Słowo Boga, którym karmimy się podczas każdej Liturgii, nigdy nie powinno pozostawać poza naszym zainteresowaniem, wręcz przeciwnie – ono ukierunkowuje działanie i rozświetla niezrozumiałe nieraz chwile naszego życia. Zawsze dane jest nam z daru Bożej Opatrzności, by nim nie manipulować dla naszych, nieraz przyziemnych potrzeb. W tym duchu spoglądamy na dzisiejsze słowo z Pierwszego Listu św. Piotra, który mówi o cierpieniu chrześcijan, o cierpieniu w konkretnym czasie i miejscu, o naszym codziennym cierpieniu, może niezrozumiałym, może naznaczonym buntem, lękiem czy niezrozumieniem. „To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a znosicie cierpienie”. W chwili trwogi chrześcijanie mają wyjść na pierwszą linię frontu, aby dać świadectwo odwagi w cierpieniu, czy jak dziś w okresie epidemii – gdy inni uciekają, oni idą do tych, którzy pozostali bez opieki. Jesteśmy bowiem powołani do tego, by nieść Chrystusową miłość wszędzie tam, gdzie pozostały beznadzieja, cierpienie i śmierć.
W tym czasie i miejscu, tu i teraz, jak ongiś w dniu Pięćdziesiątnicy (por. 1. czytanie) staje pośrodku nas Piotr z wezwaniem: „Nawróćcie się”, aby w darze otrzymać Ducha Świętego. W każdym czasie Bóg zaprasza do nawrócenia, każda okoliczność i doświadczenie są zachętą do zmiany postępowania. Piotr przypomina, że jesteśmy odpowiedzialni za śmierć Chrystusa, ale nie chce, by na tym skupić uwagę, lecz na tym, by wyznać swoje grzechy, doświadczyć miłosierdzia Bożego i otrzymać w darze Ducha Świętego, i działać w takim wymiarze, w jakim zaplanował to Bóg.
A w chwili naszej próby Kościół podaje nam chyba jeden z najbardziej znanych psalmów – Psalm 23, którego treść wzywa nas do modlitwy i przypomina, iż to On jest moim pasterzem, który daje wytchnienie, odpoczynek i orzeźwienie mej duszy. On idzie ze mną po ścieżkach wiary i w doświadczeniu ciemności, dając mi wszystko, co potrzeba. Nie jesteśmy więc błądzącymi po bezdrożach owcami, które szukają pastwisk i pasterzy. W obliczu pandemii, cierpienia i śmierci słyszymy głos naszego Pasterza i idziemy za Nim, wchodzimy i wychodzimy, znajdując pastwiska pełne zielonej trawy Bożego słowa (por. Ewangelia). I dzięki temu Pasterzowi żyjemy, a ciągle wydawani na ukrzyżowanie – zmartwychwstajemy, mając pełnię życia w obfitości.
- Rozpoczynający się dzisiaj tą uroczystością nowy rok akademicki Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie jest początkiem nowej, wielkiej przygody ewangelizacji. I właśnie dlatego odpowiedzieliśmy na wezwanie Chrystusa Zmartwychwstałego, by zgromadzić się tutaj na Eucharystii, by słuchać Jego słowa, by karmić się Jego chlebem na dzisiaj i na wieczność całą - mówił abp Marek Jędraszewski podczas Mszy św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie, inaugurującej nowy rok akademicki na papieskiej uczelni.
Kustosz Sanktuarium Świętego Jana Pawła II w Krakowie, ks. Tomasz Szopa powitał uczestników inauguracji roku akademickiego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, przypominając, że uroczystość odbywa się w rocznicę 47. wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Zaznaczył, że tegoroczna inauguracja ma wyjątkowy charakter, ponieważ przypada w Roku Jubileuszowym pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. - Wszyscy tutaj przebywamy jako pielgrzymi nadziei. Wiemy, jak bardzo współcześnie, w tym konkretnym momencie naszej historii, tej nadziei potrzebujemy - mówił kustosz i odczytał list sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej, skierowany na tę okazję. „Nowy Rok Akademicki to czas nowego zasiewu prawdy, dobra i piękna. Zadaniem uniwersytetu jest bowiem zaszczepianie w ludzkich sercach pragnienia wartości, by poprzez trud nauczania i uczenia się doprowadzić człowieka do kontemplacji prawdy. Niech Nowy Rok Akademicki będzie czasem owocnej pracy dla wszystkich studentów, wykładowców i pracowników Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, by otwarci na Boga i drugiego człowieka współpracowali w tworzeniu świata bardziej braterskiego i zjednoczonego pokoju” - napisał kard. Pietro Parolin, przekazując również pozdrowienie i błogosławieństwo Ojca Świętego, Leona XIV.
Św. Teresa od Jezusa - nauczycielką wiernych wszystkich czasów
Benedykt XVI - papież
François Gerard PD
Święta Teresa od Jezusa, dziewica i doktor Kościoła
Drodzy bracia i siostry,
W toku katechez, które pragnąłem poświęcić Ojcom Kościoła oraz wielkim postaciom teologów i kobietom średniowiecza, chciałbym także zatrzymać się nad niektórymi świętymi kobietami i mężczyznami, którzy zostali ogłoszeni doktorami Kościoła ze względu na swe wybitne nauczanie. I dziś chcę rozpocząć krótką serię spotkań, aby dopełnić przedstawianie doktorów Kościoła.
Rozpoczynam od świętej, która stanowi jeden ze szczytów duchowości chrześcijańskiej wszystkich czasów - Teresy od Jezusa. Urodziła się w Avili, w Hiszpanii, w 1515 r. jako Teresa de Ahumada. W swej autobiografii ona sama podaje kilka szczegółów ze swego dzieciństwa: narodziny z „rodziców cnotliwych i bogobojnych”, w licznej rodzinie, w której miała dziewięciu braci i trzy siostry. Jeszcze jako dziecko, mając niespełna 9 lat, lubiła czytać żywoty niektórych męczenników, które wzbudziły w niej pragnienie męczeństwa do tego stopnia, że zaimprowizowała krótką ucieczkę z domu, aby umrzeć jako męczennica i pójść do Nieba (por. „Księga życia” 1,4); „Chcę widzieć Boga” - mówiła jako mała dziewczynka rodzicom. Kilka lat później Teresa opowie o swych lekturach z czasów dzieciństwa i potwierdzi, że odkryła prawdę, którą streszcza w dwóch podstawowych zasadach: z jednej strony „fakt, że wszystko, co należy do tego świata, przemija” i z drugiej strony, że tylko Bóg jest „zawsze, zawsze, zawsze” - temat, który powraca w najsłynniejszym wierszu: „Nie trwóż się, nie drżyj. Wśród życia dróg, Tu wszystko mija, Trwa tylko Bóg. Cierpliwość przetrwa dni ziemskich znój, Kto Boga posiadł, Ma szczęścia zdrój: Bóg sam wystarcza”. Osierocona przez matkę, gdy miała 12 lat, poprosiła Najświętszą Maryję Pannę, aby została jej matką (por. „Księga...” 1, 7).
No właśnie, w co wierzę albo lepiej – w Kogo? Na ile my, dorośli, pamiętamy jeszcze prawdy, które stanowią fundament naszej wiary? A może trzeba je sobie przypomnieć – krok po kroku? Jak niegdyś na lekcjach religii...
Proszę nie myśleć, że te katechezy mają skomplikować życie, a zwłaszcza sprawy dotyczące naszej wiary. Są raczej próbą odpowiedzi na mogące się pojawiać trudności w wierze – by gdy się pojawią, nie przestraszyły nas. By pomogły wówczas znaleźć właściwe rozwiązanie. Wydaje się nam np. czymś łatwym przebaczenie grzechów, bo od I Komunii św. znamy zwyczajny sposób otrzymywania Bożego przebaczenia w sakramencie pokuty i pojednania. Ale nie jest to takie proste, jak wygląda. Wystarczy trochę zgłębić temat, aby zdać sobie sprawę z tego, że trudno jest dobrze zrozumieć, co to wydarzenie niesie ze sobą.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
