Sofoniasz jest jednym z dwunastu proroków mniejszych w Biblii Hebrajskiej. Przypisywana mu księga należy do krótszych tekstów biblijnych, składa się z trzech rozdziałów. Prorok działał za panowania króla Judy – Jozjasza, ok. 640-609 r. przed Chrystusem. Sofoniasz urodził się w czasach wielkich społecznych, politycznych i religijnych zawirowań w Judzie. Wywodził się z dynastii królewskiej, był potomkiem króla Ezechiasza (por. So 1, 1). Pisząc o tym, podkreśla swój autorytet prorocki i uwiarygadnia swoje posłannictwo. Przepowiadanie prorockie Sofoniasza przypada na burzliwy okres dominacji Asyrii i ostatecznego upadku północnego królestwa Izraela. Zasadniczy wpływ na jego misję miały religijne reformy króla Jozjasza, który dążył do przywrócenia prawowiernego kultu w Judzie.
Reklama
Przesłanie proroka Sofoniasza ogniskuje się wokół tematu dnia Pańskiego. Ten centralny element wskazuje na czas Boskiego sądu i manifestacji Bożej sprawiedliwości. Królestwo Judy musi się skonfrontować ze swoją teraźniejszością, w przeciwnym razie religijne i społeczne zaniedbania doprowadzą Jerozolimę do upadku. Bałwochwalstwo oraz niesprawiedliwość społeczna nie pozostaną bezkarne. W związku z tym Sofoniasz wzywa swoich rodaków do nawrócenia, wyrażającego się w „szukaniu Pana”. Drogą powrotu i pojednania jest ponowne odkrycie Przymierza i dochowanie mu wierności. Prorok przekazuje także przesłanie nadziei i odnowy. Reszta Izraela, która pozostanie wierna, otrzyma od Boga błogosławieństwo. Grzeszność ludu nie przekreśla Bożego miłosierdzia. Izrael zostanie odbudowany dzięki Bożej łaskawości.
Sofoniasz łączy poetycki język z żywymi obrazami, przez które wyraża swoje przesłanie, a mianowicie zapowiada sąd i jednocześnie wzywa do zachowania ufności w Bożą łaskawość. Prorok ostrzega przed zbliżającym się sądem Bożym, który będzie miał uniwersalny charakter. Bóg pociągnie do odpowiedzialności nie tylko sąsiednie narody, ale przede wszystkim Judę. Wezwanie do pokuty obejmuje wszystkich bez wyjątku. Muszą oni odwrócić się od fałszywych bożków i powrócić na drogę wierności prawdziwemu i jedynemu Bogu. Ostatnie słowo zawsze należy do Boga, który jest gwarantem nadziei. Rozproszony lud zostanie zebrany, oczyszczony i „przeprowadzony” na bezpieczne miejsce. Zbawienie pochodzi jedynie od Boga, który jest obecny pośród swojego ludu i napełnia go radością. Nie jest On Bogiem odległym, ale jest Kimś, z kim można nawiązać osobistą i bliską relację.
Sofoniasz podkreśla suwerenność Boga. Kieruje On historią i ludzkim losem. Jego sąd jest sprawiedliwy, co nie wyklucza miłosierdzia i współczucia względem zachowujących wierność Przymierzu. Przesłanie Sofoniasza uświadamia nam powagę grzechu i podkreśla znaczenie pokuty. Jednocześnie zawiera wezwanie do ufności i nadziei, ponieważ do sprawiedliwego i miłosiernego Boga należy ostatnie słowo zarówno w dziejach świata, jak i w naszej osobistej historii.
Prawdopodobnie wszyscy kojarzymy wodę z życiem. Jeśli szukamy życia na obcych planetach, to szukamy przede wszystkim śladów wody. Ona jest życiem, daje życie i zarazem oczyszcza, czyli chroni życie.
Apostoł Narodów w Liście do Tytusa wyraźnie zaznaczył, że Bóg zbawił nas nie ze względu na nasze dobre uczynki (to nie one zbawiają), ale kierował się miłosierdziem wobec nas. Użyty przez Pawła Apostoła czas przeszły wskazuje, że dzieło zbawienia już się dokonało, a nie dopiero się dokona. Co więcej, każdy z nas ma udział w tym zbawieniu poprzez „obmycie odradzające i odnawiające”. Według św. Pawła, „obmycie odradzające” to powtórne narodzenie (kąpiel powtórnego narodzenia). Użyty tu grecki rzeczownik paliggenesia (dosłownie: narodzenie od nowa) jest tak rzadki, że występuje jedynie jeszcze w Ewangelii według św. Mateusza, gdy Chrystus opisuje rzeczywistość swojego powtórnego przyjścia. Nawet Septuaginta, czyli starożytne greckie tłumaczenie Starego Testamentu, nie zawiera wspomnianego słowa. Ciekawe natomiast jest znaczenie terminu paliggenesia w starożytnej grece. Dla niektórych filozofów paliggenesia miała wymiar kosmiczny i oznaczała odrodzenie świata. Dla innych jest ona odrodzeniem moralnym dotyczącym przede wszystkim jednostki. Może także wskazywać na odrodzenie o charakterze politycznym czy społecznym. Rzeczownika tego używano również, by opisać powrót chorego do zdrowia – otrzymuje on wtedy nowe życie. Wreszcie paliggenesia może oznaczać odrodzenie duchowe – i do tego właśnie nawiązuje św. Paweł. Dla niego przylgnięcie wiarą do Pana Jezusa rozpoczyna nowe życie. Apostoł używa także innej metafory Bożego zbawienia: mamy udział w obmyciu odnawiającym, czyli każdy, kto został obmyty przez Chrystusa, został także przemieniony i stał się kimś nowym (por. 2 Kor 5, 14-17). Nie ulega wątpliwości, że tym obmyciem, ową duchową kąpielą jest sakrament chrztu. To wtedy poprzez znak wody rodzimy się na nowo (o tym przecież mówi Jezus do Nikodema) – to, co było wcześniej, już się nie liczy i nic nie znaczy. Teraz rozpoczynamy nowe życie z Chrystusem, a nawet w Chrystusie. Stajemy się kimś nowym – należymy bowiem do Chrystusa. Zgodnie z poleceniem Jezusa chrzest udzielany jest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, i wywołuje w nas podwójny skutek: obmywa z grzechu (pozwala żyć po Bożemu) i w sposób widzialny włącza do wspólnoty Kościoła, który żyje nadzieją zbawienia. A zatem Niedziela Chrztu Pańskiego przypomina nam wartość naszego chrztu. Jezus od momentu chrztu w Jordanie rozpoczął swoją zbawczą działalność, a my od momentu chrztu zaczynamy wielką przygodę przyjaźni z Panem, ale też zaczynamy nowe życie dzięki Bożej łasce. Warto jednak pamiętać, że nasze dobre uczynki są jedynie odpowiedzią na Boże Miłosierdzie, a nie sposobem uzyskania zbawienia.
Autor rozważań ks. Maciej Jaszczołt to kapłan archidiecezji warszawskiej, biblista, wikariusz archikatedry św Jana Chrzciciela w Warszawie, doświadczony przewodnik po Ziemi Świętej. Prowadzi spotkania biblijne, rekolekcje, wykłady.
Widok pustej Bazyliki św. Piotra robi duże wrażenie
Siostra Francesca Battiloro przeżyła największą niespodziankę swojego życia w wieku 94 lat, z których 75 lat spędziła jako wizytka za klauzurą. „Poprosiłam Boga: 'Chcę spotkać się z papieżem'. I tylko z Nim! Nikt inny... Myślałam, że to niemożliwe, ale to Papież przyszedł się ze mną spotkać. Wygląda na to, że kiedy Go o coś proszę, Pan zawsze mi to daje...”. Podczas pielgrzymki z grupą z Neapolu, s. Francesca Battiloro, siostra klauzurowa modliła się dzisiaj w Bazylice św. Piotra, gdy nagle spotkała papieża.
Zakonnica, która wstąpiła do klasztoru w wieku 8 lat, złożyła śluby w wieku 17 lat, w czasie, gdy jej życie było zagrożone z powodu niedrożności jelit. Dziś opuściła Neapol wczesnym rankiem z jednym pragnieniem: przeżyć Jubileusz Osób Chorych i Pracowników Służby Zdrowia w Watykanie. Wraz z nią przyjechała grupa przyjaciół i krewnych. Poruszająca się na wózku inwalidzkim i niedowidząca siostra Francesca - urodzona jako Rosaria, ale nosząca imię założyciela Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny św. Franciszka Salezego, który, jak mówi, uzdrowił ją we śnie - chciała przejść przez Drzwi Święte Bazyliki św. Piotra. Biorąc pod uwagę jej słabą kondycję, pozwolono jej przeżyć ten moment całkowicie prywatnie, podczas gdy na Placu św. Piotra odprawiano Mszę św. z udziałem 20 000 wiernych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
