Gdy na naszych polach dojrzewają do żniwa łany zbóż, przypominają się słowa Pana Jezusa mówiące także o żniwie i o naszym posłaniu na to żniwo: „Jezus wyznaczył jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki»” (Łk 10,1-3). Słowa te odnoszą się dziś do nas, odnoszą się do wszystkich wyznawców Chrystusa. Całe nasze życie jest wielkim żniwem. To żniwo jest trudne. Ci pierwsi wysłannicy, Apostołowie, spisali się dobrze. Głosili Ewangelię i świadczyli o niej swoim życiem z wielką gorliwością. W końcu oddali za Chrystusa swoje życie. historia pokazuje, że w każdym pokoleniu żniwo Pańskie było trudne. Ewangelia była przepowiadana wśród wielu przeciwności. Dzisiaj jest podobnie. „Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki”. Dziś wilków też nie brakuje. Nie narzekajmy, gdy nam przychodzi cierpieć za Chrystusa. „Nie daj, Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Ga 6,14). Dla prawdziwych żniwiarzy Chrystusa trudności i krzyże stają się prawdziwą chlubą.
Chrystus, wysyłając siedemdziesięciu dwóch na misję, dał im swoje wskazania. Najważniejsze z nich to głoszenie pokoju: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi»” (Łk 10,5). W naszym posłaniu apostolskim winniśmy być zwiastunami pokoju. Winniśmy łagodzić, uspokajać, jednoczyć, a nie jątrzyć, siać intrygi. Pamiętamy, jak nas Ojciec Święty obdarzał pokojem, gdy przybył do Polski w czasie trwania stanu wojennego w 1983 r. Mówił wówczas na lotnisku w Warszawie w chwili powitania: „Pokój Tobie, Polsko, Ojczyzno moja! Pokój Tobie!”.
O potrzebie obdarzania ludzi pokojem przypominamy sobie na każdej Mszy św., gdy kapłan mówi do nas: „Przekażcie sobie znak pokoju” oraz - na końcu: „Idźcie w pokoju Chrystusa”. A więc naszym szczególnym zadaniem apostolskim jest głoszenie pokoju we wszystkich środowiskach życia, a więc w rodzinie: wobec żony, dziecka, teściowej, matki, ojca; wśród ludzi, których spotykamy. Wszędzie winniśmy wprowadzać ducha spokoju, ładu, łagodzić napięcia, usuwać intrygi, budzić nadzieję, wiarę.
„Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»” (Łk 10,8-9). W naszym posłannictwie apostolskim winna towarzyszyć nam świadomość, że jesteśmy dziś w królestwie Chrystusa. Ten fakt winien nas cieszyć i napawać dumą. „Radujcie się wraz z Jerozolimą, weselcie się w niej wszyscy, co ją miłujecie” (Iz 66,10) - wołał dziś prorok. Radujmy się, że powołał i posłał nas Pan, że zaprosił nas, byśmy szerzyli Jego królestwo. Abyśmy mogli to ważne zadanie dobrze wypełniać, winniśmy sami zaprowadzić pokój w naszych sercach. Jeżeli łamiesz Boże prawo, jeżeli na co dzień zapominasz o Bogu, to nie starasz się o wzrost Bożego królestwa w tobie, nie starasz się o życie w przyjaźni z Bogiem. Jeżeli pragnienia przyziemne wezmą górę nad sprawami twego ducha, to nie łudź się - nie będziesz miał nigdy pokoju w sercu, nie zaznasz pokoju w swoim życiu. Będziesz ciągle niespokojny, rozbity. Prawdziwy pokój w sercu człowieka jest wynikiem życia opartego na Bożym Prawie i na czystym sumieniu. Także pokój w narodzie i między narodami opiera się na tych samych prawidłach.

Oprac. ks. Łukasz Ziemski