Sanktuarium Miłosierdzia Bożego i Świętego Krzyża Chrystusowego w Zawierciu-Blanowicach zostało wybrane przez metropolitę częstochowskiego abp. Wacława Depo jako jeden z kościołów stacyjnych Roku Świętego Miłosierdzia.
13 grudnia 2015 r. została tu otwarta Brama Miłosierdzia
Proboszcz parafii ks. Tadeusz Wójcik wraz z wiernymi powitali dostojnego celebransa i kaznodzieję ks. Marka Batora, dyrektora Caritas Archidiecezji Częstochowskiej.
Ks. Marek przybył tutaj jako wysłannik i delegat Pasterza Kościoła częstochowskiego, by otworzyć święte drzwi – Bramę Miłosierdzia na Rok Święty Miłosierdzia. Warto zaznaczyć, że ks. Marek Bator został nazwany przez witających „księdzem od miłosierdzia”, „kapłanem od krzyża”, bo tak bardzo blisko „zbratał się” z tymi dwoma źródłami miłosierdzia – przed wielu laty podczas peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego, a przed kilku laty w peregrynacji świętego krzyża Chrystusowego w naszej archidiecezji.
– Jest to dla nas historyczna data, a teraz wielkie wyróżnienie, że możemy żyć, być, pracować i modlić się w tym miejscu o Miłosierdzie Boże dla nas i całego świata – powiedziała na powitanie przedstawicielka parafii p. Ewa. A ks. Tadeusz, proboszcz blanowickiej wspólnoty, poprosił: – Otwórz podwoje naszej świętej bramy – drzwi do kościoła, tu u nas w Blanowicach. Razem z Tobą udamy się w procesji do Bramy Miłosierdzia. Pobłogosław ją i klucze do jej świątyni, a także klucze do naszych domów i mieszkań przyniesione przez wiernych, byśmy zawsze szli z Chrystusem Miłosiernym i dla Niego żyli.
Msza św. koncelebrowana – z udziałem rekolekcjonisty ks. Jerzego Cisonia, saletyna, i kapłanów z dekanatów zawierciańskich ubogacona piękną oprawą liturgicznej służby ołtarza oraz organisty z zespołem muzycznym – została uwieńczona wspaniałym przesłaniem i świadectwem o Miłosierdziu Bożym w homilii ks. Marka oraz ucałowaniem relikwii świętego drzewa krzyża. – Oto brama Ojca – otwarta, oto podwoje Syna – podniesione, oto drzwi Ducha – pobłogosławione i uświęcone. Na przejście gotowe! A przez wyznanie wiary: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego i papieskie „Ojcze nasz”, Ty, Miłosierny Boże w Trójcy – łaskę nam dasz! – wołał w podziękowaniu Ksiądz Proboszcz i Kustosz sanktuarium.
Tak oto z Opatrzności Bożej i postanowień Kościoła blanowicka parafia stała się szczególnym miejscem, jakby „przedsionkiem Nieba” i „rękojmią wszelkich łask i odpustów”, spływających od Miłosiernego Boga dla dokonywania przez wiernych uczynków miłosiernych.
Rembrandt Harmenszoon van Rijn, „Powrót syna marnotrawnego” – fragment (XVII wiek)
W naszym kręgu klimatycznym wydaje się, że ten uczynek miłosierdzia funkcjonuje tylko teoretycznie. W praktyce sprowadza się to, zwłaszcza w ostatnich miesiącach i latach, do apeli i ewentualnie materialnej aktywności w zbiórce środków pieniężnych na budowę studni w misyjnych krajach Afryki. Długo myślałem, czym podzielić się z Czytelnikami na kanwie medytacji tego drugiego uczynku miłosierdzia względem ciała. Dziś rano, siedząc „przy studni świętych obcowania”, zrozumiałem, że spragnionych jest wśród nas wielu. Codziennie rano w czasie modlitw medytuję o życiu tych, którzy już odeszli, a którzy byli mi bliscy. Wyobrażam sobie, że być może są spragnieni wody mojej modlitwy, aby ulżyć ich spieczonym wargom tęsknoty za ostatecznym spotkaniem z Bogiem po tamtej stronie życia. Dziś moje spotkanie z nimi zdominowała wiadomość, że na jednym z przemyskich osiedli zmarła trzydziestoparoletnia kobieta. Podobno z powodu nadmiernej ilości wypitego alkoholu. Kilka dni wcześniej opowiadano mi o tej kobiecie, otoczona watahą mężczyzn bez serca, szła popychana, bita i wyzywana. Przypuszczam, że ten obraz powtarzał się w krajobrazie naszego miasta. Pewnie widziało go skoro osób. Może i przedstawiciele policji czy straży miejskiej. Jakoś nikt nie wzruszył się tym wołaniem spragnionej kobiety. Nikt nie interweniował, aby powstrzymać zezwierzęcenie watahy. Może po kolejnym takim upokorzeniu zamknęła się w swych czterech ścianach i zdecydowała tak, jak zdecydowała. Dowiedziałem się, że była mężatką i miała dziecko. Nie, nikogo nie oceniam, nie obwiniam. Ale tak siedziałem, myślałem o dniu jej ślubu, o ich miłości, o atmosferze, która towarzyszyła narodzinom tego, mam nadzieję, z miłości poczętego dziecka. I nagle gdzieś zabrakło wody. I nikt nie zareagował. Potem było już tylko gorzej. Pustynia poszerzała swój zasięg. Pewnie coraz mniej było wokół niej ludzi, coraz więcej hien.
Kościół pw. Ducha Świętego w Montpellier został uhonorowany przez francuskie ministerstwo kultury oznakowaniem „Wyróżniająca Się Architektura Współczesna”. Poświadczająca to tablica pamiątkowa została odsłonięta dziś wieczorem w obecności miejscowego arcybiskupa Norberta Turiniego i architekta-wizjonera Marcela Pigeire’a, który za swój projekt sprzed pół wieku nie wziął honorarium.
Świątynia w dzielnicy Cévennes w Montpellier powstała w 1965 roku, gdy kończący się Sobór Watykański II chciał zbliżyć wiernych do ołtarza. 35-letni wówczas Pigeire stworzył kościół mogący pomieścić 700 wiernych, na planie centralnym, pełen światła. Wyróżnia się on trójkątnymi fasadami, symbolizującymi Trójcę Świętą, podobnie jak trzy kolumny podtrzymujące strop na wysokości 17 metrów.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
