Dookoła świata

Jak zakończyć konflikt

Prezydent USA Donald Trump zaapelował do przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej Xi Jinpinga, by osobiście spotkał się z uczestnikami antyrządowych protestów, które trwają od kilku miesięcy w Hongkongu. Gdyby to uczynił, „problem niepokojów w Hongkongu miałby szczęśliwe i rozsądne zakończenie” – napisał na Twitterze.

Wcześniej władze USA wyraziły głębokie zaniepokojenie ruchami chińskich sił paramilitarnych wzdłuż granicy z Hongkongiem. Rzeczniczka Departamentu Stanu Morgan Ortagus zaapelowała do wszystkich stron konfliktu o spokój i dodała, że tamtejsze antyrządowe demonstracje odzwierciedlają uzasadnione obawy ludzi o erozję hongkońskiej autonomii.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Agencja AP podała, że zdjęcia satelitarne pokazują co najmniej 500 transporterów opancerzonych i innych pojazdów oddziałów zwartych chińskiej policji, zgromadzonych w Shenzhen, kilkadziesiąt kilometrów od granicy z Hongkongiem. Kolejne doniesienia mówiły o ćwiczeniach chińskich funkcjonariuszy na stadionie w Shenzhen. Policjanci mieli ćwiczyć rozpędzanie tłumów. Wielu ekspertów ocenia jednak, że ryzyko związane z pacyfikacją hongkońskich protestów przy użyciu siły wciąż jest dla Pekinu zbyt duże. Ćwiczenia w Shenzhen mogły być pokazem siły, który miał postraszyć demonstrantów. Niepokoje w Hongkongu, zdaniem chińskich mediów, nie osiągnęły jeszcze skali, która w oczach Pekinu uzasadniałaby bezpośrednią interwencję, ale to może się zmienić, jeśli protesty będą trwały.

Wojciech Dudkiewicz

Kto wygrywa

Kreml twierdzi, że Rosja wygrywa z USA w opracowywaniu nowej broni jądrowej. – Nasz prezydent powtarza, że nasza inżynieria w tym sektorze znacznie przewyższa poziom, który osiągnęły inne kraje – tłumaczy rzecznik Kremla Dmitrij Pieskow. Co ciekawe, słowa te padły wkrótce po tym, jak na początku sierpnia na północy kraju podczas próbnego testu rakiety doszło do eksplozji, w wyniku której zginęło co najmniej 5 osób. Amerykański prezydent Donald Trump zasugerował, że eksplozji uległ pocisk, który NATO określa jako SSC-X-9 Skyfall – rakieta dalekiego zasięgu napędzana przez mały reaktor jądrowy. „Mamy podobną, choć bardziej zaawansowaną technologię” – napisał Trump na Twitterze.

Ofensywa trwa

Trwająca od kilku miesięcy ofensywa armii prezydenta Baszara al-Asada w prowincji Idlib, która jest zajmowana przez różne oddziały rebelianckie, przynosi kolejne ofiary. Jak podało Syryjskie Obserwatorium Praw Człowieka, w trakcie walk na obrzeżach miasta Al-Habit zginęło kilkadziesiąt osób, w tym po ok. 30 żołnierzy armii Al-Asada i rebeliantów, a także co najmniej kilku cywilów. 10-tysięczne Al-Habit zostało zajęte. Celem ofensywy – w trakcie której śmierć poniosło już ok. 3 tys. osób, w tym ponad 800 cywilów – jest zlikwidowanie ostatniej enklawy rebeliantów. Według obserwatorium, ofensywa jest możliwa głównie dzięki wsparciu rosyjskiego lotnictwa.

Migracyjna nielojalność

Reklama

Polityczne trzęsienie ziemi we Włoszech trwa. Po tym, jak rozpadła się koalicja Ligi Północnej wicepremiera Matteo Salviniego i Ruchu Pięciu Gwiazd, obie strony obrzucają się inwektywami. Związany z Ruchem premier Giuseppe Conte zarzucił Salviniemu – który jest także szefem MSW – nielojalność w kwestii migracji. W odpowiedzi Salvini oświadczył, że póki będzie to zależało od niego, porty będą zamknięte dla przemytników i ich zagranicznych wspólników (tak nazwał organizacje pozarządowe patrolujące Morze Śródziemne). Liga złożyła wniosek o wotum nieufności dla rządu, co ma prowadzić do nowych wyborów. Plan spotkał się z krytyką innych partii, których poparcia Liga potrzebowałaby w parlamencie.

Z Jawy na Borneo

Prezydent i szef rządu Indonezji Joko Widodo zwrócił się do parlamentu, aby stolicę kraju przenieść z Dżakarty na wyspie Jawa do regionu Kalimantan na Borneo. Powody to: podnoszenie się poziomu morza, zanieczyszczenie atmosfery, środowiska i zagrożenia sejsmiczne, a także potężne korki w Dżakarcie i na Jawie. Według ekspertów, w 2050 r. jedna trzecia Dżakarty może się znaleźć pod wodą. Indonezyjski rząd już wcześniej zapowiedział, że do końca roku zdecyduje o lokalizacji nowej stolicy administracyjnej. Dżakarta – której aglomerację zamieszkuje ponad 30 mln ludzi – pozostałaby centrum gospodarczym kraju. Na Borneo, wyspie kilkakrotnie większej niż Jawa, mieszka niespełna 16 mln ludzi.

