Reklama

Świat

Wyspy z kancikiem

Bermudy kojarzą się z szortami, pięknymi plażami i trójkątem, w którym w niewyjaśnionych okolicznościach gubiły się i gubią statki, jachty i samoloty

Niedziela Ogólnopolska 30/2019, str. 51

[ TEMATY ]

podróże

wakacje

Wikipedia

Bermudzki haczyk z lotu ptaka

Bermudzki haczyk z lotu ptaka

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ponad 100 wysp – z których jedna trzecia jest zamieszkana – otoczonych turkusową wodą i ciągnącymi się wzdłuż wybrzeży rafami koralowymi... Archipelag Bermudów leży w zachodniej części Atlantyku. Nie jest częścią Karaibów, zalicza się go do... Indii Zachodnich, obecnych i dawnych kolonii brytyjskich i francuskich w basenie Morza Karaibskiego.

Morze, rafy i przepiękne plaże są głównymi atrakcjami turystycznymi archipelagu. Co roku na Bermudy przybywa ponad pół miliona turystów, głównie z USA, a nie z Wielkiej Brytanii. Bo co prawda archipelag jest terytorium zamorskim Albionu, ale leży niedaleko wybrzeży USA. Podróż z Wielkiej Brytanii to już poważna, wielogodzinna wyprawa.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wyspy Diabłów

Bermudy odkrył prawdopodobnie hiszpański podróżnik Juan de Bermúdez na początku XVI wieku, choć już najpewniej wcześniej były znane jako... nieznane, odizolowane „Wyspy Diabłów”, otoczone zdradliwymi rafami. Po raz pierwszy zostały zasiedlone dokładnie 510 lat temu – w lipcu 1609 r. – przez angielskich rozbitków, którzy płynęli z Anglii, a zamierzali się osiedlić w amerykańskiej Wirginii w Jamestown.

Ich statek „Sea Venture” osiadł na mieliźnie przy Wyspie Świętego Jerzego, która dziś jest uważana za miejsce „narodzin” Bermudów. Część pasażerów „Sea Venture” zamieszkała na Bermudach na stałe. Kilka lat później dołączyli do nich kolejni przybysze, którzy rozbudowali osadę. Wkrótce stała się ona miastem – St. George’s Town i przez lata była stolicą Bermudów.

St. George’s Town jest uznawane za najstarszą stale zamieszkiwaną osadę w Ameryce i na półkuli zachodniej założoną przez angielskich osadników, to do dziś to największe miasto na Bermudach – liczy prawie 2 tys. mieszkańców. Obecna (od 1815 r.) stolica, Hamilton, jest nieco mniejsza.

Archipelag, którego powierzchnia jest podobna do obszaru zajmowanego przez Sieradz, zamieszkuje ok. 65 tys. osób. Większość stanowią protestanci, katolików jest ok. 15 proc. W Hamiltonie działa parafia św. Stanisława Kostki, jest prowadzona przez księży zmartwychwstańców. Z tego zgromadzenia wywodzi się biskup diecezji hamiltońskiej Wiesław Śpiewak.

Reklama

Centrum usług

W czasach wiktoriańskich pojawili się tu turyści, którzy chcieli się schronić przed zimą. Miejsce to jest chętnie odwiedzane do dziś. Turystyka odgrywa ważną rolę w gospodarce archipelagu – przynosi jedną trzecią dochodów – ale w ostatnich latach większe znaczenie zyskały usługi finansowe. Bermudy, raj podatkowy, stały się ważnym centrum usług bankowych.

Ten raj podatkowy akurat nie interesuje turystów, którzy przybywają tu przede wszystkim poza sezonem huraganów, który trwa od początku lipca do końca jesieni. Warto przyjechać na Bermudy wiosną. Podczas gdy w Europie ludzie narzekają na aurę, na archipelagu panują przyjemne temperatury, a duża zwykle wilgotność jest wówczas względnie niska.

Archipelag ma kształt wędkarskiego haczyka. Na haczyk ten nadziało się sporo statków – ich wraków jest w tym miejscu ponoć ponad 200; w przeliczeniu na kilometr kwadratowy – więcej niż gdziekolwiek na świecie. Rafy, które sprawiły, że żeglowanie w pobliżu archipelagu było przed laty niebezpieczne, dziś stanowią atrakcję dla nurków.

Szort stories

Duża wilgotność i temperatury wymuszają m.in. odpowiednie odzienie. Szorty, popularne na całym świecie, nieprzypadkowo nazywane są bermudami. Noszone początkowo przez oficerów brytyjskiej armii na pustyniach i w tropikach, potem przez uczniów prywatnych szkół oraz harcerzy, trafiły także na Bermudy. Ponoć 100 lat temu szorty uzupełnione cienkimi podkolanówkami, koszule i marynarki klubowe nosili tam biznesmeni. Było to wtedy popularne miejsce wypoczynku Brytyjczyków i Amerykanów. Stąd nowy, wygodny krój spodni szybko trafił w inne miejsca na świecie.

