Nowymi kardynałami zostali:

Arthur Roche (Anglia), prefekt Dykasterii ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów,

Lazarus You Heung-sik (Korea Południowa), prefekt Dykasterii ds. Duchowieństwa,

Fernando Vérgez Alzaga LC (Hiszpania), prezydent Gubernatoratu Państwa Watykańskiego,

Jean-Marc Aveline (Francja), arcybiskup Marsylii,

Peter Ebere Okpaleke (Nigeria), biskup Ekwulobii,

Leonardo Ulrich Steiner OFM (Brazylia), arcybiskup Manaús,

Filipe Neri Ferrão (Indie), arcybiskup Goa i Damanu,

Robert McElroy (Stany Zjednoczone), biskup San Diego,

Virgilio do Carmo da Silva SDB (Timor Wschodni), arcybiskup Dili,

Oscar Cantoni (Włochy), biskup Como,

Anthony Poola (Indie), arcybiskup Hajdarabadu,

Paulo César Costa (Brazylia), arcybiskup Brasílii,

Richard Baawobr MAfr (Ghana), biskup Wa,

William Goh SAeng Chye (Singapur), arcybiskup Singapuru,

Adalberto Martínez Flores (Paragwaj), arcybiskup Asunción,

Giorgio Marengo IMC (Włochy), prefekt apostolski Ułan Bator.

Kardynałami zostali również hierarchowie powyżej 80. roku życia, nie mający prawa udziału w konklawe:

Jorge Enrique Jiménez Carvajal CIM (Kolumbia), emerytowany arcybiskup Cartageny,

Arrigo Miglio (Włochy), emerytowany arcybiskup Cagliari,

Gianfranco Ghirlanda SJ (Włochy), emerytowany rektor Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego,

Fortunato Frezza (Włochy), kanonik kapituły Bazyliki św. Piotra.

W imieniu nowych purpuratów Ojca Świętego pozdrowił prefekt Dykasterii ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów kard. Arthur Roche. Zaznaczył, że wszyscy oni, pełniąc różne posługi, stanowią jedno w wierze i w jednym Kościele. Podkreślił znaczenie, jakie ma dla nich osobisty przykład papieża. „Dzielimy z Tobą pragnienie i zaangażowanie na rzecz komunii w Kościele. Od Ciebie, Ojcze Święty, uczymy się opierać pokusie wszelkiej ciasnoty umysłu i serca, które kurczą się do rozmiarów samego siebie, zamiast rozszerzać się do miary pełni Chrystusa (Ef 4, 13). (...). Z wdzięcznością i lękiem, Ojcze Święty, wyrażamy Tobie nasz głęboki szacunek i nasze posłuszeństwo, a jeśli Pan zechce, będąc nawet gotowi do przelania naszej krwi” – zapewnił prefekt Dykasterii ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Po krótkiej Liturgii Słowa w homilii Ojciec Święty wyszedł od słów Pana Jezusa: „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął!” (Łk 12, 49). Wskazał, że chodzi tutaj o potężny płomień Ducha Bożego, namiętną Miłość, która wszystko oczyszcza, odradza i przemienia. „Ten ogień – podobnie jak «chrzest» – ujawnia się w pełni w paschalnym misterium Chrystusa, kiedy jako płonący słup, otwiera On drogę do życia przez mroczne morze grzechu i śmierci” – stwierdził Franciszek. Jednocześnie przypomniał, że istnieje także inny ogień, ten pochodzący z żaru, łagodny, ukryty, ale trwający długo i służący do gotowania. Podczas spotkania Jezusa zmartwychwstałego z apostołami na brzegu Jeziora Galilejskiego tworzy atmosferę zażyłości, w której uczniowie zdumieni i poruszeni napawają się bliską więzią ze swoim Panem. Papież zachęcił, aby w świetle tego ognia modlić się za nowych kardynałów.

Zwrócił też uwagę, iż ogień ten wskazuje na odwagę apostolską, gorliwość w rrosce o zbawienie każdego człowieka, miłość bez granic, bez zastrzeżeń, bez warunków. „W tym ogniu jest także właściwe dla misji Chrystusa tajemnicze napięcie między wiernością wobec swojego ludu, ziemi obietnic, wobec tych, których dał Mu Ojciec, a otwarciem na wszystkie ludy, na perspektywę świata, na nieznane jeszcze peryferie” – podkreślił Franciszek. Dodał, że jest to też ogień misjonarzy i misjonarek, wszystkich niosących Jezusową Ewangelię.

Mówiąc następnie o ogniu żaru kanodzieja zaznaczył, że płonie on szczególnie w modlitwie adoracji, kiedy rozkoszujemy się obecnością Pana, która staje się pokarmem dla naszego codziennego życia. Przypomniał św. Karola de Foucauld, który będąc pośród niechrześcijan, w samotności pustyni, stawiał wszystko na obecność żywego Jezusa, w Słowie i w Eucharystii, oraz swoją własną obecność braterską, przyjacielską, miłosierną. Zauważył, że podobnie żyją osoby świeckie ewangelizujące swoje środowiska, kapłani prowadzący swoją posługę duszpasterską bez rozgłosu, małżonkowie chrześcijańscy urzeczywistniający „Kościół domowy”, czy osoby starsze podsycające ognisko pamięci. „Jakże ważny jest ten żar osób starszych! Wokół niego gromadzą się rodziny; pozwala im odczytywać teraźniejszość w świetle doświadczeń minionych i dokonywać mądrych wyborów” – stwierdził Ojciec Święty. Podkreślił, że człowiek o gorliwości apostolskiej jest ożywiony ogniem Ducha, aby odważnie troszczyć się o rzeczy zarówno wielkie, jak i małe, bo „być nieogarnionym przez największe, a jednocześnie mieszkać w najmniejszym, boską jest rzeczą”.

Franciszek wskazał, że kardynał kocha Kościół zawsze z tym samym ogniem duchowym, czy to zajmując się sprawami wielkimi, czy też małymi; czy to spotykając się z wielkimi tego świata, czy z maluczkimi, którzy są wielcy przed Bogiem. Przypomniał postać kardynała Agostino Casarolego, „słusznie słynącego ze swego otwartego spojrzenia we wspieraniu mądrym dialogiem nowych perspektyw Europy po zimnej wojnie - i niech Bóg broni, by ludzka krótkowzroczność ponownie zamknęła te horyzonty, które On otworzył! Ale w oczach Boga równie cenne są wizyty, które regularnie składał młodym osadzonym w więzieniu dla nieletnich w Rzymie” – powiedział papież. Przytoczył także przykład więzionego przez komunistów wietnamskiego kardynała Françoisa Xaviera Van Thuân, który troszczył się też o duszę strażnika, strzegącego drzwi do jego celi.

„Skierujmy swe spojrzenie na Jezusa: tylko On zna tajemnicę tej pokornej wielkoduszności, tej łagodnej mocy, tej uniwersalności zwracającej uwagę na szczegóły… Jezus chce również dziś rzucić ten ogień na ziemię; chce go na nowo rozpalić na brzegach naszych codziennych historii. Wzywa nas po imieniu, patrzy nam w oczy i pyta: czy mogę na ciebie liczyć?” – zachęcił Ojciec Święty.