobie misją – zobowiązani są do kształtowania i oświecania sumienia wiernych, tych zwłaszcza, którzy poświęcają się działalności politycznej, tak aby ich wysiłki przyczyniały się zawsze do integralnego postępu człowieka oraz do dobra wspólnego.

Dobrze ukształtowane sumienie katolika świeckiego nie pozwoli mu przyczyniać się do realizacji programu politycznego bądź też konkretnej ustawy, które podważają podstawowe zasady wiary i moralności. Nie pozwoli mu uczestniczyć w kampaniach propagandowych na rzecz tego rodzaju ustaw, ani popierać je, oddając na nie swój głos. Gdy zaś nie jest absolutnie możliwe odrzucenie lub całkowite zniesienie ustawy przeciwnej sumieniu - już obowiązującej lub poddanej pod głosowanie – wówczas katolicki polityk winien zmierzać do ograniczenie szkodliwości obowiązującej ustawy i zmniejszenia jej negatywnych skutków.

Gdy polscy biskupi mieli składać w październiku ub. r. wizytę „ad limina Apostolorum” w Rzymie, w kraju i za granicą pojawiły się pełne ekscytacji przepowiednie, że czeka ich surowa reprymenda ze strony papieża, a może nawet grozi im specjalna interwencja Watykanu „ze względu na ich zaangażowanie polityczne”. Kiedy wizyta się skończyła, okazało się, że nic takiego się nie stało.

Próbowaliśmy - w rozmowach na najwyższym szczeblu - odpierać krzywdzący zarzut upolitycznienia Kościoła w Polsce. Starałem się korygować ten obraz lansowany od jakiegoś czasu przez media liberalne, jakobyśmy byli powiązani z jedną partią polityczną. Mit sojuszu kościelno-rządowego został celowo wypromowany jako broń przeciwko Kościołowi, aby forsować liberalne zmiany.

Osobiście nie wierzę w to, że Kościół w Polsce - który przetrwał cztery dekady totalitarnych rządów i ponadstuletnią obcą okupację – nie umie sobie radzić ze sferą polityczną. Czy biskupi nawoływali obywateli do głosowania na jedną partię? Gdy obserwuję współczesny Kościół katolicki w Polsce, widzę w nim instytucję, która wyciągnęła wnioski z dawnego upolitycznienia duchowieństwa i jednocześnie stara się o zachowanie swojej niezależności.

KAI: Jaka powinna być optymalna pozycja Kościoła w przestrzeni publicznej oraz wobec świata polityki? A jakie powinny być relacje ze światem polityki?

- Instrumentalizacja wiary i Kościoła jest ciągłym kuszeniem w relacji Państwo - Kościół. Czasami mamy do czynienia z próbą instrumentalizacją wiary, którą chce się użyć dla osiągnięcia takich czy innych profitów. Niekiedy znów wiarę zaprzęga się na użytek takiej czy innej ideologii.

Podziel się cytatem

Świadomym tego stanu rzeczy był dawno temu kard. Hlond: „Wystrzegać się należy – tłumaczył - utożsamiania pewnych kierunków i interesów partyjnych z Kościołem, nadużywania jego powagi dla celów wyborczych, partyjnych i wciągania go do sporów na korzyść tego lub owego odłamu politycznego”. Wyjaśniał, że „byłoby to bardzo szkodliwym wypaczaniem jego misji”. Kościół - przypominał - ze swej natury „nie pozostaje na usługach stronnictw politycznych, z nikim w związek polityczny nie wchodzi i zostawia katolikom swobodę należenia do stronnictw, które nie są sprzeczne z etyką katolicką”. Ostrzegał przy tym, że „chęć wyciągania korzyści politycznych z wiary przez jakiekolwiek stronnictwo odstręczałaby od Kościoła ludzi innych przekonań politycznych”.

Kościół nie powinien więc zawiązywać sojuszu z żadnym nurtem politycznym. Kościół ma swoją własną misję, misję zbawczą, ma prawdę objawioną, której winien strzec i w oparciu o tę prawdę winien kształtować ład Boży w otaczającym nas świecie.

KAI: Dziękuję za rozmowę.