W dniach 11-13 listopada w klasztorze Ojców Sercanów pw. Chrystusa Króla w Polanicy-Zdroju odbyły się rekolekcje Wspólnoty Domowego Kościoła Rejonu Wałbrzyskiego. Ich tematem było „Miłosierdzie wychowujące źródłem uzdrowienia”. Uczestnicy rekolekcji – małżeństwa z Domowego Kościoła – przyjechały głównie z diecezji świdnickiej, m.in. z Wałbrzycha, Szczawna-Zdroju, Boguszowa Gorc, Kudowy-Zdroju, Kłodzka, ale także z Lubina, Wrocławia, Krakowa oraz Białegostoku. Moderatorem rekolekcji był ks. Przemysław Budziński SAC, na co dzień pracujący w pallotyńskiej parafii pw. św. Franciszka z Asyżu w Wałbrzychu. W programie trzydniowych rekolekcji znalazło się wiele punktów zapewniających uczestnikom dobre i owocne przeżycie pobytu w klasztorze: Eucharystie, konferencje, modlitwy wspólnotowe, celebracja sakramentu pokuty, adoracja Krzyża, modlitwa uwielbienia, a nadto spacery, spotkania w grupach, rozmowy. Codziennie o godz. 15 odmawiana była Koronka do Miłosierdzia Bożego. Każdy uczestnik mógł liczyć na osobistą rozmowę z księdzem moderatorem.

W swoich konferencjach i kazaniach ks. Przemysław Budziński SAC mówił m.in. o miłosierdziu i pokucie, która jest źródłem miłosierdzia i nawrócenia. – Wydawałoby się, że po całym Roku Bożego Miłosierdzia powiedziano na ten temat wszystko i właściwie można zająć się już czym innym. Jednak chrześcijanin, dla którego wiara nie jest pustym słowem, nigdy nie powinien zapominać o Bożym Miłosierdziu, które ma zmieniać nasze myślenie o życiu, ma przekonywać wszystkich o wielkim darze Boga dla każdego człowieka. Ta świadomość stanowi bowiem fundament życia każdego człowieka. Kto odrzuca tę prawdę, nie będzie mógł wiele osiągnąć, a z czasem życie będzie dla niego jedynie udręką i egzystencją pozbawioną sensu. Bez zrozumienia Bożego Miłosierdzia świat często jawi się bowiem człowiekowi jako beznadziejna rzeczywistość, gdzie zło przyćmiewa dobro. Czy serce człowieka jest przekonane o Bożym Miłosierdziu? – zadawał pytanie ks. Przemysław. – Przyjęcie tego Bożego daru często bywa dla współczesnego człowieka trudne. Każdy człowiek powinien jednak uwierzyć, że to miłosierdzie jest również jego udziałem, że jest tego godzien – bo Bóg tego właśnie pragnie. Ale czym jest miłosierdzie?

Jedno z hebrajskich definicji miłosierdzia „hesed”, oznacza pełną łaski i miłości relację osób, które są sobie „wierne na zasadzie wewnętrznego zobowiązania, a więc także – każda z nich – na zasadzie wierności sobie samej” (Jan Paweł II). To słowo opisuje stosunek Boga do Izraela w Starym Testamencie, kiedy Żydzi łamali zawarte przymierze. Wierność Boga jednak trwa – w księdze Ezechiela Pan mówi: „Ja czynię to nie z waszego powodu, Izraelici, ale ze względu na moje święte imię” (Ez 36,22). Kiedy człowiek łamie sam przymierze z Bogiem, to dla Boga ono nadal trwa, jest On jemu wierny. Bóg jest wierny pomimo ludzkiej niewierności, nie cofa swego przymierza i swej obietnicy i wciąż przekonuje grzesznika o Jego mocy miłości miłosiernej w życiu każdego człowieka. Powiedziano kiedyś o Miłosierdziu Bożym: „Ono nie jest odruchem serca na ten moment. Tu chodzi o taką postawę, która pokazuje rzeczywistą determinację i niesamowitą konsekwencję. Wbrew temu jak się człowiek zachowuje, jak reaguje, wbrew jego dwuznaczności. Bóg jest konsekwentnie uparty w swojej miłości do człowieka. Wbrew wszystkiemu”. I dalej: „Nikt nie jest stracony. Miłość Boga jest silniejsza niż ludzki grzech. Bóg nie rozdaje cukierków grzecznym dzieciom, ale podnosi w górę tych, którzy dotknęli dna” (słowa bp. Grzegorza Rysia).

Papież Franciszek podaje swoją definicję miłosierdzia w książce „Miłosierdzie to imię Boga”: „Miłosierdzie to zachowanie Boga, który przytula, to ofiarowanie się Boga, który przyjmuje, który pochyla się, by przebaczyć”.

Dalej rekolekcjonista wyjaśniał, że każdy z nas jest zaproszony do doświadczenia miłosierdzia. – Bóg Miłosierny podnosi każdego z dna naszego życia. To jest to miłosierdzie, o którym chcemy dzisiaj pamiętać.

Nie wolno przy tym zapominać o istocie pokuty w naszym życiu. Kiedy grzeszymy i upadamy, Kościół zachęca do aktu pokuty, która daje nam sposobność do naszego osobistego nawrócenia. Kiedy sobie uświadomimy nasze odwracanie się od Boga, zdajemy sobie także sprawę, jak wiele codziennie dla człowieka czyni Miłosierny Bóg. Wewnętrzna pokuta chrześcijanina może wyrażać się w bardzo zróżnicowanych formach. Pismo Święte i Ojcowie Kościoła kładą nacisk szczególnie na trzy formy: post, modlitwę i jałmużnę (por. Tb 12,8; Mt 6,1-18). Wyrażają one nawrócenie w odniesieniu do samego siebie, do Boga i do innych ludzi. Obok radykalnego oczyszczenia, jakiego dokonuje chrzest lub męczeństwo, wymienia się jako środek otrzymania przebaczenia grzechów: wysiłki podejmowane w celu pojednania się z bliźnim, łzy pokuty, troskę o zbawienie bliźniego (por. Jk 5,20), wstawiennictwo świętych i praktykowanie miłości, która „zakrywa wiele grzechów (1 P 4,8)”. Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 1435 naucza: „Nawrócenie dokonuje się w życiu codziennym przez czyny pojednania, troskę o ubogich, praktykowanie i obronę sprawiedliwości i prawa (por. Am 5,24; Iz 1,17). To także wyznanie win braciom, upomnienie braterskie, rewizję życia, rachunek sumienia, kierownictwo duchowe, przyjmowanie cierpień, znoszenie prześladowania dla sprawiedliwości. Najpewniejszą drogą pokuty jest wzięcie każdego dnia swojego krzyża i pójście za Jezusem (por. Łk 9, 23)”. Kościół w swoim nauczaniu zachęca także każdego z wierzących do podejmowania życia w ascezie, czyli w rezygnacji z czegoś dobrego i przyjemnego. Celem ascezy jest oczyszczenie od zła, życie podporządkowane nadrzędnemu celowi zbliżenia się do Boga przez pozytywne działania fizyczne i powstrzymanie się od negatywnych działań i niepotrzebnych satysfakcji. Materializm, który nie wierzy w ducha, nie może tym samym dostrzec sensu w ascezie. Do ducha ascezy jest bowiem zdolny jedynie człowiek wolny, który nie jest zniewolony grzechem – podsumował ks. Przemysław Budziński SAC.

Podczas konferencji o uwielbieniu ks. Przemysław zwracał uwagę na potrzebę uwielbienia Boga w życiu człowieka, nie tylko w tym, co udane, ale także poprzez to, co nieudane. Tematami poruszanymi podczas rekolekcji były również: „W miłosierdziu Bóg uzdrawia”, „Wytrwałość w modlitwie”, „Modlitwa – nieustanne przebywanie z Bogiem”. W czasie adoracji Krzyża uczestnikom rekolekcji przyświecała myśl św. Wincentego Pallottiego: „Boże, oszalałeś z miłości do mnie, jak ja bym mógł nie oszaleć z miłości do Ciebie”. Każdy z uczestników poprzez ucałowanie Krzyża symbolicznie przyjął Chrystusową Miłość, która dana jest każdemu człowiekowi i której nikt nie powinien odrzucać.

Rekolekcje spędzone w atmosferze klasztornego skupienia z pewnością pomogły członkom Wspólnoty Domowego Kościoła w ich duchowym przeżyciu.

Współcześni ludzie, na co dzień przemęczeni i zabiegani, szukają duchowości, powrotu do wewnętrznej harmonii. W pięknie położonym Centrum rekolekcyjnym w klasztorze Chrystusa Króla w Polanicy przez cały rok organizowane są różnego rodzaju rekolekcje i spotkania modlitewne umożliwiające odnajdywanie duchowych wartości.