Sowiecki system obozów karnych został założony zaraz po rewolucji bolszewickiej. Łagry powstawały na słabo zaludnionych obszarach, gdzie budowano ważne obiekty przemysłowe lub transportowe. Wzorcem wykorzystywania niewolniczej pracy ludzi miała być budowa Kanału Białomorsko-Bałtyckiego. W 1935 r. system obejmował już ponad 1 mln więźniów, a w 1938 r. przekroczył 2 mln. Pierwsi Polacy zaczęli trafiać tam w latach 30. XX wieku w ramach tzw. akcji polskiej. Druga fala to czas po zagarnięciu wschodnich ziem Rzeczypospolitej. Zaczęto wtedy deportować na Sybir „polski element kontrrewolucyjny”. Trzecia fala nastąpiła w 1944 i 1945 r. po ponownym wkroczeniu Sowietów do Polski. Dla jednych zesłanych zbawienny był układ Sikorski-Majski, gdy po niemieckim ataku na ZSRR i zgodzie na formowanie polskich jednostek na nieludzkiej ziemi mogli oni trafić do Armii Andersa, innym ukojenie przyniosła śmierć Stalina. Książka zawiera w większości nigdy niepublikowane relacje polskich łagierników.