Powiew historii

Wystarczy wejść w aleję lipową, na końcu której znajduje się brama prowadząca do kościoła i klasztoru, by znaleźć się w innym świecie. I chociaż sława tego miejsca ma krótszy rodowód niż dzieje zakonu, czuje się tutaj powiew historii.
Przypominający nieco bazylikę św. Antoniego w Padwie kościół stoi w miejscu, gdzie w XIV była leśna polana, tutaj pastuszkom objawiła się św. Anna z Maryją i Dzieciątkiem. W miejscu objawień ustawiono krzyż, a kiedy obok niego znaleziono figurę św. Anny Samotrzeciej zbudowano drewniany kościółek. Miejsce stało się wkrótce celem licznych pielgrzymek, bowiem figura św. Anny zasłynęła łaskami, a wokół kościoła powstała miejscowość nosząca imię Świętej. W początkach XVII w. sprowadzono tu ojców Bernardynów i rozpoczęto budowę kościoła oraz klasztoru. Pustoszące kraj wojny sprawiły, że budowę ukończono dopiero w 1668 r. Po raz kolejny wichry historii dały o sobie znać w 1864 r. Po ukazie carskim nakazującym kasatę wielu klasztorów, jako karę za udzielanie pomocy powstańcom styczniowym, ojcowie bernardyni zostali wypędzeni ze Świętej Anny. Przez 5 lat w klasztorze stacjonowało wojsko carskie. W 1869 r. kasacie uległ klasztor sióstr dominikanek kontemplacyjnych w Piotrkowie Trybunalskim, mniszkom pozwolono osiedlić się w Świętej Annie, z zastrzeżeniem, że nie wolno im przyjmować kandydatek do zakonu. Jednak klasztor przetrwał tych, którzy skazali go na zagładę. Dziś w Świętej Annie siostry św. Dominika, żyją podobnie jak pierwsze 9 kobiet, które 800 lat temu postanowiły poświęcić swoje życie modlitwie i pokucie. Każdy, kto miał okazję rozmawiać z siostrami w klasztornej rozmównicy wie, że choć oddzielone kratą i murem, lepiej widzą świat i jego problemy niż my sami.

Czas radości

Jubileusz obchodzony w Świętej Annie był okazją do przypomnienia historii i charyzmatu zakonu, a przede wszystkim dziękczynienia za wierne trwanie sióstr na modlitwie, za łaski, które wypraszają dla nas. Jubileusz oznacza zaproszenie do wejścia w radość - powiedział w homilii o. Jakub Gościarz - delegat prowincjała polskiej prowincji dominikanek na te uroczystości. Powody do radości są liczne. Pierwszym jest sam fakt powołania tego zakonu przez św. Dominika Guzmana. Cieszymy się, że w ciągu wieków zakon dał Kościołowi tak wiele świętych i błogosławionych, z radością myślimy również o tysiącach zakonnic, których imiona nie są powszechnie znane, ale wiemy, że podążając drogą św. Dominika, zostały doprowadzone do doskonałego zjednoczenia z Chrystusem. Obecność sióstr, które współcześnie odpowiedziały na zaproszenie Jezusa i są wobec nas świadkami Jego miłości, to kolejny powód do radości. Siostry modlą się w szczegółowych intencjach: za konkretne osoby, o czyjeś nawrócenie, potomstwo, a często okazuje się, że modlitwy te zostały wysłuchane w zakresie przekraczający oczekiwania proszących. W ten sposób Bóg objawia nam, że jest Bogiem wiernym, kochającym i bliskim. Kaznodzieja wspomniał, że z klasztorem zaprzyjaźniona jest liczna grupa osób, które czują się tutaj, tak rodzinnie, jak we własnym domu. Zakonne święto odbywało się we wspomnienie Matki Bożej Różańcowej - stąd prośba, aby Królowej Różańca powierzać wszystkie mniszki, które poszły drogą św. Dominika.

Obyś w zabytku mieszkał

Modlitwa i radość czasu jubileuszu nie powinny przysłonić codziennych problemów związanych z wiekiem budynku, w którym mieszkają siostry. Chociaż podczas uroczystości o tym nie mówiono, wiadomo, że mimo prowadzonych od lat remontów i prac konserwatorskich, wiele miejsc w obrębie klauzury i poza nią wymaga pilnej interwencji. Dziękując Bogu za siostry, które poświęciły swoje życie, aby „mówić Bogu o ludziach”, trzeba pamiętać, że mieszkają w zabytkowym obiekcie, co każdego dnia przysparza im, niestety, wielu przyziemnych trosk.