Liczy się drugi człowiek

Katarzyna i Paweł Kaczmarkowie są pedagogami i kuratorami społecznymi. Katarzyna pracuje w jednym z wrocławskich ośrodków adopcyjnych, a Paweł jest obecnie wicedyrektorem Szkoły Podstawowej nr 83 im. Jana Kasprowicza we Wrocławiu, gdzie uczy także religii. Niejednokrotnie Kasia czy Paweł po ciężkim dniu pracy jechali jako kuratorzy do rodzin, które mierzyły się z całą masą problemów. Chciałoby się zapytać: za mało macie swoich zmartwień? – Kuratela to praca bez nagrody, bo często nie widać postępu w rodzinach, do których jeździmy, ale takie słowa jak „dobrze, że pani przyszła, bo chociaż miałam z kim porozmawiać” pokazują, że warto – mówi Katarzyna. W takiej pracy trzeba nad sobą panować, być czujnym i skupionym na dobru dziecka. Tego nie da się nauczyć. Mimo że Katarzyna i Paweł powierzają swoje powołanie Bogu, ale muszą liczyć się z tym, że nie wszyscy żyją Chrystusem. – W kurateli nie ma miejsca na bezpośrednie odnoszenie się do wiary, używanie argumentów typu „Pan Bóg Ci pomoże”. W kontakcie z drugim człowiekiem trzeba odnosić się do faktów i prawa. Często podejmować ważne decyzje związane z życiem drugiego człowieka. Nawet w sytuacjach skrajnych należy umieć wybaczać i dawać kolejną szansę – dodaje Paweł.

Misja

Kasia trafiła na studia pedagogiczne bez przekonania, jednak na trzecim roku odbyła praktyki w ośrodku adopcyjnym i tam odnalazła swoje miejsce. We Wrocławiu są tylko dwa takie ośrodki, po kilka etatów w każdym, a jednak udało jej się dostać pracę w jednym z nich. Przypadek? – Dla mnie to palec Boży. Teraz minął już szósty rok jak pracuję w ośrodku i mimo że czasem jest bardzo emocjonalnie i stresująco, nie zamieniłabym tej pracy na żadną inną. Bywa, że człowiek ma dość, przede wszystkim odpowiedzialności. Przecież podejmuje decyzje, które mogą zaważyć na losie wielu ludzi: na losie dzieci, dla których szukamy rodziców, a także rodziców, których wybieramy do konkretnych dzieci. W modlitwie proszę Boga o mądrość i roztropność przy podejmowaniu tych decyzji – mówi Katarzyna.

Kaganek oświaty

Co jest dla Pawła ważne w pracy nauczyciela? To, że dziś uczniowie nie tyle potrzebują nauczycieli, ile kogoś, kto będzie obok nich, zrozumie bez wielkich słów. On stara się być i to sprawia, że czuje się potrzebny. Zapytałam go również, jakiego Boga pokazuje dzieciom na lekcjach religii. – Niestety nie pokazaliśmy młodemu człowiekowi Boga, który jest miłością. Ja na lekcjach religii nie żądam, żeby uczniowie mieli 10 podpisów pod Różańcami i 15 pod Roratami, ale zależy mi na tym, żeby chociaż na chwilę weszli sami do kościoła na spotkanie z kimś, z kim mogą być w relacji. Dzięki temu ten obraz może się wyprostować – odpowiada.

Można by powiedzieć, że Kaczmarkowie po prostu wykonują swój zawód. Oczywiście. Jednakże sam wybór zawodów społecznych mówi o nich wiele. To ludzie, którzy chcą żyć w relacji z innymi, poświęcać się im w różnych formach z całkowitą pokorą. Przez duszpasterstwo młodzieży zostali wychowani do życia we wspólnocie i mimo że oboje stanowią ją teraz dla siebie, chętnie dzielą się sobą z innymi, zapraszając do tego Pana Boga.