Niedawno na polskim rynku fonograficznym ukazała się płyta zawierająca nagrania zachowanych utworów z Warszawskiej Tabulatury Organowej - zabytku dawnej polskiej muzyki organowej.
Kilka słów o samym zbiorze. Pierwotny sens terminu "tabulatura" pochodzi od łacińskiego słowa tabula, oznaczającego stronę, tablicę lub kartę, i oznacza pewien sposób zapisu utworu muzycznego, polegający na umieszczeniu na tej samej stronie wszystkich głosów wielogłosowej kompozycji. Z terenu Polski zachowało się kilka cennych zbiorów tego typu, potwierdzających bardzo wysoki poziom polskiej kultury muzycznej na tle ówczesnej Europy. Są to m.in. Tabulatura Jana z Lublina, Tabulatura z klasztoru św. Ducha w Krakowie, Tabulatura Łowicka, Tabulatura Gdańska, zwana też Oliwską, Tabulatura Pelplińska.
Nagrana na niniejszej płycie Tabulatura Warszawska, znana również pod nazwą Warszawskiej Tabulatury Organowej, jest anonimowym, rękopiśmiennym zbiorem utworów na instrumenty klawiszowe. Cechy stylistyczne tychże utworów świadczą o tym, że powstały one na przestrzeni wieku XVII. Spisane zostały w takiej formie najprawdopodobniej w jego drugiej połowie. Odkrycie Tabulatury zawdzięczamy zasłużonemu dla kultury polskiej muzykologowi Aleksandrowi Polińskiemu (1845-1916). Znalazł on ów manuskrypt ponoć u jakiegoś wiejskiego organisty na Mazowszu - w stercie śmieci pod piecem.
Płyta zawiera wybór utworów, na który składają się kompozycje instrumentalne - toccaty, canzony, preludia, preambula, fugi, a także krótkie preludia oparte na motywach polskich pieśni kościelnych, m.in. dawnych kolęd - Nuż my dziś chrześcijanie, Narodził się Syn Boży, a także pieśni wielkanocnych, m.in.: Wesoły nam dzień dziś nastał i Przez Twoje święte zmartwychwstanie.
Nagrania fragmentów Warszawskiej Tabulatury Organowej podjął się wybitny polski organista - Sebastian Adamczyk, absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina oraz słynnej Schola Cantorum Basiliensis w Szwajcarii, artysta wszechstronny - zajmujący się nie tylko grą na organach, ale także na klawesynie i historycznych instrumentach klawiszowych, takich jak wirginał i klawikord. Niniejsza płyta - obok dzieł nagranych na zabytkowych organach w kościele w Bolimowie - zawiera właśnie kompozycje wykonywane na wirginale.
Płyta ma nie tylko wartość artystyczną, ale przede wszystkim należy podkreślić jej walor dokumentacyjny. Jest bowiem pierwszym tak obszernym nagraniem Tabulatury Warszawskiej. Album wydało warszawskie Wydawnictwo Muzyczne Acte Préalable (AP 0070).
27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero
w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe
święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się
w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą
załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie.
Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.
Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”,
a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników
misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna
zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie
Ewangelii ubogim.
W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi
i chorymi w szpitalach i przytułkach.
Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku
1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla
Jana II Kazimierza.
W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym
w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
Tarnowscy klerycy wraz z przełożonymi miejscowymi duszpasterzami
W ostatnich dniach Lądek-Zdrój, zmagający się ze skutkami niedawnej powodzi, odwiedziła grupa alumnów i księży z Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, którzy jako wolontariusze pokonali blisko 400 km, aby wesprzeć miejscową parafię w porządkowaniu zniszczonych obiektów.
O motywacjach, doświadczeniach i pracy na miejscu z ks. dr. Jackiem Soprychem, rektorem seminarium, rozmawia ks. Mirosław Benedyk z Niedzieli Świdnickiej.
Z Belgii, będącej „mostem i skrzyżowaniem” ponowny apel Papieża Franciszka do Europy, aby odnalazła samą siebie.
Po Luksemburgu, czas na Belgię: kolejny niewielki kraj, będący jednocześnie skrzyżowaniem, „syntezą Europy”, punktem wyjścia do odbudowy kontynentu po straszliwym dramacie II wojny światowej. Papież Franciszek określa Belgię mianem mostu, prowadzącego do zgody i zatrzymania sporów. „Belgia jest mostem, który sprzyja handlowi, umożliwia różnym cywilizacjom komunikację i dialog. Mostem niezbędnym do budowania pokoju i odrzucenia wojny.”
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
