Reklama

Pielgrzymka pod specjalnym nadzorem

Nie tak sobie wyobrażali jubileuszową, 365. pielgrzymkę. Wyszli w dużej grupie, doszli – rotacyjnie – w pięcioro. Ale tradycję i ciągłość zachowali.

Niedziela Ogólnopolska 23/2020, str. 48-49

Wojciech Dudkiewicz

Człowiek idący z intencją jest w stanie pokonać spiekotę dnia, deszcz, burzę, ale i wiele innych przeciwności, związanych chociażby z koronawirusem – powiedział ks. Piotr Krzyszkowski

Człowiek idący z intencją jest w stanie pokonać spiekotę dnia, deszcz, burzę, ale i wiele innych przeciwności, związanych chociażby
z koronawirusem – powiedział ks. Piotr Krzyszkowski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ponad stu pielgrzymów najpierw wzięło udział we Mszy św. w łowickim kościele Sióstr Bernardynek, a potem wyruszyło na szlak. Aż do granic Łowicza byli eskortowani przez lokalną policję. Tym większe było zdziwienie niektórych, gdy po południu – po pokonaniu ponad 20 km – wokół nich pojawiło się kilkanaście oznakowanych i nieoznakowanych samochodów policyjnych.

Policjanci zaczęli spisywać pielgrzymów i zniechęcać ich do dalszego marszu. Wszak trwa stan epidemii, obowiązuje zakaz zgromadzeń. Część pielgrzymów posłuchała policjantów, część – nie. Mieli przerwać ciągłość pielgrzymki? Zerwać 365-letnią tradycję?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Jaskółka z Łowicza

Łowicką Pieszą Pielgrzymkę na Jasną Górę paulini opiekujący się częstochowskim sanktuarium nazywają jaskółką. To Łowiczanie co roku wiosną inaugurują sezon pieszych pielgrzymek do Częstochowy. Tradycyjnie wyruszają dzień po uroczystości Wniebowstąpienia, by dotrzeć na Jasną Górę w niedzielę Zesłania Ducha Świętego. W 6 dni pokonują ok. 200 km i umawiają się na przyszły rok na kolejną pielgrzymkę.

Łowicka pielgrzymka jest jedną z najstarszych w Polsce. Według tradycji, po raz pierwszy pielgrzymowano na Jasną Górę z Łowicza w 1656 r., by podziękować za cudowną obronę jasnogórskiego klasztoru przed Szwedami. Mimo wojen, zaborów i okupacji pątnicy co roku wyruszali do Matki Bożej Częstochowskiej. Także pod koniec XIX wieku – w czasie epidemii cholery, która dziesiątkowała mieszkańców. Pielgrzymi idący na Jasną Górę wzięli ze sobą drewniany krzyż i modlili się o ustąpienie epidemii. Podczas wędrówki do pątników dotarła wieść o ustąpieniu zarazy. Pod Gidlami, w miejscu, gdzie usłyszeli nowinę, ustawili niesiony przez siebie krzyż.

Świat się kręci

W latach 70. ub. wieku drewniany krzyż w Gidlach zastąpiono metalowym z tabliczką z napisem: „Stat crux dum volvitur orbis – Krzyż stoi, chociaż świat się kręci. Na pamiątkę ojcom naszym jako wotum dziękczynne Bogu za wygasłą zarazę...”. Przez kolejne lata pielgrzymowania Łowiczanie modlili się tu za ofiary epidemii.

Reklama

Także w tym roku intencją pielgrzymów było uproszenie, by ustała epidemia i – dodatkowo – by pojawił się deszcz. – Już drugiego dnia ta druga intencja została wysłuchana: zlało nas porządnie – śmieje się ks. Wiesław Frelek, kierownik pielgrzymki.

Ale nie deszcz był najgorszy: już pierwszego dnia pielgrzymka stanęła pod znakiem zapytania. Pod Słupią pątnicy zostali zatrzymani przez policjantów i wylegitymowani. Wszystko w związku z ograniczeniami związanymi z epidemią koronawirusa. Funkcjonariusze pouczali, ale nie karali. Mandatem ukarany został tylko przewodnik pielgrzymki – ks. Frelek.

