Święty Ignacy urodził się w 1491 r. w Loyoli w Kantabrii, w Hiszpanii. W młodości prowadził swobodne życie rycerskie na dworze królewskim. Został ranny. Po cudownym uzdrowieniu nawrócił się do Boga. Skończył studia teologiczne w Paryżu. Zgromadził przy sobie towarzyszy i założył w Rzymie Towarzystwo Jezusowe, zwane popularnie zakonem jezuitów. Działalność tego zakonu przyczyniła się do odnowy Kościoła po Soborze Trydenckim. Napisał słynne „Ćwiczenia duchowe”, na których do dziś kształtuje swoją duchowość wiele osób duchownych i świeckich w Kościele. Ignacy zmarł w Rzymie 31 lipca 1556 r.

Zakon jezuitów, który założył św. Ignacy, do dziś odgrywa znaczącą rolę w Kościele. Jezuici zajęli się kształceniem katolickim. Zakładali kolegia, w których kształcili i wychowywali młodzież duchowną i świecką. Zakładali także uniwersytety. Przykładem tego może być Wrocław. To właśnie dzięki zabiegom jezuitów powstała we Wrocławiu w 1702 r. dwuwydziałowa Akademia Leopoldyńska, która dała początek Uniwersytetowi Wrocławskiemu. Jezuici obsadzali swoimi uczonymi także uniwersytety rzymskie. W ciągu wieków prowadzili uczone dysputy z dominikanami.

Niektórzy członkowie Towarzystwa Jezusowego piastowali wysokie godności w Kościele. Zakon jezuitów ma też szczególne zasługi w Polsce, zwłaszcza na polu kształcenia teologicznego. Aktualnie jezuici prowadzą w Polsce dwie wyższe uczelnie: Akademię Ignatianum w Krakowie i Papieski Wydział Teologiczny Collegium Bobolanum w Warszawie. Zakon wydał w Polsce wielkiego świętego, Andrzeja Bobolę, męczennika za jedność Kościoła.

W Pierwszym Liście św. Pawła do Koryntian czytamy: „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie” (1 Kor 10,31). Słowa te wziął sobie bardzo głęboko do serca św. Ignacy. Uczynił je nawet dewizą swojego życia. Stąd też zredagował hasło: „Omnia ad majorem gloriam Dei” – Wszystko na większą chwałę Bożą. Jest to dewiza nie tylko dla każdego chrześcijanina, ale także dla każdego człowieka. Przypomnijmy, że całe stworzenie zostało powołane do oddawania Bogu chwały. Stąd też autor natchniony ustami trzech młodzieńców wzywał kiedyś do oddawania Bogu chwały przez całe stworzenie: „Wszystkie dzieła Pańskie, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki!”.

Stworzenie oddaje Bogu chwałę w sposób nieświadomy, natomiast my, ludzie, powinniśmy nieść chwałę Bogu w sposób świadomy, z wielką wdzięcznością i miłością. We wspomnienie św. Ignacego przypominamy sobie, że wszystko powinniśmy czynić na większą chwałę Pana Boga. Nigdy nam to nie ubliża, gdy zabiegamy o chwałę Boga. To czyni nas zawsze prawdziwie wielkimi. Natomiast zabieganie o własną chwałę, umniejszanie chwały Boga kosztem starania się o naszą chwałę, zawsze nas pomniejsza.

Św. Ignacy w swoim życiu zabiegał zawsze o chwałę Pana Boga, że Chrystus był dla niego najwyższą wartością i pierwszym obiektem miłości. Nie dziwimy się, że mając takie nastawienie, św. Ignacy opracował dla nas „Ćwiczenia duchowe”, że ułożył program pracy wewnętrznej nad sobą, do kształtowania i zdobywania osobistej świętości.