Bez klas

Współprzewodniczący niemieckiej Lewicy (Die Linke) Bernd Riexinger zaproponował, by niemiecki przewoźnik – Deutsche Bahn zlikwidował wagony I klasy. Powód? Tłok w pociągach. Wielu pasażerów stoi na korytarzach, podczas gdy w I klasie jest mnóstwo wolnego miejsca. Wszystkie wagony powinny być dostępne dla każdego – zadeklarował. Zwrócił uwagę, że ludzie podróżujący autobusami radzą sobie bez I klasy.

W czwartek 11 października br. rozpoczął się Rok Wiary. Nie jest to pierwszy tematyczny rok w ostatnich latach. Wystarczy wspomnieć Rok św. Pawła, Rok Kapłaństwa, Eucharystii, Różańca czy Wielki Jubileusz Dwutysiąclecia Chrześcijaństwa poprzedzony trzema latami poświęconymi poszczególnym Osobom Trójcy Świętej. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że pontyfikaty Jana Pawła II i Benedykta XVI są w szczególny sposób ukierunkowane na poprawną interpretację postanowień Soboru Watykańskiego II i wcielanie ich w życie - zgodnie z pragnieniem Ducha Świętego. W ten sposób tych dwóch następców św. Piotra i namiestników Chrystusa na ziemi kontynuuje dzieło swoich poprzedników, aby świadomość Kościoła i jego tradycja rozwijały się w sposób integralny, mimo różnych zawirowań i nieprawidłowości doktrynalnych czy duszpasterskich, które pojawiły się w ostatnich dziesięcioleciach w Kościele i na jego obrzeżach. Zmęczenie, zniechęcenie, egoizm, nieuporządkowane pragnienia mają ścisły związek z naszą wiarą, z wewnętrznym przekonaniem, z wizją naszego życia na ziemi i w wieczności. Dekalog - zwerbalizowane przez Boga prawo naturalne - obowiązuje wszystkich ludzi, porządkuje i obiektywizuje myślenie, daje wizję mądrości i wiedzy każdemu człowiekowi niezależnie od wiary i religii. Dlatego wszyscy ludzie mają obowiązek kierować się sumieniem, a czytając Ewangelię, mogą się dowiedzieć, co o realizowaniu życia mówił Jezus. Świat jest dziełem Boga i ilekroć o tym zapomina, redukuje swoją godność, zaciemnia tożsamość. Bóg i dzisiaj podtrzymuje świat w istnieniu, otwiera nieoczekiwane perspektywy, ujawnia tajemnice natury, czeka na nawrócenie, stwarza ku temu okazje. Niestety, obserwujemy dziś nadprodukcję fałszywych ideologii i fałszywych ideałów. Wyrazem ich jest legalizacja zjawisk i zachowań najbardziej nieludzkich, takich jak aborcja czy eutanazja, skandale seksualne czy molestowanie dzieci, poniżające rozrywki, morderstwa i inne. Prawdziwie niepokojące jest to, że ludzie przestają mieć szacunek do samych siebie. Godność i honor tracą konkretne osoby, a z nimi tracą go uniwersytety, partie i ugrupowania kulturalne. Zsekularyzowany liberalizm awansował dziś do rangi światowej religii, której często uczy się w szkołach, oczywiście, pod innymi szyldami. W Polsce nie brakuje zdumiewających przykładów lansowanego relatywizmu moralnego, kulturowego czy prawnego. Okazji do refleksji dostarcza nam codzienne życie. Kościół pada ofiarą nieprzyjemnego kłamstwa, które ma charakter iluzji. Od kilku lat imputuje się Kościołowi, że jest leniwy, że się nie stara, nie zabiega o wiernych, że jest go za mało na dole, wśród ludzi, że jest pozbawiony wyobraźni. Tymczasem Kościół pracuje najwięcej ze wszystkich instytucji społecznych, jakie w Polsce istnieją, jest wszędzie: w edukacji, medycynie, filantropii, blisko państwa, blisko potrzebujących, biednych itd. Kościół jest najbardziej urozmaiconą organizacją, prowadzi kilka tysięcy wielkich projektów, które są zakorzenione w skrajnie różnych dziedzinach. Co chwilę słychać, że w Kościele coś wymyślono i że poparło to mnóstwo ludzi. Demokracja jest wielką wartością, ale bez moralności staje się harcowiskiem prowadzącym do totalitaryzmu. Dlatego nie brak dziś głosów poważnych myślicieli, którzy twierdzą, że przeżyła się również sama demokracja (Paul Ricoeur, Marcel Gauchet). Rozsądek woła o uzupełnienie jej doświadczeniami narodów, o respektowanie praw natury i stanowienie praw zgodnych z prawem Bożym. Pan Jezus mówił o Bogu Ojcu, otworzył drogę zbawienia, ale też ujawnił podstępy szatana. Założone przez Chrystusa „chrześcijaństwo nie jest czystą nauką ani teorią na temat tego, co było i co będzie z duszą człowieka, ale jest świadectwem rzeczywistego wydarzenia, mającego wpływ na całe życie człowieka” (L. Wittgenstein). Chrystus jest Bogiem, którego chrześcijanin przez wiarę spotkał i swoje życie stara się dostosować do Niego. Rok Wiary ma być czasem intensywnego „treningu”, aby życie nasze przeżywać po chrześcijańsku, głębiej wnikać w jego tajemnice, by coś lepszego dokonało się w naszym życiu, aby coś się zmieniło, rozświetliło, uświadomiło. Diabeł kusi, chce pozyskać dla siebie. Chce osłabić naszą wiarę, oddzielić od Boga i Kościoła. Reszta pójdzie łatwo. Każdy szczegół będzie tu ważny, będzie jednoczył lub oddzielał od Jezusa. Mojżesz zwracał uwagę na rolę wdzięczności wobec Boga. Kto umie dziękować Bogu, ten uznaje Go dawcą dóbr duchowych i materialnych. A ponieważ wie, od kogo je otrzymał, tym większe na przyszłość uzyska. A św. Paweł przypomina, że chrześcijaństwo ukryte, anonimowe, to chrześcijaństwo chore. Bez głoszenia wiary, przypominania prawdy nie da się wypełnić poleceń Jezusa: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, osiągniesz zbawienie” (Rz 10,9). Rok Wiary ma być czasem wiary czynnej, wzrastającej przez czyny. Bł. Jan Paweł II w dokumencie „Na początku nowego tysiąclecia” przypomniał, że katolicy powinni wypływać na głębię wiary, sięgać po świętość, bo jedynie ona „okazała się rzeczywistością, która lepiej niż cokolwiek innego wyraża tajemnicę Kościoła” (nr 7). Chrześcijaństwa nie da się zamknąć tylko do tradycji, kultury czy przeżycia estetycznego. Ono prowadzi do zjednoczenia z Bogiem, otwiera perspektywę transcendencji, nieskończoności, zbawienia, które zaczynamy realizować już tu, na ziemi. Skuteczne działania chrześcijan mają początek w kontemplacji Chrystusa. Powinniśmy umieć Go dostrzec przede wszystkim w twarzach tych, z którymi On się utożsamiał: z potrzebującymi pomocy, cierpiącymi i biednymi. Rozpoczęty Rok Wiary zainicjuje z pewnością sporo wydarzeń, które rozpalą wiele grup katolickich. Zdarzy się dużo dobrego. Nie będzie cicho i pusto. W tego rodzaju historiach aktywności jest dużo i dużo jest też korzystnych konsekwencji. W polskim Kościele ludzie wymiernie robią coś razem, wymiernie się komunikują. Wielu jest animatorów, którzy spędzają całe dnie, oddając się różnym kościelnym działaniom. Rok Wiary z pewnością pobudzi do realizowania dodatkowych zadań. Warto zaznaczyć, że w dziejach społeczeństw, narodów, wspólnot i grup ludzkich zdarzają się lata szczególne i wyjątkowe pod wieloma wzglądami. Zapadają one głęboko w pamięć kolejnych pokoleń, znajdują odzwierciedlenie w podręcznikach historii czy literatury. Wspomnieć można rok 1812, który Adam Mickiewicz uwiecznił w „Panu Tadeuszu”: „O roku ów! Kto ciebie widział w naszym kraju!/Ciebie lud zowie dotąd rokiem urodzaju,/A żołnierz rokiem wojny; dotąd lubią starzy/O obie bajać, dotąd pieśń o tobie marzy./Z dawna byłeś niebieskim oznajmiony cudem/I poprzedzony głuchą wieścią między ludem...”. Przywołując słowa wieszcza, zauważyć należy, że ludzie zostali tak stworzeni, że potrzebują odwołań do znaczących wydarzeń z przeszłości. Dają im one nie tylko poczucie ciągłości historii, ale pozwalają także określić własne miejsce w dziejach świata. Sytuują człowieka w czasie i dają mu poczucie sensownego nim gospodarowania. Dlatego szczególny okres Roku Wiary. „Rok Wiary jest zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata” - napisał Ojciec Święty i dodał: „Pragniemy, aby ten Rok rozbudził w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w pełni i z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją. Będzie to też dobra okazja, by z większym zaangażowaniem celebrować wiarę w liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, która jest «szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc». Jednocześnie pragniemy, żeby świadectwo życia ludzi wierzących było coraz bardziej wiarygodne. Zwłaszcza w tym Roku każdy wierzący powinien na nowo odkryć treść wiary, którą wyznaje, celebruje, przeżywa i przemadla, i zastanowić się nad samym aktem wiary”.