Wystawa monograficzna Leonarda Torwirta pt. „Leonard Torwirt (1912-1967) Malarz, Konserwator”, zorganizowana z okazji setnej rocznicy jego urodzin, to kolejna z cyklu prezentacji wybitnych osobowości artystycznych Torunia i regionu, zasłużonych dla lokalnego środowiska kulturalnego i naukowego
Twórczość, a przede wszystkim działalność naukowa i dydaktyczna Leonarda Torwirta jako konserwatora dzieł sztuki, cenione nie tylko w ośrodkach, z którymi był związany (Wilno, Toruń), ale znaczące w skali ogólnopolskiej, do tej pory nie doczekały się szerszego naukowego opracowania i nigdy nie były prezentowane szerszej publiczności.
Reklama
Leonard Torwirt był malarzem i konserwatorem dzieł sztuki, wykładowcą na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a po wojnie należał do grona organizatorów i pierwszych pracowników Sekcji, a potem Wydziału Sztuk Pięknych UMK. Kierował pracownią, a potem Katedrą Technologii i Technik Malarskich. Wprowadził interdyscyplinarny system kształcenia konserwatorów dzieł sztuki, współtworząc znaną i cenioną w Polsce i na świecie tzw. toruńską szkołę konserwacji. Prowadził badania naukowe z zakresu technologii i technik malarskich, a wyniki jego badań i doświadczeń były pionierskie w tej dziedzinie. Brał czynny udział w prestiżowych pracach konserwatorskich, był także konsultantem prac konserwatorskich przy najcenniejszych dziełach sztuki w Polsce, takich jak: „Dama z łasiczką” L. da Vinci, „Sąd Ostateczny” H. Memlinga, „Panorama Racławicka” J. Styki i W. Kossaka. Znakomicie również wykonywał kopie, z których najbardziej znane są kopie obrazu Matki Bożej Częstochowskiej i portretu Mikołaja Kopernika znajdującego się w zbiorach Muzeum Okręgowego w Toruniu.
Na wystawie monograficznej Leonarda Torwirta, oprócz prac ze zbiorów Anny Torwirt, córki artysty, znalazły się kompozycje pochodzące z kolekcji Muzeum Okręgowego w Toruniu oraz Muzeum Teatralnego w Warszawie. Prezentujemy obrazy olejne, tempery i akwarele Leonarda Torwirta (głównie o tematyce pejzażowej) i Anny Torwirt (przeważnie postacie i portrety) - żony, z którą od czasów wojny zawsze razem pracował przy realizacjach konserwatorskich i z którą stanowili nierozłączny zespół. Pokazane są także projekty scenograficzne artysty i wykonane przez niego kopie. W formie projektów lub zdjęć będzie można obejrzeć wykonane przez Annę i Leonarda Torwirtów obrazy, ołtarze i dekoracje wnętrz kościelnych oraz prace konserwatorskie w wielu kościołach polskich. Wystawa jest doskonałą okazją do popularyzacji wiedzy na temat konserwacji i restauracji dzieł sztuki, dziedziny, która za sprawą pionierskiej działalności artysty stała się jedną z wizytówek Torunia. W celu przybliżenia widzowi charakteru pracy konserwatora dzieł sztuki i jego warsztatu, oprócz prezentacji dokonań artystycznych i naukowych Leonarda Torwirta, na ekspozycji znalazła się także zaaranżowana pracownia artysty konserwatora.
Wystawie towarzyszy obszerny, bogato ilustrowany katalog. Jest to pierwsza tak szeroko zakrojona prezentacja sylwetki i dokonań Leonarda Torwirta. Katalog jest jednocześnie istotnym źródłem dotyczącym rozwoju polskiej konserwacji i restauracji dzieł sztuki, a także kolejnym przyczynkiem na temat związków powojennego Torunia z tradycją wileńską. Wydawnictwo to, a także wystawa monograficzna są bardzo istotne dla naszego miasta, UMK i środowiska artystycznego w regionie. Cieszymy się, że możemy zaprezentować szerokiej publiczności dokonania naukowe i twórczość artystyczną Leonarda Torwirta, ojca toruńskiej konserwacji, z której marki i sukcesów jesteśmy tak dumni.
Wystawę można oglądać od 29 listopada do lutego 2013 r. w Ratuszu Staromiejskim, w Sali Wystaw Czasowych (II piętro)
Sierpień tego roku nie należał do upalnych. Przez wiele dni padały deszcze, a noce były chłodne i wilgotne. Dwa dni przed bitwą deszcz ani na chwilę nie przestawał padać, nie dając odpocząć ludziom i zwierzętom. Tymczasem 31 sierpnia 1920 r. nad Zamojszczyzną wstał przepiękny, prawdziwie letni poranek. Słońce, jakby w zadośćuczynieniu za dotychczasową swoją nieobecność, radośnie świeciło na niemal bezchmurnym niebie. Wszyscy zgodnie uznali to za dobry znak… Kilka dni wcześniej w stronę Lublina i Warszawy ruszyła na pomoc oddziałom sowieckim pod dowództwem marszałka Tuchaczewskiego doborowa 1 Armia Konna dowodzona przez Siemiona Budionnego, który wcześniej z marszu planował zdobyć Zamość. Podobnie jak wieki wcześniej Chmielnicki i Szwedzi, na zamiarze sowieckiego marszałka się skończyło. Miasto dało mu silny opór, a wojska polskie odparły na przedpolu Zamościa atak czerwonej konnicy. Na następny dzień Polacy zaplanowali decydujący atak, który miał zmusić wielokrotnie liczniejszą Konarmię do odwrotu. Tak wspaniałego zwycięstwa nikt się jednak z pewnością nie spodziewał. Na rozległych, pofałdowanych polach pod niewielką miejscowością Komarów rozegrała się całodniowa bitwa, która na wieki utrwaliła sławę polskiego oręża. Rozpoczęła się ona wczesnym rankiem, gdy 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich uderzył na bolszewików. W jednej chwili rozpętało się piekło, które trwało do późnych godzin wieczornych. Szarża ruszała za szarżą, walczono wręcz w bezpośrednich starciach. Wszędzie słychać było szczęk szabel, rżenie koni i okrzyki jeźdźców. Około godz. 10.00 uderzył 9 Pułk Ułanów. Jego dowódca mjr Stefan Dembiński pisał we wspomnieniach, że otrzymał zadanie przejścia do natarcia przy wsparciu artylerii osłanianej przez ułanów 8 Pułku im. Księcia Józefa Poniatowskiego. Szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę polską. „Zawahały się szeregi bolszewickie, zamarł krzyk przeraźliwy, który przechodził już w nutę zwycięstwa. A kiedy oba szwadrony, nie zważając na przewagę liczebną rozsypanych na polu nieprzyjaciół, wbijają się między nich klinem - zawracają bolszewicy w pośpiesznej ucieczce ku Cześnikom. Mimo zmęczenia poprzednich dni pędzą za nimi nasi ułani. Już dopadają pojedynczych grupek
nieprzyjaciół, sieką, biją, rąbią. Konie choć upadają na mokrej zaoranej ziemi, dobywają wszystkich sił, aby jeźdźcom swoim dać możność doścignięcia wroga. Zda się pościg zmieni się w klęskę zupełną bolszewików. Coraz bezładniejsze wielkie ich kupy uchodzą przed rozhukanym, choć słabszym liczebnie przeciwnikiem”. Należy przy tym wspomnieć, że siły polskie liczyły ok. 1,5 tys. żołnierzy, gdy całość sił wroga przewyższała 17,5 tys. Poranna faza bitwy zakończyła się przed południem. Żołnierze mieli chwilę oddechu, można było odpocząć, nakarmić zmęczone konie i ludzi. Nowe starcie z bolszewikami nastąpiło po południu. Bój był straszliwy, desperacki i śmiertelny. Wycieńczone konie nie dawały już rady przejść do galopu, ułanom coraz ciężej było podnosić ramię z szablą do cięcia. A przecież wspomnienie lat niewoli, cierpień całego narodu i radości z odzyskanej po latach niepodległości, dodawały sił, sprawiały, że polscy ułani walczyli, jak jeszcze nigdy dotąd. Walczyli i zwyciężyli. „Straciliśmy wielu żołnierzy i podoficerów. Konie nasze pokotem kryły plac boju. Niejeden z nas cicho opłakiwał zgon przyjaciela lub wiernego konia. Noc okrywa całunem pole dwukrotnej bitwy. Księżyc zalewał mdłym światłem pola, które stały się polami chwały kawalerii polskiej. Dostojna cisza zaległa dookoła. Wszyscy byli u kresu sił, wyczerpani w najwyższym stopniu. Konie stały ze zwieszonymi łbami przy ułanach, leżących pokotem na ziemi, tam gdzie byli. Zbierano rannych i poległych. Niekiedy suchy strzał oznaczał koniec żywota nieuleczalnie rannego końskiego towarzysza broni. Zakończenie tego dramatu nastąpiło już o zupełnym zmroku. Jak niespodziewanie ukazała się nam w całym swoim przepychu czerwona armia, tak się nagle zgubiła i przepadła w ciemnościach przepadającej nocy. Spokój, pustkę i kojącą ciszę przyniosła nastająca noc, a ogromna biała tarcza księżyca rozlała swe mdłe i zimne światło na pola i gaje, na których odbywały się cały dzień tak gorąco zmagania tysięcy ludzi”.
To właśnie św. Stanisław Kostka (1550-68), który dokonał swojego żywota jako 18-letni młodzieniec w rzymskim nowicjacie Towarzystwa Jezusowego. Jego liturgiczne wspomnienie przypada 18 września.
Patron Polski, polskiej młodzieży przemawia i dziś nie tylko do młodych, ale również do tych nieco starszych. Trzeba tylko na nowo odkryć jego przesłanie. Jest to ważne zwłaszcza w Roku św. Stanisława Kostki, który został ogłoszony przez naszych biskupów z racji 450. rocznicy jego śmierci, oraz w roku 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.
Siatkarze Brazylii i Francji niespodziewanie odpadli w czwartek z mistrzostw świata na Filipinach. W ostatniej kolejce fazy grupowej „Canarinhos” przegrali z Serbią 0:3, natomiast „Trójkolorowi” ulegli Argentynie 2:3.
Brazylijczycy to trzykrotni mistrzowie świata, nie schodzili z podium tej imprezy od 2002 roku, ostatnie mistrzostwa, przed trzema laty, zakończyli na trzecim miejscu. Turniej na Filipinach rozpoczęli od zwycięstw nad Chinami 3:1 i Czechami 3:0. Niekorzystnie jednak ułożyły się dla nich wyniki innych spotkań. Wygrana Czech z Chinami 3:0 zepchnęła Brazylię na trzecie miejsce w grupie. Przesądził o tym przegrany set w meczu z Chińczykami.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
