Jan Paweł II zadeklarował: „Wierni mają prawo otrzymywać pomoc od swoich pasterzy z duchowych dóbr Kościoła, zwłaszcza zaś słowa Bożego i sakramentów” (kan. 213 KPK 83).

Powyższe uprawnienie przysługuje z prawa Bożego. Zgodnie z kan. 840 „Sakramenty Nowego Testamentu, ustanowione przez Chrystusa i powierzone Kościołowi, jako czynności Chrystusa i Kościoła, są znakami oraz środkami, poprzez które wyraża się i wzmacnia wiara, oddawany jest Bogu kult i dokonuje się uświęcenie człowieka. Z tej to racji […]”. Sakramenty i inne „czynności liturgiczne, […] zgodnie ze swoją naturą wymagają wspólnotowego sprawowania, gdzie jest to możliwe, mają być sprawowane z udziałem i czynnym uczestnictwem wiernych” (kan. 837 § 2). Działalność Kościoła powinna być ukierunkowana na ewangelizację, pełnienie funkcji przekaziciela daru zbawienia, łaski Bożej. Bo „łaska uświęcająca jest największym skarbem ludzkości na tej ziemi, nie dającym się z niczym porównać, gdyż wartość jednej łaski przewyższa wszystkie wartości przyrodzone” (S. Wyszyński). Ograniczenie czy pozbawienie dostępu do sakramentów, do łaski uświecającej, jest wielką krzywdą wyrządzoną człowiekowi.

Skoro wierni mają prawo na mocy prawa Bożego, to „święci szafarze nie mogą odmówić sakramentów tym, którzy właściwie o nie proszą, są odpowiednio przygotowani i prawo nie wzbrania im ich przyjmowania” (kan. 843 § 1).

Powstaje pytanie: czy to prawo Boże do domagania się dóbr duchowych Kościoła może być ograniczone przez jakąkolwiek władzę ludzką kościelną czy państwową, na jakich zasadach i w jakim zakresie, np. w czasie stanu pandemii? Ograniczenie praw podmiotowych może mieć charakter wyjątkowy tylko ze względu na bardzo poważne i adekwatne racje i nastąpić legalnie tylko na drodze ustawowej (i mieć na względzie: kan. 747 § 2, 762, 838 § 1).

Podczas stanu epidemii zostało ograniczone radykalnie prawo do duchowych dóbr Kościoła, zarówno przez stronę kościelną, jak i państwową. Zostały naruszone Konstytucja RP (art. 25, 31, 32 i 53; por. art. 233) i Konkordat (art. 1 i 8) w zakresie przede wszystkim: autonomii Kościoła, wolności kultu, równości wobec prawa. Dyskusyjna jest też legalność zabronienia sprawowania sakramentów przez niektórych biskupów, a także wydanie dyspensy na czas nieograniczony dotyczący prawa Bożego, która jest rozluźnieniem prawa czysto kościelnego tylko w poszczególnym wypadku (kan. 85).

Reasumując powyższy stan faktyczny i prawny, w 100-lecie urodzin Jana Pawła II, Jego słowa wypowiedziane na rozpoczęcie pontyfikatu: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi...” są nadal aktualne. Nadal Lud Boży pełnoprawnie woła: „My chcemy Boga...”, mamy prawo domagać się dóbr duchowych powierzonych do dyspozycji Kościoła. Aktualne są także słowa Chrystusa: „Oddajcie cesarzowi co cesarskie, a Bogu co boskie” (Mt 22, 21). I nadal Chrystus cierpliwie prosi władze międzynarodowe, państwowe i samorządowe, a zwłaszcza współczesnych następców apostołów: „Pozwólcie Dzieciom przychodzić do Mnie” (Mk 10,14).