Wykonane z lekkich i przewiewnych materiałów bermudy, zaopatrzone w mankiety lub nie, w kancik lub nie, wyglądały jednocześnie elegancko i sportowo. Można było je nosić zarówno do prostych koszulek, jak i do marynarek. Pasują do nich buty wykonane z miękkiej skóry, np. mokasyny, espadryle lub buty żeglarskie.

W bermudach, mokasynach, espadrylach lub butach żeglarskich nietrudno dotrzeć na plaże, które są uważane za jedne z najpiękniejszych na świecie. Można wybrać plaże z białym lub różowym piaskiem. Można się też schronić w oddzielonych przez skały zatoczkach.

2019-07-24 11:32

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przez Podhale szlakiem Sursum Corda

Niedziela rzeszowska 34/2020, str. IV

[ TEMATY ]

wakacje

wycieczka

Podhale

Mirek i Magda Osip-Pokrywka

Panorama Podhala z trasy szlaku „Sursum Corda”

Panorama Podhala z trasy szlaku „Sursum Corda”

Podhale to kolebka pobożności i poszanowania tradycji. Dlatego dla Karola Wojtyły – Ojca Św. Jana Pawła II – kraina ta miała wartość szczególną.

Często zwykł mawiać: „[…] ja z rodu jestem człowiekiem gór”. W słowach tych zawiera się nie tylko wielka miłość do górskich krajobrazów, ale również szczególne poszanowanie dla rodzimych mieszkańców tych terenów. Z resztą ta sympatia działała w obydwie strony, bowiem Górale o papieżu Polaku wielokrotnie wyrażali się „nasz Baca”.

CZYTAJ DALEJ

Kryzys powołań czy kryzys powołanych?

Tę wspólną troskę o powołania powinno się zacząć nie tylko od tygodniowego szturmowania nieba, ale od systematycznej modlitwy.

Często wspominam pewną rozmowę o powołaniu. W czasach gdy byłem rektorem seminarium, poprosił o nią młody student. Opowiedział mi trochę o sobie, o dobrze zdanej maturze i przypadkowo wybranym kierunku studiów. Zwierzył się jednak z największego pragnienia swojego serca: że głęboko wierzy w Boga, lubi się modlić, że jego największe pasje dotyczą wiary, a do tego wszystkiego nie umie uciec od przekonania, iż powinien zostać księdzem. „Dlaczego więc nie przyjdziesz do seminarium, żeby choć spróbować wejść na drogę powołania?” – zapytałem go trochę zdziwiony. „Bo się boję. Gdyby ksiądz rektor wiedział, jak się mówi u mnie w domu o księżach, jak wielu moich rówieśników śmieje się z kapłaństwa i opowiada mnóstwo złych rzeczy o Kościele, seminariach, zakonach!” – odpowiedział szczerze. Od tamtej rozmowy zastanawiam się czasem, co dzieje się dziś w duszy młodych ludzi odkrywających w sobie powołanie do kapłaństwa czy życia konsekrowanego; z czym muszą się zmierzyć młodzi chłopcy i młode dziewczyny, których Pan Bóg powołuje, zwłaszcza tam, gdzie ziemia dla rozwoju ich powołania jest szczególnie nieprzyjazna. Kiedy w Niedzielę Dobrego Pasterza rozpoczniemy intensywny czas modlitwy o powołania, warto zacząć nie tylko od analiz dotyczących spadku powołań w Polsce, od mniej lub bardziej prawdziwych diagnoz tłumaczących bolesne zjawisko malejącej liczby kapłanów i osób życia konsekrowanego, ale od pytania o moją własną odpowiedzialność za tworzenie przyjaznego środowiska dla wzrostu powołań. Zapomnieliśmy chyba, że ta troska jest wpisana w naturę Kościoła i nie pojawia się tylko wtedy, gdy tych powołań zaczyna brakować. Kościół ma naturę powołaniową, bo jest wspólnotą ludzi powołanych przez Boga, a jednocześnie jego najważniejszym zadaniem jest, w imieniu Chrystusa, powoływać ludzi do pójścia za Bogiem. Ewangelizacja i troska o powołania są dla siebie czymś nieodłącznym, a odpowiedzialność za powołania dotyczy każdego człowieka wierzącego. Myśląc więc o powołaniach, zacznijmy od siebie, od osobistej odpowiedzi na to, jak ja sam buduję klimat dla rozwoju swojego i cudzego powołania. Indywidualna i wspólna troska o powołania nie może wynikać z negatywnych nastawień. Mamy się troszczyć o powołania nie tylko dlatego, że bez nich nie uda nam się dobrze zorganizować Kościoła, ale przede wszystkim z tego powodu, iż każdy człowiek jest powołany przez Boga i potrzebuje naszej pomocy, aby to powołanie rozeznać, mieć odwagę na nie odpowiedzieć i wiernie je zrealizować w życiu.

CZYTAJ DALEJ

Ekshumacja i rekognicja

2024-04-20 15:56

Zdj. IPN

    W piątek 19 kwietnia br. zakończyła się ekshumacja i rekognicja kanoniczna szczątków Czcigodnego Sługi Bożego ks. Michała Rapacza.

    Beatyfikacja męczennika czasów komunizmu odbędzie się 15 czerwca w krakowskich Łagiewnikach.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję