Odpowiedź nieco ironiczna
Na przywołany we wstępie zarzut odpowiadam z nutą ironii. Rodzice zmusili go także do nauki języka polskiego, a przecież powinni w milczeniu poczekać do osiemnastki swojego dziecka, by już jako dorosłe mogło wybrać, który z siedmiu tysięcy języków świata będzie mu odpowiadać. Przy czym używanie jakiejkolwiek mowy przy raczkującym maluchu odczytane będzie jako zamach na jego przyszłą wolność wyboru między: polskim, rosyjskim, angielskim, portugalskim, niemieckim, szwedzkim, suahili, chińskim, japońskim itd., itd. Tymczasem rodzice obciążyli swojego potomka, także bez jego zgody, takim a nie innym wyglądem, określonym genotypem, historią rodziny i kraju, wreszcie zadecydowali (o niedobrzy!) że dadzą mu życie, nie pytając wcześniej, czy tego chce, czy nie. Pewnie gdyby mieli możliwość, to by zapytali.
Językowa ściągawka
Wiem, że ryzykuję, ale proponuję teraz krótkie ćwiczenie z gramatyki i proszę młodych czytelników o odrobinę zaufania. Kończąc szkołę podstawową, a już na pewno gimnazjum, wiemy, że istnieją w języku polskim trzy strony czasownikowe. Czynna: ja chrzczę, bierna – zostałem ochrzczony, wreszcie zwrotna: ochrzciłem się. Zauważmy, że w wypadku chrztu nigdy nie używamy formy zwrotnej. Bo nikt z nas nie może sam się ochrzcić. Łaska chrztu zawsze zostaje dana przez kogoś. Ktoś nas ochrzcił, ktoś nam łaskę chrztu ofiarował. Podobnie jak życie, język, kulturę, historię. Myślę, że dobitnie, a przy tym prosto ujmuje to papież Franciszek w swojej encyklice „Światło wiary”. Ojciec Święty tak pisze: „Chrzest zatem przypomina nam, że wiara nie jest dziełem żyjącej w izolacji jednostki, nie jest aktem, którego człowiek może dokonać, licząc tylko na własne siły, ale musi być ona przyjęta poprzez wejście do wspólnoty kościelnej, przekazującej Boży dar: nikt sam nie udziela sobie chrztu, podobnie jak nikt sam nie rodzi się do życia. Zostaliśmy ochrzczeni”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Jednak rodzice
Rozumiem przemożną chęć młodego człowieka decydowania w stu procentach o swoim losie, chęć „bycia niezależnym”, ale jednocześnie nie mogę swoich uczniów oraz czytelników oszukiwać i utrzymywać w błędzie, że oto mogą stać się ludźmi dorosłymi i dojrzałymi, także w sensie religijnym, bez oparcia się na innych.
Reklama
Żyjemy dzięki swoim rodzicom, oni nas karmią, uczą mówić tym językiem, którym się sami posługują. Wreszcie – chrzczą nas w tej wierze, którą sami wyznają. Oczywiście, mogliby czekać do osiemnastki swojej córki lub syna, ale wtedy musieliby udawać, że właściwie w ich życiu nie ma wiary. Musieliby ukrywać, że chodzą do kościoła, przyjmują Komunię, musieliby uciekać przed dzieckiem, gdy chcą się modlić, chować skrzętnie wszystkie krzyże, obrazy sakralne i wszelkie religijne symbole. Musieliby dziecko okłamywać, udając, że nie zależy im na Panu Bogu i że Jezus Chrystus nie ma nic do powiedzenia w ich życiu. Musieliby udawać, że religia w ogóle nie istnieje. Musieliby przestać być sobą. Właściwie konsekwencją tego typu myślenia jest stwierdzenie absurdalne: lepiej dziecka nie wychowujmy, bo zabierzemy mu wolność wyboru.
Tymczasem rodzice, właśnie dlatego, że kochają swoje dzieci, chcą im przekazać to wszystko, co w swoim życiu uważają za ważne i cenne. Także wiarę w Boga, daną u początku życia w obrzędzie chrztu.
Niebiański pendrive
Papież Franciszek we wspomnianym dokumencie używa bardzo sugestywnego obrazu: mówi o pamięci Kościoła. „Przeszłość wiary, dzieło miłości Jezusa, które zrodziło w świecie nowe życie, dociera do nas w pamięci innych, świadków, jest zachowane i żywe w tym jedynym podmiocie pamięci, jakim jest Kościół. Kościół jest Matką uczącą nas mówić językiem wiary” – pisze. Można sobie wyobrazić, że każdy z nas, gdy był niemowlakiem i „robił w pieluchy”, otrzymał na chrzcie świętym niebiański pendrive, na którym Bóg zapisał najwspanialszą dla nas wiadomość. I nośnik, i komputer, na którym możemy ową informację odczytać, to własność Kościoła, przekazywana przez wieki. Na czas dorastania dziecka wzięli ją w swoje ręce rodzice. I to oni mają za zadanie nauczyć dziecko korzystania z komputera, rozumienia słów i zdań, czytania ze zrozumieniem. Wszystko po to, by dorastający człowiek tę wspaniałą wiadomość odczytał i na nią Bogu odpowiedział, tak jak odpowiadali na nią rodzice, dziadkowie, wszyscy żyjący w historii chrześcijanie.
