Czas płynie nieubłaganie. To, co wydarzyło się w naszym życiu, jest nieodwracalne. Gdy jednak mamy świadomość zataczającego koło czasu kalendarzowego, możemy choć na chwilę się zatrzymać i podjąć postanowienie. Rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. To także szansa, żeby podjąć zobowiązania, które umocnią naszego ducha i pozwolą dobrze się przygotować na przyjście Zbawiciela. Podpowiedzią są dla nas słowa Jezusa: „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym” (Łk 21, 36).
Czujność wymaga pokory, cierpliwości. Gdy jestem czujny, jestem także człowiekiem oczekującym. Gdy czekam, towarzyszy mi nadzieja. A my „potrzebujemy małych i większych nadziei, które dzień po dniu podtrzymują nas w drodze. Jednak bez wielkiej nadziei, która musi przewyższać pozostałe, są one niewystarczające. Tą wielką nadzieją może być jedynie Bóg, który ogarnia wszechświat, i który może nam zaproponować i dać to, czego sami nie możemy osiągnąć” – napisał Benedykt XVI w encyklice Spe salvi (nr 31). Oznacza to, że musimy być stale połączeni z Bogiem. Pomocą w pogłębieniu nadziei na paruzję jest modlitwa. Wskazuje na to sam Chrystus, mówiąc: „módlcie się”. Czas spędzony w bliskości z Panem Bogiem również wpisuje się w oczekiwanie. Modlitwa kojarzy nam się z postawą klęczącą, Eucharystią czy ze spowiedzią, ale dlaczego nie uczynić modlitwą naszej pracy, pomocy, obecności przy drugim człowieku, naszych spotkań czy decyzji?
Droga, po której zmierzamy, powinna prowadzić do nieba. We współczesnym świecie nie jest trudno zboczyć z obranej ścieżki, tym bardziej gdy jesteśmy wystawiani na różne pokusy czy też podejmujemy nieodpowiedzialne decyzje. Są takie momenty w naszym życiu, które mogą doprowadzić nas do łez, załamania, zwątpienia... W kim lub czym pokładamy wtedy nadzieję? Przemijanie przynosi wiele łez, bólu, beznadziei i rozpaczy. Nadzieja na przyjście Chrystusa przynosi ulgę, pokój, pomyślność i szczęście. Kto czeka – ma nadzieję, kto czeka – ma miłość.
W rozpoczynającym się nowym roku kościelnym oczekujmy Pana i przygotowujmy się na Jego przyjście przez szczerą modlitwę i służbę drugiemu człowiekowi.
