9 lutego z wizytą duszpasterską w lubelskim Ratuszu przebywał
proboszcz parafii archikatedralnej, ks. kan. Adam Lewandowski. Ks.
Lewandowski - na indywidualne życzenie pracowników - poświęcił biura
i sale Ratusza. Proboszcz parafii, na terenie której położona jest
siedziba władz miejskich, do Ratusza został zaproszony przez przewodniczącą
Rady Miejskiej Helenę Pietraszkiewicz oraz wiceprezydenta Zbigniewa
Wojciechowskiego, a inicjatorem poświęcenia miejsca codziennej pracy
był członek Zarządu Miasta Zbigniew Targoński.
Tradycja budowy siedziby władz naszego miasta sięga początków
tworzenia się samorządów. Król Władysław Łokietek nadał Lublinianom
przywilej lokacyjny 15 sierpnia 1317 roku. Nie mamy z tego okresu
wiadomości o wyglądzie ratusza. Możemy jednak przypuszczać, że był
to budynek drewniany. Wojny i częste pożary miasta niewątpliwie wpływały
na zmiany i przebudowy tego obiektu. W połowie XV w. wybudowano ratusz
o konstrukcji częściowo murowanej i drewnianej, a następnie w całości
murowanej. Wzrastające znaczenie Lublina doprowadziło w połowie XVI
wieku do budowy nowego ratusza. Była to budowla piętrowa, zakończona
attyką z wysoką wieżą nakrytą hełmem z miedzianej blachy. Odzwierciedlała
szybki rozwój miasta położonego na tradycyjnych szlakach handlowych.
Ratusz był miejscem, wokół którego rozstawiano kramy na słynnych
wówczas w całej Rzeczpospolitej targach i jarmarkach. Lublin przeżywał
swój wielki rozwój. Tutaj podpisano w 1569 roku akt Unii Lubelskiej.
Przybywali najwybitniejsi artyści, uczeni, senatorowie, a nawet król.
Wielki pożar miasta w 1575 r. zniszczył także ratusz. Miasto straciło
ostatecznie swój gotycki wystrój, ale szybko rozwijały się formy
renesansowe. W 1578 roku utworzono Trybunał Koronny do rozpatrywania
spraw sądowych z całej Małopolski, wyznaczono siedzibę w odrestaurowanym
ratuszu. Zwiększone potrzeby lokalowe oraz częste przedłużające się
posiedzenia Trybunału wymusiły na rajcach miasta spotkania w innych
miejscach, najczęściej w kamienicy przy ul. Wincentego Pola 5, zwanej
Ratuszkiem. Z kasy miejskiej nie wystarczało pieniędzy na utrzymanie
i rozbudowę ratusza, na Sejmie Warszawskim w 1685 roku przyznano
znaczne sumy na ten cel. Postępy prac budowlanych możemy oglądać
na zachowanym w kościele Ojców Dominikanów obrazie: Pożar Lublina
w 1719 roku, z wyraźnie zaznaczoną barokową sylwetką ratusza. Ostatecznie
klasycystyczną formę, którą także dzisiaj możemy podziwiać, ratusz
zyskał podczas gruntownej przebudowy zainicjowanej w 1781 roku według
projektu królewskiego architekta Dominika Merliniego.
Obecna siedziba władz miejskich miała pierwotne inne znaczenie.
W 1610 roku do Lublina sprowadzono Karmelitów Bosych z zamiarem wybudowania
klasztoru. W 1619 roku konsekrowano dla nich kościół projektu Jakuba
Tremazela z Lombardii. Świątynia przetrwała bez większych zmian do
1803 roku, wtedy to wielki pożar zniszczył kościół z zabudowaniami
klasztornymi. Karmelici nie byli w stanie odbudować zniszczonych
budynków. Ostatecznie przeszły one na własność miasta w 1826 roku.
Wtedy też postanowiono przejęte zabudowania poklasztorne zaadoptować
na potrzeby miasta, budując ratusz. Przebudowa trwała przez kilka
lat pod kierunkiem budowniczego generalnego Królestwa Polskiego Aleksandra
Groffe. Ratusz przetrwał z niewielkimi zmianami do 1939 roku. Wtedy
to bomby niemieckie znacznie go zniszczyły. Po odbudowie w czasie
działań wojennych w 1944 roku uległ ponownemu zniszczeniu. Po wojnie
odbudowany z zachowaniem XIX wiecznej klasycystycznej maniery służy
władzom miasta do dziś.
Pomóż w rozwoju naszego portalu