Reklama

Niedziela Małopolska

Babcia i dziadek na uniwersytecie

To już jest fakt. W Polsce przybywa osób starszych. W samej Małopolsce żyje ok. setki stulatków! Babcie i dziadkowie to dziś szczególna grupa wiekowa, której trudno nie dostrzec

Niedziela małopolska 3/2018, str. VI

[ TEMATY ]

dziadkowie

Maria Fortuna-Sudor

Seniorzy – tu z profesorem UPJP II ks. dr. hab. Janem Dziedzicem – przekonują, że studiowanie to same korzyści

Seniorzy – tu z profesorem UPJP II ks. dr. hab. Janem Dziedzicem –
przekonują, że studiowanie to same korzyści

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mam okazję poznawać seniorów podczas redakcyjnych dyżurów przy ul. Bernardyńskiej, gdzie na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II wielu z nich zdecydowało się uczestniczyć w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Przyglądam się starszym paniom, które zadbane, umalowane zmierzają na wykłady. Spoglądam z zainteresowaniem na mniej liczną grupę panów. Patrzę, jak podczas przerwy piją kawę, jedzą ciastka i rozmawiają, a następnie bez pośpiechu wracają na zajęcia.

Indeks babci

Kim są, co sprawia, że zdecydowali się na kolejne w swym życiu studia? Kilkoro studentów – seniorów z poniedziałkowej grupy wyraziło zgodę na rozmowę. Tak poznałam panią Józefę Włoch, z wykształcenia chemiczkę, babcię dorosłych już wnuków. Na rozmowę zgodziła się także prowadząca biuro turystyczne pani Bożenna (prosi, aby nie podawać jej nazwiska) posiadająca wyższe wykształcenie (po AGH i Politechnice), babcia czworga wnucząt. O decyzji poszerzania wiedzy na uniwersytecie powiedzieli także małżonkowie z dyplomami wyższych uczelni; Barbara Komendera-Świątek i Szczepan Świątek; dziadkowie trojga wnucząt. Na krótką rozmowę zgodził się również Zbigniew Mika, inżynier-mechanik, dziadek czworga wnucząt.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Wszyscy podkreślali, że decyzję o podjęciu studiów podejmowali samodzielnie. Pani Józefa opowiada: – W czasie choroby męża byłam skupiona na opiece i byciu z nim w tym trudnym czasie, ale gdy zmarł, to nagle pojawiła się pustka. Pomyślałam sobie, że trzeba ją czymś wypełnić. Dzieci dorosłe, wnuki samodzielne. Moja rozmówczyni, która wygląda znacznie młodziej, niż wynikałoby z daty urodzenia, uśmiechając się serdecznie dodaje, że miała udział w wychowaniu wnuków; Angeliki, Marty, Mariusza, Konrada i Jakuba. Z dumą mówi o nich i zaznacza, że wspierała dzieci w pielęgnowaniu i w opiece kolejnego pokolenia. Z satysfakcją podkreśla też, że jest już prababcią Julii i Wiktorka. Gdy dopytuję, jak rodzina przyjęła decyzję babci o studiowaniu, pani Józefa ze śmiechem odpowiada: – Wszyscy się cieszyli, chociaż najpierw myśleli, że żartuję, ale jak już pokazałam indeks, to uwierzyli.

Aktywność dziadka

Pan Zbigniew Mika przyznaje, że o kolejnych studiach pomyślał, gdy przeszedł na emeryturę. – Szukałem pomysłu na dalsze życie, chociaż nadal mam dużo obowiązków – wyjaśnia i zauważa: – Stwierdziłem, że tematyka, która jest prezentowana na wykładach, bardzo mi się przyda w życiu. Chciałem skorzystać z interesującej mnie wiedzy, którą prezentują wykładowcy na zajęciach. Dodaje, że najbliżsi nie tylko akceptowali, ale wręcz pochwalali decyzję o jego studiowaniu. Stwierdza: – Oni są przyzwyczajeni, że jestem aktywnym człowiekiem. Nie ingerują tak daleko w moje prywatne życie.

Pani Bożenna mówi, że jej wnuczęta: Kubuś, Michaś, Kasia i Helenka są jeszcze małe, ale to właśnie im babcia chce pokazać, że można i warto się uczyć przez całe życie. Stwierdza: – Zawsze to podkreślam, że należy w życie wprowadzać zasadę „Ora et labora” , czyli, że trzeba się modlić i uczyć oraz pracować.

O tym, aby poszerzać wiedzę na konkretne tematy pomyśleli także państwo Barbara i Szczepan Świątkowie. – Uczestnictwo w wygłaszanych wykładach uzupełnia i uściśla naszą wiedzę z zakresu religijności i duchowości między innymi jako czynników i mierników rozwojowych w naukach społecznych – wyjaśniają. Dziadkowie Maćka, Adasia i Filipa dodają, że tematyka wykładów uzupełnia referaty formacyjne wygłaszane na zebraniach parafialnej Akcji Katolickiej w Prądniku Białym.

Reklama

Z rozmów wynika, że seniorzy to dzisiaj ciekawi świata, bardzo samodzielnie myślący, otwarci na nowe wyzwania ludzie, którzy poszukują konkretnej wiedzy na interesujące ich tematy. Co im dają zajęcia, wykłady?

Pani Józefa dzięki studiom pogłębia wiarę. Przyznaje, że na tematy poruszane na wykładach rozmawia potem z bliskimi. Opowiada: – Dzielę się tym, co usłyszałam, czego się dowiedziałam. Nawet żarty powtarzam (śmiech). Wspólnie z siostrą uczestniczymy w tych zajęciach drugi rok i zawsze czekamy na kolejne ciekawe spotkania, wykłady – zapewnia.

Korzyści

Wpływ studiów na wiarę podkreśla także pan Zbigniew Mika, który zauważa: – Ta wiedza jest potrzebna do osobistego rozwoju, do pełniejszego poznania i zrozumienia religii, z czym wiąże się pogłębianie wiary. Wykładowcy potrafią uwypuklić niektóre aspekty, na które byśmy nie wpadli, gdybyśmy nie zdecydowali się na takie studia. I stwierdza: – Myślę, że bardzo dobrze trafiłem. Także te studia są okazją do poszerzania wiedzy, do jej pogłębiania.

Z kolei pani Bożenna zaznacza, że to był jej świadomy wybór, aby spośród szerokiej oferty studiów skierowanych do seniorów, wybrać właśnie propozycję UPJP II. Przekonuje, że oprócz wymienionych wcześniej atutów Uniwersytetu Trzeciego Wieku należy podkreślić możliwość spotkania ciekawych ludzi. I zauważa: – Nikt z nas nie jest alfą i omegą, a na zajęciach możemy wzbogacać swoją wiedzę, którą osobiście wykorzystuję w pracy zawodowej. Gdy jedziemy na pielgrzymkę, to korzystam z książek, na przykład księdza profesora Jana Dziedzica. I często powtarzam słowa usłyszane na wykładach, że młodym być to studiować nieustająco, młodym być to mieć pozytywne nastawienie do drugiego człowieka. Młodym być to kochać Pana Boga, który obdarza nas siłą i wiarą, i radością.

Prowadząca biuro turystyczne przekonuje, że studia w każdym wieku mają sens. I zauważa: – Gdy ma się już wnuki, to taka babcia, taki dziadek są dla dzieci i młodzieży przykładem. To ponadto wiele korzyści, w tym tak istotna gimnastyka umysłu – zamyśla się na chwilę p. Bożenna, po czym przekonuje: – Czasem stwierdzamy między sobą, że nie ma sensu oglądać się na śmierć, bo ona i tak sama przyjdzie. Oczywiście, trzeba się na nią przygotować, ale trzeba też zachować aktywność, dokąd tylko Pan Bóg pozwoli.

2018-01-17 10:05

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Anna i św. Joachim - co wiemy o dziadkach Jezusa?

[ TEMATY ]

św. Anna

dziadkowie

św. Joachim

Arkadiusz Bednarczyk

Joachim z Anną, Maryją, Józefem i Jezusem – obraz z kościoła w Krasnem k. Rzeszowa

Joachim z Anną, Maryją, Józefem i Jezusem – obraz z kościoła w Krasnem k. Rzeszowa

Kościół obchodzi dziś IV Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych. Został on ustanowiony przez papieża Franciszka i odbywa się w okolicach liturgicznego wspomnienia św. Anny i św. Joachima - dziadków Jezusa Chrystusa. Wspomnienie to przypada co roku 26 lipca Św. Anna jest patronką małżeństw, matek, wdów, piekarzy i żeglarzy. W ikonografii ukazywana jest najczęściej z córką lub jako tzw. św. Anna Samotrzecia - czyli z Maryją i małym Jezusem. Tak przedstawiali ją m.in. Wit Stwosz i Leonardo da Vinci.

Imię Anna pochodzi z języka hebrajskiego od słowa hannah, co oznacza: pełna łaski i wdzięku. Informacje o matce Maryi Panny pochodzą głównie z pism apokryficznych.Św. Anna - podobnie jak jej mąż, Joachim - wywodziła się z królewskiego rodu Dawida. Urodziła się w okolicach Betlejem. Jej rodzice byli bardzo pobożni, w tym duchu też ją wychowywali. Anna służyła w Świątyni Jerozolimskiej i według legendy, swego przyszłego męża poznała szukając zaginionego baranka, który miał być przeznaczony na ofiarę. Wyszła za mąż w wieku 24 lat, a jej małżeństwo było niezwykle zgodne, ponieważ Joachim także był bardzo pobożnym człowiekiem. Przez 20 lat nie doczekali się jednak potomstwa, co w kulturze żydowskiej uznawane było za hańbę i karę Bożą.
CZYTAJ DALEJ

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus - "Moim powołaniem jest miłość"

Niedziela łódzka 22/2003

[ TEMATY ]

św. Teresa z Lisieux

Adobe Stock

Św. Teresa z Lisieux

Św. Teresa z Lisieux

O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.

Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym, i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter. Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest. Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości. Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość Panu Bogu". Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla". Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość, bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali". Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy. Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
CZYTAJ DALEJ

Rekordowy chór studentów zaśpiewa Gaudeamus na wrocławskim Rynku

2025-10-01 15:02

mat. pras

„Gaudeamus igitur” ponownie wybrzmi w sercu Wrocławia! Zgodnie z wieloletnią tradycją, wszystkie wrocławskie uczelnie wspólnie zainaugurują nowy rok akademicki. Punktem kulminacyjnym wydarzenia będzie uroczyste odśpiewanie studenckiego hymnu na Rynku – w rekordowym, 250-osobowym składzie chóru akademickiego. Po raz pierwszy dołączą do niego także śpiewacy z uniwersytetu trzeciego wieku.

- Vivat Academia, vivant professores, semper sint in flore! Na początku października Wrocław ponownie staje się miastem studentów. Co roku przyjeżdżają tu dziesiątki tysięcy młodych ludzi, którzy wybierają nasze uczelnie, a tym samym nadają miastu wyjątkową energię. W tym roku na około 30 wrocławskich uczelniach uczy się już ponad 116 tysięcy osób. To ogromna siła – studenci nie tylko zdobywają wiedzę, ale też pracują, angażują się społecznie, tworzą kulturę i sport. W ten sposób współdecydują o rozwoju Wrocławia - mówi Jacek Sutryk, prezydent Wrocławia.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję