Jest taka noc, kiedy czuwając przy Grobie Pana, najbardziej jesteśmy Kościołem. Jest to noc walki, którą toczy w nas rozpacz z nadzieją. Aktywność nie jest dobrym towarzyszem tej nocy. Chrześcijaństwo to jest tożsamość, a nie zajęcie.
Studiowałem eschatologię, trochę się znam na teologii, wierzę w Zmartwychwstanie. Gdy jestem na cmentarzu, nawiedzają mnie jednak myśli: jak te wszystkie kości znajdą swojego właściciela?
Kiedy zwiedzałem kościół św. Franciszka w Porto, miałem okazję wejść do miejsca, gdzie znajdują się sarkofagi wielkich ludzi. Grobowce jak pomniki. Pomyślałem: jak oni się z nich wydostaną w chwili zmartwychwstania?
Takie myśli kłębiły mi się w głowie w czasie zwiedzania. Aż wreszcie stanąłem na podłodze ze szkła. Przez nią było widać ogromną liczbę ludzkich kości – bezimienny cmentarz. To kości zwykłych ludzi. Nie zostali „aresztowani” w zdobne sarkofagi. Wolni – a może aż nazbyt wolni – rozrzucone kości. Nikt nie wie, co do czego i czyje – leżą spokojnie.
Jak to będzie przy zmartwychwstaniu? To pewnie tajemnica, jak wiele innych w dziele zbawienia. Jednak z pomocą w zrozumieniu czegoś z tej tajemnicy przyszła mi na myśl pewna instalacja z wystawy Summer Exhibition w Royal Accademy of Arts w Londynie.
Instalacja wstrząsająca. Na białym płótnie rozrzucone czaszki i ludzkie kości. Kontrast bieli i poczerniałych kości. Pomyślałem: tyle po nas zostanie. Bezimienni i nieznani, po śmierci niczyi.
Reklama
Jednak szybko się zreflektowałem. Nad instalacją zawieszono jakby baldachim imitujący niebo. Z tysiącami zdjęć. Co więcej – zdjęcia te zmieniały się z dość dużą częstotliwością.
A jednak nie jesteśmy anonimowi. Każdy, bez wyjątku, znany jest Królowi Nieba. Kolekcja zdjęć na nieboskłonie to symbol naszych twarzy, znanych Panu Bogu. A więc za życia i po śmierci należymy do Niego.
Rozrzucone kości nie są niczyje, nie są bezimienne. Mają swoją duszę w niebie. Przyjdzie dzień, kiedy zostaną zwołane. Każda trafi do swego właściciela. Jednak na razie pozostaną tam, gdzie są, aż do dnia zmartwychwstania.
Z udziałem licznie zgromadzonej wspólnoty kapłańskiej, osób konsekrowanych oraz niezliczonej rzeszy wiernych, odbyły się uroczystości pogrzebowe zmarłego 8 lipca k J.E. ks. biskupa Władysława Bobowskiego, biskupa pomocniczego diecezji tarnowskiej.
Mszę świętą, odprawioną w kościele parafialnym pw. śś. Pustelników Świerada i Benedykta w Tropiu pod przewodnictwem bp. Wiesława Lechowicza, biskupa polowego Wojska Polskiego, koncelebrowało kilkuset kapłanów. Już we wstępie do liturgii, główny celebrans nawiązując do życia i duchowości zmarłego biskupa powiedział, że: „Odszedł Pasterz nasz, co ukochał lud ...”
Czytamy następnie, że Samarytanin: „Podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem”. To również ważne przesłanie, które płynie do nas z dzisiejszej Ewangelii. Mówi ono, że nie wystarcza tylko sama chęć pomagania. Ważne jest, aby pomagać mądrze, aby pomoc, którą chcemy nieść, była dostosowana do warunków, sytuacji i potrzeb osoby pokrzywdzonej.
Powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Jezusa na próbę, zapytał: «Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?» On rzekł: «Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego». Jezus rzekł do niego: «Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył». Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?» Jezus, nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jeruzalem do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, wędrując, przyszedł również na to miejsce. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: „Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał”. Kto z tych trzech okazał się według ciebie bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?» On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź i ty czyń podobnie!»
Niemieccy policjanci w płonącym Michniowie. 12 lipca 1943
Prezydent Andrzej Duda w liście do uczestników obchodów 82. rocznicy pacyfikacji Michniowa podkreślił, że w zamyśle niemieckiego okupanta miała zniknąć nie tylko wieś, lecz także prawda o jej męczeństwie. Dodał, że pamięć o ofiarach zbrodni to ważny element tożsamości całego narodu.
Jak wskazał prezydent w liście, Michniów chlubił się wielopokoleniową tradycją udziału w walkach o niepodległą Polskę. „Wielu mieszkańców służyło w Wojsku Polskim podczas wojny obronnej 1939 roku. Wieś pomagała też oddziałowi partyzanckiemu Armii Krajowej pod dowództwem porucznika Jana Piwnika ps. Ponury” - napisał.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