Dobrze zamaskowani

Ksiądz Frelek o pielgrzymowaniu wie pewnie wszystko. W tym roku prowadzi pielgrzymkę z Łowicza po raz 20. – Zbyt dużo zdjęć ukazało się w mediach na starcie pielgrzymki i policjanci przyjechali sprawdzić, co się dzieje – komentuje.

Sprawdzano, czy pątnicy są dobrze zamaskowani i czy pielgrzymka nie ma charakteru zgromadzenia, bo te w czasach epidemii są zakazane. – Powiedzieli, że ze zdjęć wynika, iż nie wszyscy szli w maseczkach, byli za blisko siebie i dlatego pielgrzymkę trzeba zakończyć – opowiada ks. Frelek.

Część pątników wróciła do Łowicza już pierwszego dnia. Ale reszcie, jak przyznaje przewodnik, szkoda było tego wszystkiego, także tygodni przygotowań. – Każdy z nadzieją wyszedł na Jasną Górę, z konkretną intencją, nikt się nie spodziewał takiej interwencji – mówi ks. Wiesław. Dalej postanowiło iść 40-50 osób. W drugim dniu pielgrzymki wyruszyli w drogę w rozproszeniu, gęsiego.

Grunt to intencja

Pielgrzymów na trasie odwiedził ks. Piotr Krzyszkowski, dyrektor łowickiego Radia Victoria. – Nie odpuścili sobie programu duchowego – informował z trasy. Choć szli w rozproszeniu, daleko od siebie, słyszał pieśni, modlitwy.

Reklama

– Pielgrzym, jak wstał, zaśpiewał Godzinki. Idzie w pięknych okolicznościach przyrody i chwali Pana Boga, za to, że jest nowy dzień, wyśpiewuje Matce Bożej dziękczynienie za to, że jest w drodze i że Pan pobłogosławił pogodą – relacjonował. – Ich determinacja, jak zawsze, wynika z tego, że jest intencja, w której pielgrzymują – zakończył relację ks. Krzyszkowski. Człowiek idący z intencją jest w stanie pokonać spiekotę dnia, deszcz i burzę, ale i wszelkie inne przeciwności, związane chociażby z koronawirusem.

Widok z drona

Byli obserwowani przez policję. Tym razem zatrzymano ich pod Budziszewicami. I znów było legitymowanie. Niedługo potem od ks. Frelka pątnicy otrzymali informację, że wobec stanowczego stanowiska policji, iż grupa dalej iść nie może, podejmuje on decyzję o rozwiązaniu pielgrzymki. Część pielgrzymów zawróconych ze szlaku wróciła do Łowicza podstawionym autokarem. Nie kryli rozżalenia. – To jest dramat. Policja nas śledziła, obserwowała z dronów, jakbyśmy byli jakimiś przestępcami – mówiła lokalnemu portalowi Alicja Klimkiewicz. W pielgrzymce miała uczestniczyć po raz 38. – Płakać się chce, bo chodzimy nie pierwszy raz, ja już 19., i nigdy jeszcze nie spotkały nas podobne nieprzyjemności – skarżyła się Grażyna Dańczak.

Tego dnia w urzędach wojewódzkich: łódzkim i śląskim i na tamtejszych komendach policji (pielgrzymka tradycyjnie przemieszcza się po tych dwóch województwach) musiały się grzać telefony. Wreszcie przyszła zgoda: niech idą, ale w ograniczonym składzie.

Oddolna inicjatywa

Znany duszpasterz z Łowicza, który prosi o zachowanie anonimowości, ma swoją teorię na temat tej pielgrzymki: formalnie w ogóle się nie zawiązała, bo nie było na nią zapisów, dlatego... nie można jej rozwiązać. I w tym jej siła...

To była inicjatywa oddolna, ludzie skrzykiwali się sami. Sami ustalali, jak będą szli z zachowaniem zasad bezpieczeństwa. – Na filmikach na portalach było widać, że to nie zagrało. I policja musiała interweniować. Zrobiła to zresztą bardzo delikatnie – podkreśla kapłan.

Reklama

To, że poszli dalej, też było oddolną inicjatywą pielgrzymów. Wstali, zadecydowali, że idą, i ruszyli na trasę. – Byłem wtedy u nich, szli w dużym rozproszeniu – mówi mój rozmówca. – Starali się odpowiednio zachowywać, ale policja znów interweniowała. Nikt tego nie powiedział, ale policja mogła rozwiązać sytuację w sposób epidemiczny: czyli poddać całą grupę kwarantannie – dodaje ksiądz. – Poszła jednak na kompromis. Pielgrzymka jest kontynuowana przez poszczególne osoby.

Krzyż prowadzi

Z podpiotrkowskiego Polichna pielgrzymi wyszli w pięcioro, gęsiego, w sporych odstępach od siebie, z wielkim krzyżem na czele. W Piotrkowie Trybunalskim zastąpili ich kolejni rotacyjni pielgrzymi. Zwykle Msza św. po wyjściu z noclegu w Polichnie była sprawowana w farze w Piotrkowie Trybunalskim, ale nie tym razem – skoro pielgrzymka idzie rotacyjnie, symbolicznie. Msza św. została odprawiona w remizie w Polichnie.

I poszli: zostało kilkanaście osób, które będą się zmieniały. Ksiądz Frelek też: część drogi przejdzie, część przejedzie. Ale nie jako kierownik pielgrzymki, lecz jako opiekun duchowy. Żeby – gdy trzeba – coś powiedzieć, pomodlić się, wesprzeć pielgrzymów.

Idą. – Idziemy, jak Pan Bóg przykazał. Krzyż nas prowadzi – mówi ks. Frelek. – I policja. Nikt nie jest tak strzeżony jak pielgrzymi z Łowicza.

2020-06-03 08:44

Ocena: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

S. Faustyna Kowalska - największa mistyczka XX wieku i orędowniczka Bożego Miłosierdzia

2024-04-18 06:42

[ TEMATY ]

św. Faustyna Kowalska

Graziako

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia – sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia –
sanktuarium w
Krakowie-Łagiewnikach

Jan Paweł II kanonizował siostrę Faustynę Kowalską 30 kwietnia 2000 roku.

Św. Faustyna urodziła się 25 sierpnia 1905 r. jako trzecie z dziesięciorga dzieci w ubogiej wiejskiej rodzinie. Rodzice Heleny, bo takie imię święta otrzymał na chrzcie, mieszkali we wsi Głogowiec. I z trudem utrzymywali rodzinę z 3 hektarów posiadanej ziemi. Dzieci musiały ciężko pracować, by pomóc w gospodarstwie. Dopiero w wieku 12 lat Helena poszła do szkoły, w której mogła, z powodu biedy, uczyć się tylko trzy lata. W wieku 16 lat rozpoczęła pracę w mieście jako służąca. Jak ważne było dla niej życie duchowe pokazuje fakt, że w umowie zastrzegła sobie prawo odprawiania dorocznych rekolekcji, codzienne uczestnictwo we Mszy św. oraz możliwość odwiedzania chorych i potrzebujących pomocy.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

[ TEMATY ]

św. Katarzyna Sieneńska

Giovanni Battista Tiepolo

Św. Katarzyna ze Sieny

Św. Katarzyna ze Sieny

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Projekt nowelizacji "uelastyczniającej" organizację lekcji religii lub etyki

2024-04-30 12:22

[ TEMATY ]

katecheza

Karol Porwich/Niedziela

Do konsultacji publicznych skierowany został projekt nowelizacji rozporządzenia, który "uelastycznia" możliwość organizacji nauki religii i etyki. Łatwiej niż dotychczas będzie można tworzyć grupy dzieci z różnych roczników i oddziałów klasowych.

Chodzi o projekt nowelizacji rozporządzenia ministra edukacji w sprawie warunków i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkołach. Treść projektu opublikowano we wtorek na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję