W okresie Wielkiego Postu w sposób szczególny Duch Święty zaprasza nas do nawrócenia. Dokonać się to może m.in. przez wpatrywanie się i kontemplację męki Pańskiej. Ludzkie doświadczenie cierpienia i umierania Jezusa związane jest bowiem z życiem każdego z nas.
Natchniony prorok Izajasz w głębokiej wierze i miłości do Mesjasza, który miał przyjść w przyszłości, tak mówił o Jego cierpieniu i naszej ludzkiej naturze ranionej grzechem:
Lecz on się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleści... zdruzgotany za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas, a w jego ranach jest nasze uzdrowienie... Pan obarczył go winami nas wszystkich... za grzechy mego ludu został zbity na śmierć (Iz 53, 4- 6. 8).
W cierpieniu Jezusa Chrystusa ukazuje się dramat każdego człowieka dotkniętego większym lub mniejszym grzechem. Miłość Boga do człowieka okazała się ogromna - przekroczyła bariery bólu cierpienia i śmierci.
O tej Bożej miłości śpiewać będzie autor Pieśni nad pieśniami:
...bo jak śmierć potężna jest miłość... żar jej to żar ognia, uderzenie boskiego gromu. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki (Pnp 8, 6 -7)
Cierpiący Chrystus nikogo nie zmuszał do pójścia za Nim drogą krzyżową. Niewielu było tych, którzy szli za Jezusem, współczując. Więcej było tych, którzy żądali śmierci, urągali Mu, bądź podążali drogą krzyżową z ludzkiej ciekawości.
Miłość związana jest ze współodczuwaniem. Jeśli pokładamy całą ufność w Zbawicielu i kochamy Go, winniśmy rozważać i kontemplować, w jakiejś mierze, na miarę naszego ludzkiego ograniczonego serca, bolesne doświadczenia drogi krzyżowej naszego Zbawiciela.
Św. Ignacy Loyola zachęca nas zatem, abyśmy łączyli rozważania męki i śmierci Jezusa z naszymi grzechami. Każe nam prosić na modlitwie o boleść, współczucie i zawstydzenie, że z powodu mych grzechów Pan idzie na mękę.
W naszej polskiej tradycji nabożeństwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich żali są zaproszeniem do kontemplacji męki i śmierci Jezusa.
Nasze uczucia, emocje, wyobraźnię skierujmy ku cierpiącemu Jezusowi, gdy będziemy śpiewali: Jezu mój, we krwi ran Twoich/ Obmyj duszę z grzechów moich!/ Upał serca swego chłodzę,/ Gdy w przepaść Męki Twej wchodzę.
Doskonale znany tekst dzisiejszej Ewangelii zachęca nas do konfrontacji z naszym podążaniem za Chrystusem. Zastanawiamy się nieraz nad naszą relacją do Boga, wiele możemy już o tym powiedzieć, ale życie nieustannie to weryfikuje i niejako wymusza na nas stanięcie w prawdzie wyrażonej nie tylko słowem, ale nade wszystko czynem. Już nieraz uświadamialiśmy sobie, że wiara i pójście za Chrystusem nie jest życiem usłanym różami, a dziś Jezus mówi nam wprost o drodze, na której trzeba dźwigać codzienny krzyż. I stoi przed nami wiele, na pozór sprzecznych, zachowań, jak choćby nienawiść do ojca, matki, żony, dzieci. Czy może nas ów tekst gorszyć? Myślę, że żadną miarą. Trzeba jednak należycie uporządkować hierarchię wartości w naszym życiu, by wiedzieć, co z czego wynika. Oczywiście, na pierwszym miejscu musi być Bóg. Potem – Jego wola względem naszego życia. To tak jakby z nieco innej strony modlitwa Ojcze nasz..., która przypomina wpierw o uświęceniu Boga, o Jego należytym miejscu w naszym życiu, o naszej otwartości na Jego wolę, a następnie dopiero wyraża prośbę o chleb powszedni, który jest symbolem doczesności. Wszystko musi być budowane na fundamencie, którym jest Bóg. Jeśli chcesz pójść za Chrystusem, musisz to uczynić bezkompromisowo. Stanąć przed nim sam na sam. Bez niczyjego wsparcia, zaplecza i zabezpieczeń. Tylko On i ja. Moje „ja” – ja sam przed Nim jestem nikim, bo wszystko, czym jestem, wynika z mojej relacji do Niego. Tym jest moja „nienawiść” do siebie samego: wyraża się w oddaniu wszystkiego Bogu – tak jak oddanie żony, dzieci, braci czy sióstr. Wszystko zaczyna się od mojej relacji do Niego. Od wzięcia tego wszystkiego jakby od nowa – w postaci krzyża obrazującego wszystko, z czym przychodzi mi żyć na co dzień. Jeśli nie przyjmę tego w duchu wiary, nie jestem uczniem Chrystusa. Cała rzeczywistość mojego ziemskiego pielgrzymowania musi być interpretowana w duchu wiary. Wszystko dzieje się po coś. Wszystko w Bożym planie ma swój sens i ma czemuś służyć. To fundament, o którym pisze dalej ewangelista Łukasz. Twoje życie musi być zaplanowane na współpracę z Bogiem. Zaczynasz budować. A jeśli już, to od początku do końca – mówiąc nieco prostym językiem: na dobre i na złe. Jestem z Nim wtedy, gdy moje życie „układa się”, ale i wtedy, gdy przychodzi moment próby. To jest nie tylko trwałe budowanie fundamentu, ale i zdolność wykończenia budowy. Jeśli w chwili próby porzucam Jezusa, to jestem człowiekiem godnym politowania albo obiektem drwin. Czym jest moja wiara tylko w chwili powodzenia, albo czym jest moja miłość tylko w dobrej, a nie złej doli? Życie nasze pozostaje ciągłym zmaganiem, walką – wygrana pozostaje tylko z Chrystusem.
Wstawiennictwo świętych jest znakiem rozpoznawczym szpitala San Gerardo w Monzie.
Założony w 1174 r. przez św. Gerarda, stał się miejscem wielu wydarzeń naznaczonych świętością. To właśnie tutaj wydarzył się cud, który otworzył drogę do beatyfikacji rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Ludwika i Marii Zélie Martin.
Podczas uroczystości odpustowej w sanktuarium Matki Bożej Pani Myślenickiej kard. Grzegorz Ryś powiedział: – Dobrze byłoby zatrzymać się przy każdym z dzisiejszych czytań liturgicznych, ale pozwólcie, że wspólnie zastanowimy się nad usłyszaną Ewangelią. Można by powiedzieć, że Pan Jezus przestrzega nas przed chodzeniem za Nim. Szedł za Nim wielki tłum – podobny do tego, który zgromadził się tutaj, a także na zewnątrz świątyni. I właśnie wtedy Jezus mówi, że nie wystarczy za Nim chodzić. Ważniejsze od samego chodzenia jest to, czy zmienia ono nasze życie. A dokładniej: czy czyni nas Jego uczniami.
Kaznodzieja podkreślił, że to szczególnie ważne w sanktuarium maryjnym, bo Ewangelista Łukasz – nazywany najbardziej maryjnym uczniem Jezusa – ukazuje Maryję jako tę, która słucha Słowa i zachowuje je w sercu, nawet gdy nie rozumie jego znaczenia. Maryja wie, że słowo wypowiedziane przez Boga jest bezcennym darem, który rozjaśnia życie – mówił kard. Ryś.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
