Reklama

Rodzina

Próbą wierności jest czas

– Nam się ułożyło, bo zawsze żyliśmy w zgodzie – opowiada p. Irenka. – Żeby nie przechwalić, to do dzisiaj w takiej zgodzie żyjemy. Oby tylko zdrowie dopisywało – dodaje p. Karol.

Niedziela Ogólnopolska 19/2020, str. 42-43

Archiwum Ireny i Karola Balwarów

Państwo Irena i Karol Balwarowie z córkami i synem

Państwo Irena i Karol Balwarowie z córkami i synem

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Miłość wyraża się w małych rzeczach, w dbałości o małe codzienne szczegóły, które sprawiają, że życie ma zawsze posmak domu. Wiara wzrasta, gdy jest przeżywana i kształtowana przez miłość. Dlatego nasze rodziny, nasze domy są prawdziwymi Kościołami domowymi” – powiedział papież Franciszek na zakończenie VIII Światowego Spotkania Rodzin. Jeden z takich pięknych domowych Kościołów spotkałam w Miliczu. 74. rocznicę małżeństwa w tym roku świętują tam państwo Irena i Karol Balwarowie. Irena Balwar z domu Janiszewska urodziła się 28 marca 1929 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Karol Balwar przyszedł na świat 16 czerwca 1926 r. w Stonawie na Zaolziu. Sakramentu małżeństwa udzielili sobie w Miliczu 25 grudnia 1946 r.

– Oboje są wspaniałymi ludźmi – przyznaje miejscowy proboszcz ks. Bogdan Buryła. – Nie wszyscy starsi ludzie mają takie piękno w sobie. Do nich z radością się idzie, do nich się wręcz na skrzydłach frunie. W ich domu jest taka prostota, a z drugiej strony – cudowny klimat. Mimo że są starsi, mają młodą duszę i nigdy nie narzekają – podkreśla. Doskonale wiem, o czym mówi ksiądz proboszcz, odnoszę bowiem takie samo wrażenie, gdy rozmawiam z małżonkami. – Jak Państwo znoszą ten trudny czas pandemii? – pytam na zagajenie rozmowy. – Dobrze – odpowiada z przekonaniem p. Irenka. I w tym jej pogodnym „dobrze” mieści się całe usposobienie, bo ona wie, że nie ma sytuacji bez wyjścia, a jak coś jest trudne, to trzeba w tym znaleźć dobrą stronę albo to przetrzymać. – Wojnę przeżyliśmy, do lagrów nas wysłali, na roboty. Ciężko było, ale daliśmy radę. Przetrwaliśmy wtedy, to i teraz przetrwamy – uśmiecha się p. Karol.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wojenna tułaczka

Jak zatem wyrobić w sobie takie pogodne nastawienie do życia, jeśli przeżyło się okropności wojny? – To była taka tułaczka. Wysłali nas na roboty do Tomaszkowa, a po drodze był jeszcze lagier w Częstochowie. Co tam się działo! Robactwo, głód. Nie wszyscy to wytrzymywali. Przy mnie kobieta weszła na druty, które były pod prądem, i zginęła. Zostawiła małą dziewczynkę. Z Częstochowy jechaliśmy do Milicza. Po drodze doczepiano wagony z takimi nieszczęśnikami jak my. W końcu trafiliśmy do Tomaszkowa – snuje swoją opowieść p. Irenka. – Tam rodziców wysłali do pracy w lesie, a ja, 13-letnia dziewczynka, musiałam się opiekować braćmi i zająć domem. Gotowałam, sprzątałam, jedzenie zdobywałam, ale daliśmy radę – opowiada pogodnie. Między wierszami tej trudnej wojennej opowieści wyczuwa się wielką radość życia. Jest to jednocześnie opowieść o wielkich gestach miłości i otwartości na człowieka. – Pamiętam jeńców wojennych, którzy pracowali w lasach przy kopaniu rowów. Byli to przeważnie powstańcy warszawscy. Zabiedzeni, głodni – wspomina p. Irenka. Udawało jej się czasem kupić więcej chleba, więc kroiła go na kawałki, pakowała do worka, który kładła na wózek, a na niego sadzała braci. I tak chodziła do lasu i udawała, że zbiera jagody, a w rzeczywistości podrzucała chleb jeńcom. Pewnego razu zatrzymał ją SS-man. – Odpowiedziałam mu po niemiecku, że zbieram jagody, i dałam mu garść. Podziękował i się rozstaliśmy – uśmiecha się.

Reklama

Poznali się w lagrze

Rodzina Balwarów znalazła się w Tomaszkowie w czerwcu 1942 r. 16-letni wówczas Karol rozpoczął pracę w niemieckich lasach państwowych. Był lubiany przez wszystkich – pracowity, otwarty chętny do pomocy. Tam poznał 13-letnią Irenę. – Przyszedł pracować do tego lasu – opowiada jubilatka. – Byliśmy tacy młodzi. Ale później latka nam doszły i się pobraliśmy – słyszę dziewczęcy wdzięk w jej głosie. – Po ślubie mąż poszedł do wojska. Gdy wrócił, zaczęliśmy pracować w gospodarstwie. Doczekaliśmy szóstki dzieci – pięciu córek i syna. Wnuczków mamy dziś piętnaścioro, prawnuczków dwadzieścioro siedmioro, a praprawnusiów czworo – wylicza z radością.

