„Jeśli jestem tu dzisiaj, to dlatego, że Bóg tak chciał. Udowodnił mi to niejeden raz. Wszystko, co robię, dzieje się dzięki łasce Boga, dzięki Jego miłości do mnie” - mówi uczestniczka igrzysk w Rio de Janeiro w 2016 roku i w Tokio w 2021 roku, na których niewiele jej brakowało do zdobycia medali olimpijskich.
„I znowu tu jestem, w wieku 35 lat, w swojej najlepszej formie, konkurując z młodszymi sportowcami. Biegam nie dla własnej chwały, ale na chwałę Bożą. Przed treningiem lub zawodami proszę Boga jedynie o to, by mnie prowadził. Proszę Go, by dał mi skrzydła orła. Ale jaki by nie był wynik, wiem, że tego chciał dla mnie Pan” - wyznaje Ta Lou.
Ujawnia, że chrzest w Kościele katolickim przyjęła dopiero jako nastolatka, ale jej wiara nie była wówczas „tak mocna jak obecnie”. Wzmocniła się ona wraz z treningami sprinterskimi. Zaczęła wówczas spędzać więcej czasu z Bogiem, odmawiając różaniec i medytując. Wstąpiła do wspólnoty Ministère d’intercession catholique pour la Côte d’Ivoire (Katolicka Służba Modlitwy Wstawienniczej za Wybrzeże Kości Słoniowej). Ma w niej kierownika duchowego, z którym regularnie rozmawia. Inspiracją są dla niej święci: Matka Teresa z Kalkuty, Ojciec Pio z Pietrelciny i Rita z Cascii.
Kwalifikację na igrzyska w Paryżu traktuje jako „przywilej i łaskę”, tym bardziej, że - jak podkreśla - będzie miała „wsparcie całej Afryki”.
Dlaczego naukowiec wierzy w Pana Boga?
Analiza statystyk dotyczących wiary, według amerykańskich badań, pozwala zauważyć, że największy procent wierzących jest w środowisku naukowym fizyków teoretyków.
Nasza mała wiedza o świecie wynika z faktu, że w pewnym momencie nauka napotyka bariery, których nie jest w stanie pokonać przy obecnych środkach techniki. Fizycy w pewnej chwili natrafiają na zjawiska, których nie da się wytłumaczyć na bazie obecnej wiedzy oraz funkcjonujących praw fizyki, dlatego duża część z nich kieruje się w stronę wiary. Nie zgadza się choćby bilans energetyczny związany ze stworzeniem świata, czyli nie funkcjonują w tym przypadku znane zasady termodynamiki.
CZYTAJ DALEJ
Patron ministrantów
Od ponad 400 lat inspiruje wychowanków i wychowawców do wkraczania na drogę prowadzącą do pełni dojrzałości i do świętości.
Jan Berchmans przyszedł na świat w Diest, niewielkim flamandzkim miasteczku, w rodzinie garbarza i córki burmistrza. Był bystrym chłopakiem, ale z racji złej sytuacji materialnej rodziny jego edukacja natrafiła na problemy. Mógł kontynuować rozpoczętą naukę dzięki pomocy miejscowego proboszcza. Trafił do nowo utworzonego Kolegium Jezuitów w Mechelen. Tu ostatecznie rozeznał swoje powołanie i w wieku 17 lat wstąpił do nowicjatu jezuitów. Wydawał się zwykłym chłopakiem, ale jego duchowe i intelektualne życie było nieprzeciętne. Wyróżniał się dojrzałością, inteligencją, pokorą i bezkompromisową miłością do bliźnich. Z tego względu przełożeni wysłali go na studia filozoficzne i teologiczne do Rzymu. Również w Wiecznym Mieście swoimi przymiotami zachwycał nauczycieli, kleryków i tych, którzy mieli sposobność bezpośrednio się z nim zetknąć. Z powodu jego pobożności i miłości do bliźnich nazywano go aniołem. Przed młodym, dobrze wykształconym i gorliwym jezuitą otwierała się obiecująca kariera misyjna, o której marzył. W sierpniu 1621 r. ciężko zachorował. Mimo starań lekarzy zmarł w wieku zaledwie 22 lat. Życie Jana było proste, czynił tak, by to, co robi, było wzorem dla innych. Został beatyfikowany przez Piusa IX w 1865 r., a 22 lata później – kanonizowany przez Leona XIII. Jest patronem ministrantów i młodzieży studiującej.
CZYTAJ DALEJ
