Stowarzyszenie Ochotnicza Straż Pożarna działa obecnie na podstawie dwóch ustaw: „Prawo o stowarzyszeniach” (z 7 kwietnia 1989 r.) oraz „O ochronie przeciwpożarowej” (z 24 sierpnia 1991 r.). Działalność OSP opiera się na pracy społecznej jej członków, co jest zagwarantowane statutowo, więc na powszechne dziś pytanie: Co oni z tego mają? odpowiedź brzmi tylko jedna - nic. To nic, to jednak jedno z większych dóbr na ziemi, czyli nadzieja Bożego błogosławieństwa i opieka Patrona św. Floriana oraz ludzka wdzięczność czy sympatia. Strażacy działają w myśl słów prezesa Związku Floriańskiego i redaktora naczelnego „Przeglądu Pożarniczego” Bolesława Chomicza, które stały się strażacką dewizą: „Bogu na chwałę, ludziom na pożytek” - hasło to widnieje na wielu strażackich sztandarach.
Od wieków pożary były największą z plag na polskich wsiach, charakteryzujących się gęstą zabudową z drewna, słomy i innych materiałów łatwopalnych. W obrębie gospodarstw nie było przerw ogniowych pomiędzy zabudowaniami. Brak kominów dymnych, czyli tzw. kurne chaty sprawiały, że ogień, iskry i dym z palenisk znajdował łatwe ujścia nieszczelnościami domu, co często stanowiło zarzewie pożaru a w przypadku jego wystąpienia brak było ludzi znających sztukę gaszenia ognia. Akcje gaśnicze były chaotyczne a wszechobecna w takich chwilach panika dodatkowo je utrudniała. W miastach bywały określane różnego rodzaju porządki ogniowe zawarte w miejskich przepisach, jednak na wioskach egzekwowanie podobnych uchwał napotykało na trudności związane z pracą przez większą część doby. W okresie rozbiorowym, gdy powstawała większość ochotniczych straży pożarnych, dodatkowo utrudniały to różne pod każdym zaborem przepisy i różne traktowanie tych problemów przez zaborców, np. w zaborze rosyjskim praktycznie nie było żadnych uregulowań prawnych. We wczesnych początkach XX wieku rodząca się samorządność wiejska, będąca częściową oznaką przyszłej niepodległości sprawiała także zwiększone działania w zakresie ochrony przeciwpożarowej. Większość z tych inicjatyw i działań było w ścisłej łączności z Kościołem, który tworzyła zdecydowana większość ludzi.
Podobnie było z Ochotniczą Strażą Pożarną w Wysokiej, która wzięła swój początek w 1908 r. z inicjatywy członków Związku Katolicko-Społecznego: ks. Wojciecha Blajera, Jana Blajera, Marcina Wojnara, Wojciecha Wojnara, Wojciecha Michny oraz Walentego Michny, który był pierwszym prezesem, a zarazem naczelnikiem jednostki. Pierwotnym celem było zdobycie potrzebnego sprzętu na co gromadzono fundusze z organizowanych zabaw i przedstawień teatralnych, które cieszyły się dużym powodzeniem nie tylko we wsi, ale także w sąsiednich miejscowościach. Zakupiony sprzęt strażacki, składający się m.in. z sikawki ręcznej oraz beczkowozu, przechowywano w szopie kółka rolniczego. Pierwszą remizę stanowił wybudowany w połowie lat 30. ubiegłego stulecia drewniany budynek pokryty dachówką. W latach międzywojennych OSP stała się najprężniejszą organizacją społeczną we wsi. Okres II wojny światowej to tradycyjna działalność strażacka, którą tolerował okupant i konspiracyjna, gdy strażacy pełnili wartę nocną według ustalonych dyżurów, co pozwalało aktywnie wspierać działalność Armii Krajowej czy Batalionów Chłopskich m.in. poprzez nocne ćwiczenia i szkolenia, naukę obsługi broni, a także prowadzenie akcji zbrojnych. Lata powojenne w działalności OSP obfitowały zarówno w pozytywne, jak i negatywne akcenty. Do tych pierwszych zaliczyć można m.in. zakup motopompy w 1947 r., rozpoczęcie budowy na działkach parafialnych, z których parafia została wywłaszczona, nowej remizy w 1953 r. oraz domu gromadzkiego - trzy lata później. Zawirowania polityczne lat powojennych nie ominęły również wysockiej jednostki. Począwszy od 1950 r. władze komunistyczne zabroniły strażakom trzymania warty honorowej przy grobie Chrystusa i brania udziału w uroczystościach rezurekcyjnych. Dopiero w 1978 r. stało się to możliwe, co zaowocowało zwiększeniem liczebności straży. Obecnie jednostka dysponuje dobrym wyposażeniem sprzętowym i lokalowym. Jej członkowie uczestniczą w szkoleniach, zawodach sportowo-pożarniczych, akcjach ratowniczo-gaśniczych i uroczystościach kościelnych. Od wielu lat prezesem OSP Wysoka jest dh Kazimierz Słonina a naczelnikiem dh Kazimierz Flejszar.
Przy OSP Wysoka działa już od blisko 30 lat Młodzieżowa Drużyna Pożarnicza chłopców a w trakcie tworzenia jest drużyna dziewcząt.
Z okazji 100 lat działalności Ochotniczej Straży Pożarnej w Wysokiej, 18 maja br. odbyły się uroczystości jubileuszowe, które rozpoczęła Msza św. w kościele parafialnym pw. św. Małgorzaty, której przewodniczył i słowo pasterskie wygłosił bp Adam Szal rodak parafii. Razem z Biskupem w koncelebrze brali udział ks. prał. Feliks Paściak obecny proboszcz oraz ks. prał. Edward Śnieżek były długoletni proboszcz, obecnie rezydujący w Wysokiej i chętnie włączający się w posługę duszpasterską w parafii. Ponadto we Mszy św. uczestniczyło wiele zaproszonych jednostek z okolicznych OSP ze swoimi pocztami sztandarowymi a także parlamentarzyści RP, władze samorządowe szczebla wojewódzkiego, powiatowego, gminnego i wiejskiego, władze strażackie Państwowej Straży Pożarnej i Ochotniczych Straży Pożarnych, organizacje kościelne i społeczne, goście i mieszkańcy Wysokiej.
Po Mszy św. i przemarszu na plac przed Domem Kultury odbyła się dalsza część uroczystości jubileuszowych, przedstawiono historię OSP i wysłuchano oficjalnych wystąpień i listów gratulacyjnych. Następnie sztandar OSP został odznaczony „Złotym Znakiem Związku”, który jest najwyższym odznaczeniem Ochotniczych Straży Pożarnych, a zasłużeni strażacy medalami: „Za zasługi dla pożarnictwa” lub „Wzorowy Strażak”.
Po części oficjalnej nastąpiła część artystyczna, na którą złożyły się występy młodzieży szkolnej i przedszkolnej oraz zespołów działających w tutejszym Domu Kultury: Orkiestra Dęta, Big Band młodzieżowy, kapela podwórkowa „Wysoczanie”.
Uroczystość jubileuszowa miała również wymiar patriotyczny i wychowawczy. Dla wielu uczestników była dobrą okazją do zapoznania się z historią działań społecznych naszych przodków, a także uświadomienia sobie gotowości spieszenia z pomocą w ratowaniu życia, zdrowia i mienia.