Reklama

– Dzieci już mają swoje rodziny i są szczęśliwe. Trudno je było wychowywać w takich warunkach – pralek nie było, studnia na dworze. A dzisiaj ludzie mają wszystko i niektórzy tego nie doceniają – mówi ze smutkiem p. Irenka. – Może po tym kryzysie przyjdzie opamiętanie, kiedy zobaczą, że mogą to wszystko stracić – zastanawia się głośno.

Ludzie ciężkiej pracy

Po wojnie p. Karol nadal pracował przy ścince drzew, zaś małżonka zajmowała się gospodarstwem i domem. Hodowali bydło, pracowali w polu. Na świat przychodziły dzieci. – Człowiek się nie załamywał. Mam dobrego męża, cieszyliśmy się sobą i cieszyliśmy się z tego, co mieliśmy. Oboje ciężko pracowaliśmy, ale żadne trudności nigdy nas nie skłóciły. I dzisiaj też się nie poddajemy – mówi z uśmiechem moja rozmówczyni.

O rodzicach opowiada córka, Czesława: – To najdrożsi mi ludzie – podkreśla. – Z czasów dzieciństwa pamiętam ich ciągle przy pracy. Cały czas widziałam mamę piorącą przy studni albo pracującą w polu. Tato chodził do pracy w lesie, a przed pracą jeszcze łąkę kosił, pole orał. Wstawał wcześnie rano. Gdy nam łąkę skosił, to myśmy w ciągu dnia suszyli tę trawę... Pani Czesława poszła w ślady rodziców i dziś z mężem i synem pracują w gospodarstwie.

Patrzę na rodzinną fotografię i zastanawiam się, jak wyglądają święta w takiej rodzinie. – Ojej! Jak te wszystkie dzieci wpadną, to mamy wesoło – rozpromieniają się małżonkowie. – Wszyscy przyjeżdżają, szanują nas. Córki nam obiad przysyłają. Bardzo dobre dzieciaczki mamy, kochane. Ale my też nigdy byśmy krzywdy dzieciom nie zrobili – zamyśla się p. Irenka.

– Mama zawsze była dobra – mówi córka Czesława. – A tato? Tato to taki dobry duch, człowiek z sercem na dłoni. Nigdy nawet głosu nie podniósł. Ja kompletnie nic złego z dzieciństwa nie pamiętam – mówi ze wzruszeniem w głosie.

Reklama

To oni ładują akumulatory

Próbą wierności jest czas. Siedemdziesiąt cztery lata wspólnego życia to piękne świadectwo. Jak to jest, że jednym się udaje, a innym nie, zastanawiamy się wspólnie z dostojnymi jubilatami. – Nigdy nie myśleliśmy o rozejściu się. Nawet przy największych kryzysach. Dziś radzimy młodym ludziom, żeby nie myśleli o rozwodach, bo to życie im się ułoży, tylko trzeba próbować. Nam się ułożyło, bo zawsze żyliśmy w zgodzie – opowiada p. Irenka. – Żeby nie przechwalić, to do dzisiaj w takiej zgodzie żyjemy. Oby tylko zdrowie dopisywało – dodaje p. Karol.

– Modlimy się o to. Przyjeżdża do nas ksiądz i modli się razem z nami. Wtedy mamy święto cały dzień, bo co to by było za życie bez Boga – cieszą się oboje. – Odwiedzam ich w pierwsze piątki, a oni zawsze z radością czekają. Są tacy piękni i duchowo, i zewnętrznie. I to oni ładują moje akumulatory, bo od nich bardzo dużo się uczę. Mają w sobie energię i dobro i potrafią to przekazać. Dlatego z wielką radością tam przebywam. Czuję się u nich jak u własnych rodziców – mówi ks. Buryła. – Potrzeba nam dziś takich rodzin – dodaje.

2020-05-05 14:32

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Prawo ucznia do udziału w rekolekcjach

2024-03-25 13:52

[ TEMATY ]

rekolekcje

Karol Porwich/Niedziela

Antyreligijne organizacje pozarządowe wysyłają pisma do dyrektorów szkół, w których organizowane są rekolekcje. Może to mieć na celu wywołanie tzw. „efektu mrożącego”, czyli wzbudzenia wśród dyrektorów szkół obawy przed organizacją rekolekcji.

Ordo Iuris wskazuje w analizie, że rekolekcje mogą odbywać się zarówno w kościele, jak i na terenie szkoły, a ich uczestnikiem może być każdy uczeń, który wyrazi taką wolę. Szkoła musi zapewnić uczniom opiekę w czasie rekolekcji. Polecenie nauczycielowi sprawowania takiej opieki nie narusza jego praw.

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma – rozważania ks. Popiełuszki

2024-03-27 20:38

[ TEMATY ]

ks. Jerzy Popiełuszko

homilia

ks. Popiełuszko

Muzeum ks. Jerzego Popiełuszki/40rocznica.popieluszko.net.pl

- Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma - to słowa wypowiedziane przez ks. Jerzego Popiełuszkę 6 września 1982 r. podczas Mszy św. w intencji Ojczyzny w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Stanowią one fragment rozważań proponowanych przez Sanktuarium Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki w piątym tygodniu programu „osobistej i społecznej duchowej przemiany”, który można podjąć w roku obchodów 40-lecia śmierci kapłana. Każdego dnia od 28 lutego do 9 listopada o godz. 21. przy grobie Błogosławionego odbywa się modlitwa o wolność od lęku i nienawiści oraz w intencji Ojczyzny.

Publikujemy tekst rozważań:

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję