Wernisaż wystawy rozpoczął się w Sali Rycerskiej, gdzie słowa przywitania skierował do zebranych dr Dominik Płaza, dyrektor muzeum. Po krótkim momencie artystycznym wystąpił przewodniczący komitetu organizacyjnego wystawy i działacz sandomierskiej Solidarności Kazimierz Plachowicz, który opowiedział o historii strajków w Sandomierzu oraz o powstaniu związku. Zauważył, że Solidarność była zawsze blisko Boga i Kościoła. Wspomniał także biskupa pomocniczego seniora Edwarda Frankowskiego, który w trudnym czasie stanowił ostoję dla ludzi Solidarności.
Obecny na wernisażu bp Krzysztof Nitkiewicz mówił z uznaniem o założycielach sandomierskiej Solidarności: – Ludzie tworzący Solidarność kierowali się wartościami chrześcijańskimi i wsłuchani byli w głos św. Jana Pawła II. Nie ma w tym nic dziwnego, bo przecież Bóg zaszczepił w człowieku pragnienie wolności. Choćby więc różni dyktatorzy oraz systemy totalitarne zakuły wszystkich w kajdany, to pragnienie wolności będzie się odzywało, a Bóg da siłę, żeby się ziściło.
Wśród zabierających głos był również poseł Krzysztof Lipiec, członek zarządu województwa Marek Jońca oraz burmistrz Sandomierza Marcin Marzec. Na zakończenie przewodniczący Zarządu Regionu Ziemia Sandomierska NSZZ „Solidarność” Andrzej Kaczmarek opowiedział o powstaniu i działalności związku w Sandomierzu i o wkładzie miejscowych działaczy w budowanie struktur regionalnych.
Na wystawie przedstawione są plansze z informacjami o początkach niezależnych związków zawodowych, ale również opisani są sandomierscy bohaterowie tamtego czasu. Odwiedzający mogą także zobaczyć kopie dokumentów o strajkach, postulatach oraz oryginalną flagę NSZZ „Solidarność” z lat 80. Zgromadzone przedmioty pochodzą z delegatur Instytutu Pamięci Narodowej w Kielcach i Rzeszowie, Archiwum Państwowego w Sandomierzu oraz od osób prywatnych.
Odwiedzający muzeum mogą zobaczyć kopie dokumentów o strajkach, postulatach oraz oryginalną flagę NSZZ „Solidarność” z lat 80.
Podziel się cytatem
Jak powiedział Kazimierz Plachimowicz, koordynator wystawy i ówczesny przewodniczący komisji zakładowej NSZZ „Solidarność” w Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Sandomierzu i członek zarządu NSZZ „Solidarność” Ziemia Sandomierska: – Trudno było nawet ustalić pełne składy komisji zakładowych. Na planszach są takie miejsca, gdzie widnieje tylko nazwisko przewodniczącego, bo ktoś je zapamiętał, a pozostałych osób już nie, dlatego tak ważne jest podtrzymywanie pamięci i przekazywanie jej coraz to młodszym. Wszystko na bieżąco było niszczone przez ówczesną władzę i jej służby.
Wystawę, którą przygotowały: Stowarzyszenie „Pamięć i Solidarność”, Komisje Zakładowe i Międzyzakładowe NSZZ „Solidarność” oraz Muzeum Okręgowe w Sandomierzu, będzie można oglądać do końca października. Następnie będzie ona eksponowana w sandomierskich szkołach.
28 sierpnia, w rocznicę powstania „Solidarności”, otwarte zostanie we Wrocławiu Centrum Historii Zajezdnia.
Już dziś stoi tam słynny zegar „Duch Czasu”, który do połowy lat 90. stał przy Przejściu Świdnickim
Wrocław obok Gdańska wyrósł w latach 80. na najważniejszą twierdzę „Solidarności”. Dlaczego opór w naszym mieście był tak duży? Skąd wrocławianie brali siłę do walki z totalitarnym systemem? Jak miasto, w którym po II wojnie światowej wymieniona zastała cała ludność, potrafiło zorganizować się na taką skalę? To ważne pytania, bo odpowiedzi na nie kryją w sobie podstawy wrocławskiej tożsamości. Odpowiedzi w pierwszej kolejności trzeba szukać w życiorysach pierwszych mieszkańców powojennego Wrocławia. Pomimo różnorodnych przeszkód osoby, które 70 lat temu przybyły do zachodniej Polski, zapoczątkowały zupełnie nową tożsamość tych ziem. Ludzie ci – którzy pochodzili nie tylko z Lwowa, ale ze wszystkich stron Polski – musieli zmierzyć się nie tylko z osobistą i społeczną traumą niedawnej wojennej hekatomby, ale także z powojenną prozą życia: skrajnie ubogą codziennością, a także niepewnością swojego losu w nowym miejscu. Siła ducha, odporność, kreatywność, umiejętność improwizacji i inicjatywy, a przede wszystkim, głęboka wiara w lepsze życie zapoczątkowały niezwykłą wspólnotę, z owoców której dziś korzystamy. Wśród przybyłych na Ziemie Zachodnie Polaków istotną jakościowo grupę stanowili żołnierze AK, NSZ, powstańcy Warszawy, którzy tutaj próbowali się ukryć przed tajnymi służbami UB. W kolejnych latach oni i ich potomkowie – jak rodzina Lazarowiczów – odegrali znaczącą rolę w budowaniu środowiska niepodległościowego we Wrocławiu. Ogromną rolę w budowaniu tożsamości nowych mieszkańców miasta odegrał także Kościół katolicki. Obok realizacji głównego powołania – duszpasterstwa – kapłani organizowali życie lokalnych społeczności, pomagali także w inicjowaniu szkół. Kościół był instytucją zdolną do skracania dystansu pomiędzy różnorodnymi grupami w swoistej „mieszance narodowościowej”, w której można było wyróżnić także autochtonów i Niemców. Był w tym czasie miejscem, gdzie zacierały się różnice pochodzenia. Duchowieństwo organizujące polskie struktury Kościoła katolickiego wywierało istotny wpływ na stabilizowanie osadnictwa, powstawanie nowych więzi społecznych, zakorzenianie się w nową lokalność oraz spajanie poprzez administrację kościelną Ziem Zachodnich z pozostałym terytorium państwa. Ogromne znaczenie dla wyboru miejsca zamieszkania przez przesiedleńców miała – w pierwszym okresie – obecność polskiego kapłana. O sile Kościoła zdawały sobie sprawę komunistyczne władze, które zabiegały o duszpasterzy, dostrzegając ich integracyjną rolę społeczną. I rocznica zwycięstwa, i zarazem wyzwolenia miasta zaczęła się na pl. Wolności od Mszy św. i intonacji pieśni „Boże coś Polskę”. Wizyta Jana Pawła II w czerwcu 1983 r. we Wrocławiu tę wspólnotę jeszcze bardziej zintegrowała. Wówczas Dolnoślązacy policzyli się. Ogromna w tym zasługa Kardynała Niezłomnego – Henryka Gulbinowicza, wilniuka z urodzenia, dziś Dolnoślązaka, który nie tylko przygotował pielgrzymkę papieża, ale z narażeniem życia duszpasterzował solidarnościowemu zrywowi. Spoglądając na ważne sierpniowe daty, wracając pamięcią do wydarzeń sprzed ponad 30 lat, warto uświadomić sobie, komu zawdzięczamy to, że dziś możemy chodzić po naszym pięknym, odnowionym mieście z podniesioną głową.
Publikujemy oświadczenie rzecznika prasowego archidiecezji warszawskiej.
W związku opublikowaniem materiałów zrealizowanych w jednym z kościołów Archidiecezji Warszawskiej, w Secyminie, zawierających treści i symbole w oczywisty sposób sprzeczne z charakterem miejsca świętego, budzące skojarzenia bluźniercze oraz naruszające szacunek należny przestrzeni sakralnej, w tym ołtarzowi (kan. 1210, 1211, 1239 § 1 KPK), informujemy, że:
Losowanie baraży w piłkarskich mistrzostwach świata
Polska znalazła się w ścieżce B w barażach o przyszłoroczne piłkarskie mistrzostwa świata. W półfinale zagra z Albanią, a w przypadku zwycięstwa o udział w turnieju finałowym w USA, Kanadzie i Meksyku powalczy jako gość z lepszym z pary Ukraina - Szwecja. Mecze zaplanowano na 26 i 31 marca.
W ścieżce A pary półfinałowe utworzyły Włochy i Irlandia Północna oraz Walia i Bośnia i Hercegowina, w ścieżce C - Turcja i Rumunia oraz Słowacja i Kosowo, a w ścieżce D - Dania i Macedonia Północna oraz Czechy i Irlandia.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
